Delayed reactions

Σημερα ξυπνησα με εναν πονο, μια μελαγχολια.
Τιποτα το παραξενο θα μου πεις, αυτο συμβαινει τις τελευταιες μερες, αν εξαιρεσουμε οτι τα πρωινα δεν νιωθω τιποτα παρα μια αναγκη να παω στο μπανιο.

Ηταν πολυ γνωριμο το συναισθημα.
Ομως αυτο που ενιωθα δεν εμοιαζε με καποιο συναισθημα.
Ηταν ενα παλιο συναισθημα, ειχε ταυτοτητα.
Το χα νιωσει και παλια.
Αυτο το συγκεκριμενο.

Και ξαφνικα, ανοιξανε τα ματια μου.


Θυμηθηκα πριν πολλα χρονια, 2-3 χρονια μετα που ειχα χωρίσει με τον Κυρι. Ειχα γνωρισει εναν τυπακο που ηταν πολυ δεμενος με την μαμα του. Η οποια με μετραγε απο την αρχη. Και απο την αρχη της ανταπεδωσα με θαρρος τα βλεμματα της και απαντουσα με θαρρος στις ερωτησεις της, ακομα κιαν ηξερα οτι δεν θα της αρεσουν.(Πχ, εισαι θρησκα; ενω εχει χτισει εκκλησακι στον κηπο της)
Καποια στιγμη η "πεθερουλα" μου ισχυριστικε οτι την εβρισα -οταν ειδε και αποειδε οτι δεν χωριζαμε οσο και να τον παρακαλαγε- και εκει τελειωσε αδοξα το ρομαντζο μου.

Εκλαιγα απο τα νευρα μου, τον εγωισμο μου και φυσικα γιατι ειχα στεναχωρεθει. Ομως καπου εκει στην 3 μερα που ετρωγα τα σεντονια μου απο την απογοητευση μου,τοτε καταλαβα οτι ειχα διαλεξει καποιον σαν τον Κυρι( και οι δυο μουσικοι δεμενοι με την οικογενεια σε υπερβολικο βαθμο)για να ξαναζησω την ιδια κατασταση.
Βλεπεις, με τον Κυρι παντα ενιωθα οτι αν δεν ημουν τοσο "ψευτικη" με την μαμα του, στο αγχος μου να με συμπαθησει, ισως να ειχαμε λιγοτερα προβληματα που οδηγησανε στις φαγoμαρες και τελος στον χωρισμο μας.

Μολις καταλαβα τον ρολο του τυπου στην ζωη μου, ηρεμησα.
Ειδα οτι ειχα αναγκη να ξαναζησω τον ρολο απο την αρχη αλλα διαφορετικα. Αλλα οτι τελικα οτι και να εκανα, δεν αλλαζε τιποτα.
Μια ζωη παιρνω το ιδιο μαθημα
Καποια πραγματα δεν ειναι στον ελεγχο μας, οτι και να κανουμε.



Νομιζω οτι αυτο εγινε και με τον Γ.
Η στεναχωρια που ενιωθα ηταν καποια συναισθηματα που εθαψα τοτε που χωρισα. Ηταν τοσα πολλα που δεν μπορουσα να τα αντιμετωπισω ολα.
Ενα απα αυτα ηταν η απογοητευση μου, το ξεριζωμα μου απο το ζευγαρι, το να νιωσω μοναδα...ποσο δεν το ηθελα.
Μου αρεσε που ημουν παντρεμενη.
Μου αρεσε η αντιληψη του εαυτου μου ως μελος μιας ομαδας.

Νομιζω ο Γ. μου ανασκαλεψε διαφορα με την αδιαφορια του, πιθανον την αδιαφορια του πρωην μου πριν το τελος.
Σιγουρα ομως η αισθηση του "ειμαστε μαζι, και τωρα οχι πια", σε λιγο χρονικο διαστημα, εφερε στο προσκηνιο ολα αυτα τα συναισθηματα απογοητευσης που υπηρχαν μεσα μου.
Τα αναγνωριζω.
Νιωθω οτι δεν απευθυνονται στον Γ.
και νιωθω ασχημα γι αυτο.


Αλλα νιωθω και τρομερη ανακουφιση που επιτελους εξηγειται η ενταση των συναισθηματων(ειχα αρχισει να πιστευω οτι κανω εμμονες σε αγνωστους), εφοσον προυπηρχαν της παρουσιας του.

δεν ημουν ετοιμη ακομα για σχεση?
Παρα ημουν ετοιμη?
Πως θα τα αντιμετωπισω, να καθαρισω, δεν ξερω.

Φανταζομαι θυσιασα εν αγνοια μου την γνωριμια μου με τον Γ, προς τον δρομο για να γινω τελειως καλα μετα απο τον χωρισμο μου. Κριμα ομως...(πολυ κριμα, if you know what i mean)
Ισως αν μου δοθει η ευκαιρια να μπορεσω και να του τα πω μια μερα,αν και αμφιβαλλω αν θα καταλαβει για τι πραγμα μιλαω...
Οχι οτι εχει σημασια πια...


(και αυτο λεγεται wishfull thinking)