Malakes inc (they re baaaaaaack)

Μπαινω πρωι πρωι σε ταξι, χαρουμενη που θα παω στο πρωτο μαθημα νοηματικης.
Εχει ηλιο, εχω καλη διαθεση, σκεφτομαι τα εξοδα του ταξι, αλλα εφοσον ειναι η πρωτη φορα που παω, δεν λεει να παρω το μετρο, δεν θελω να αργησω, να δω που ειναι η σχολη και μετα παιρνω το μετρο.
Σταματαει ενα, μπαινω μεσα, και οπως παντα χαμογελαω και λεω "καλημερα σας"...ειναι αποτελεσματικοτατος τροπος να καταλαβεις σε τι φαση ειναι ο αλλος, και να του φτιαξεις και μια καλη διαθεση.
Μουγκριζεi ενα
"μερα", δεν χαμογελαει.
"οκ, πρεπει να ειμαι εξτρα προσεκτικη στο τι λεω" σκεφτομαι και του λεω την πληρη διευθυνση.
"Εσεις ξερετε που ειναι αυτος ο δρομος?"(εμαθα μετα οτι ειναι πασιγνωστος)
"Λυπαμαι οχι. Εχετε καποιον Οδηγο?"
Στραβομουτσουνιασμα
"αν θελετε μπορω να το κοιταξω εγω εφοσον οδηγειτε, ξερω να διαβαζω χαρτη" προσφερομαι.
"δεν ειπα οτι δεν ξερετε να διαβαζετε χαρτη."
Οκ, κρατα το στομα σου κλειστο.
Ανοιγει τον οδηγο.
Ψαχνει, ψαχνει.
"ειναι με δυο λαμδα" του λεω
Με αγνοει.
Τον παρατηρω.
Παχια χειλη, μεγαλη κοιλια, μικρα ματια...μου θυμιζε γουρουνι.Που φρακαρε μπροστα σε εμποδιο και συνεχιζει, αντι να κοιταξει παραπερα και να κανει τον γυρω του εμποδιου.Κολλημα, πεισμα, δεν ξερω πως το λενε...αλλα αυτο που ο αλλος ενω κανει μαλακια επιμενει...
Κλεινει τον οδηγο.
"Δεν υπαρχει αυτος ο δρομος" μου ανακοινωνει με σιγουρια.

Τωρα εγω εχω προβλημα.
Ο δρομος σαφεστατα και υπαρχει και σιγουρα υπαρχει και στον χαρτη, αλλα θελω να κοντραριστω με το παιδοβουβαλο?
Αναστεναζω. Μερικα πραγματα δεν μπορεις να τα αποφυγεις.
Με οσο πιο γλυκεια φωνη μπορω, του λεω:
"Θα σας πειραζε να εριχνα και γω μια ματια?"
Μου το δινει ξεφυσωντας.
Φυσικα εχω βρει τον δρομο με την πρωτη αλλα το αργοπορω λιγο για να μην θιξω πολυ τον εγωισμο του (ρε τι τραβαω για την μαλακια του καθενα πρωινιατικα)
Τελικα του δειχνω τον χαρτη, και τον δρομο.
"υπηρχε και στην λιστα μπροστα?"
Τωρα τι του λες?
"ναι, ηταν με δυο λαμδα, ισως γι αυτο δυσκολευτηκατε"
Το παιρνει.
ΚΛΕΙΝΕΙ την σελιδα και παει στο ευρετηριο.
να δει με τα ιδια του τα ματια.
Δαγκωνομαι.
Μην μιλησεις, μην μιλησεις.
Ξανανοιγει τους χαρτες και ψαχνει, ψαχνει...
"σελ 124"
Το μετανοιωνω αμεσως αλλα μου ξεφυγε.
Εχουμε μπλοκαρει την λωριδα διοτι ο μπροστινος εχει ξεκινησει και μεις εκει, να βρει τον δρομο στον χαρτη.

"εκει εχει στενα" μου λεει
"θα σας αφησω στην Αθηνας, και σεις συνεχιζετε"
"Αν ο αριθμος που ψαχνω ειναι κοντα δεν εχω αντιρρηση..."του λεω, "αλλα αν ο δρομος ειναι μεγαλος θα ηθελα να με αφησετε στον προορισμο μου"
Και προσθετω για να του χρυσωσω λιγο το χαπι, μια εξηγηση "εχω προβλημα και προτιμω να μην περπατησω"

Γυρανει με κοιταει απο πανω μεχρι κατω και μου λεει
"δεν δειχνετε να εχετε προβλημα"
Πλεον ειμαι υπερβολικα ηρεμη και οι προσπαθειες μου να αποφυγω καποια συγκρουση με εχουν κουρασει, η διαθεση μου εχει αλλαξει.
"να σας φερω δικαιολογητικο γιατρου?" ειρωνευομαι ελαφρως.
"δεν σας ειπα να μου φερετε δικαιολογητικο γιατρου, κυρια μου."
Αποφασιζω να γυρισω το κεφαλι μου εξω. Ειμαστε στην Αλεξανδρας, εχουμε ακομα δρομο, "αστο να παει στο διαολο" σκεφτομαι.

"και ο τροπος που καθεστε ειναι απρεπης" μου λεει...



.........


Γυρανω και τον βλεπω να κοιταει το μπουτι μου που ειναι σταυροποδι.
Φουστα δεν φοραω, αλλα κολαν και απο πανω μια μεγαλη καπα.
"παρακαλω, δεν νομιζω οτι σας καταλαβα?" Το ματι μου γυαλιζει πλεον
"δεν καθονται ετσι στο ταξι"
"καθεστε απρεπως'

Καπου εκει πρεπει να εκανε το ματι μου μια στροφη στην κογχη διοτι ακουσα την φωνη μου μια οκταβα πιο πανω.
Ξεσπαγα.
-"δεν σας επιτρεπω" κοφτα
-"Τι δεν μου επιτρεπεις?"
-"σε ποιον νομιζετε οτι απευθυνεστε?"
-"ταξι μου ειναι"
-"και σας μισθωνω"
-"δεν επιτρεπεται το πως καθεστε"

-"ακουστε, πηγαινετε με στον προορισμο μου, χωρις να μου απευθυνετε αλλο τον λογο, δεν χρειαζεται να μοιρασετε παντου την μιζερια σας."
Συνεχισε το βιολι του για το πως καθομαι και κοιταζε απο πανω εως κατω.
Εκει τα πηρα τελειως
-"να σας πω, παμε στο πλησιεστερο τμημα"του λεω
-"δεν ξερω που ειναι"
-" τοτε μην μου ξανα μιλησετε μεχρι να φτασουμε. Επιλογη σας"
-"με απειλειτε?"

Κοιταξα κατω, τα χερια μου τρεμανε.
Γιατι θεουλη μου μου στελνεις ολους τους καμμενους στον δρομο μου?
Γιατι να πρεπει παντα να προσπαθω να μην ξεβολεψω/θιξω και να κουραζομαι τοσο?
και αυτο το σχολιο, περι σεμνοτητας...
κατι εσπασε μεσα μου.
μετα απο χρονια σχολιων, και μαλακιας, σημερα εφτασα στο breaking point.
Θα μου πει ο παιδοβουβαλος αν καθομαι η οχι σεμνα?
Αρκετα.


Μετα απο λιγο σταματησε μπροστα σε μια τροχαια.
δεν πιστευα στα ματια μου.
Τωρα εγω πρεπει να μπω μεσα και να κανω παραπονα η καταγγελία?
Η ωρα ηταν 11 παρα, ειχα μαθημα.

Αλλα δεν ενιωθα οτι ειχα λογους να νιωθω ασχημα, και στην τελικη, μουλαρωσα.
Μπηκα στο τμημα.
Ο ταξιτζης περιμενε απ εξω.
δεν εφυγε.
ειχα παρει βεβαια τον αριθμο του.


O αξιωματικος υπηρεσιας βεβαια, μπροσατα σε ολα οσα βλεπει καθημερινα του φανηκε βλακεια, και δεν τον αδικω...και γω δεν ενιωθα πολυ ανετα.
με ρωτησε αν με μια συγγνωμη θα ημουν ικανοποιημενη.εννοειται.
Τον φωναζει.

Και εκει αρχιζει ο δευτερος γυρος.
Αρνηθηκε τα μισα, ισχυριστηκε οτι ανησυχουσε για το αν θα λερωθει το καθισμα του.
Εκει δεν αντεξα και του απαντησα οτι δεν ειμαι 5 χρονων να μου κανει παρατηρηση, ειδικα απο την στιγμη που το ποδι μου ξερω που να το βαλω, αντιθετα με μερικους που το βαζουν στο στομα τους(κανεις δεν επιασε την εκφραση, δεν πειραζει).
Ο αξιωματικος προτεινε να με παει στην δουλεια μου και να τελειωνει εκει.

"Και θα μου πληρωσει την αναμονη"
πεταγεται η "χαρα της μανας του".

ανοιξα το πορτοφολι, εβγαλα 5 ευρω σε ψιλα, τα ακουμπησα στο γραφειο του αξιωματικου και του ειπα" παρε τα 2, 50 και αλλα δυο, να μαζεψεις γιατι θα τα χρειαστεις για ιατρικη παρακολουθηση"
"ειδατε; ειναι εριστικη η κυρια."ειπε δηθεν αγανακτισμενος
"και που ναδεις οταν τελειωσω τις δουλειες μου που θα παω να σε καταγγειλω και στο σωματειο σου αλλα και στο τμημα....Πηρατε τα στοιχεια μας?" ρωτησα τον αξιωματικο υπηρεσιας
"Μα κυρια, ειναι χαζομαρα τωρα..."
"συμφωνω... αλλα η μαλακια ειναι μεταδοτικη.
Το πρωινο μου πηγε στραφι, η ωρα ειναι 11 και, εχασα την δουλεια που ειχα να κανω, και δεν εχω διαθεση να ειμαι ουτε λογικη, ουτε καλη. Σε λιγο θα πρεπει να ασφαλιζομαστε για ψυχικη οδυνη πριν μπουμε σε ταξι. Αρκετα."
"Να εσεις που ειπατε τωρα "μαλακια", θα μπορουσα να σας κανω μηνυση"
πεταγεται ο τυπος.
" και πολυ καλα θα κανετε αγαπητε μου. και στην θεση σας θα εβλεπα και ενα γιατρο γιατι clearly σας λειπει καποιο χρωμοσωμα. καλημερα σας."


Βγηκα εξω και μπηκα σε ενα ταξι.
Ο ανθρωπος ευγενεστατος με πηγε στο μαθημα,ενω του ελεγα το παθημα μου.
"στην θεση σας δεν θα νευριαζα" μου λεει
"θα του ζηταγα να με κατεβασει και δεν θα τον πληρωνα"
"και ειναι το καλυτερο" συμφωνησα "αλλα φοβομουν μην δεν βρω ταξι και εκεινη την ωρα με επνιξε το αδικο...το να μπω χαρουμενη μεσα και να υποστω την μαυριλα του αλλου, και τους υποτιμητικους σχολιασμους. Για ποιο λογο? "
" και τωρα" με ρωτησε, "δεν χαλαστηκατε?"
"ναι, σαφεστατα αλλα νιωθω οτι υπερασπιστηκα τον εαυτο μου σε μια αδικη επιθεση...σκεφτομαι αν ηταν μπροστα το παιδι , θα επαιρνε το μνμα οτι δεν αφηνουμε/δεχομαστε να μας μιλανε καπως, αγνωστοι, και ειδικα σε πλαισια οπου η επαφη ειναι καθαρα επαγγελματικη. Τα ορια."
Σιωπησα για λιγο.
"δεν ξερω" του ειπα
"ισως να αντεδρασα υπερβολικα, αλλα αν δεν ειχα αντιδρασει καθολου, θα με ετρωγε και θα ημουν με πονοκεφαλο ολη μερα"



Και αυτο κραταω.