Disturbing tale

Την αρπαξε βιαια, την γυρισε μπρουμυτα χωρις μεγαλη προσπαθεια και εχωσε το κεφαλι της αναμεσα στα ποδια του.Ορθιος οπως ηταν, και με τα 3πλασια κιλα της, εκεινη ηξερε οτι δεν ειχε καμια ελπιδα. η καρδια της κοντευε να σπασει σαν του τρομαγμενου ζωου.
τι θα της εκανε τωρα;
προσπαθησε να βγαλει το κεφαλι της, να δει το προσωπο του αλλα ηταν γερα σφηνωμενο. Την επιασε πανικος, εβλεπε μονο το πατωμα, ετσι οπως ηταν, γονατιστη πανω στο κρεβατι, ευαλωτη, σε ταπεινωτικη θεση. Το προσωπο του οταν το ειχε κοιταξει λιγο πριν την πιασει και την βαλει σ αυτην την θεση, ηταν σκληρο, θυμωμενο, ειχε βγαλει την γλωσσα εξω απο ευχαριστηση που την ειχε επιτελους ακινητοποιησει και θα της "εδινε ενα μαθημα."
Φωναζε μ ολη της την δυναμη.
"σε παρακαλω, σε παρακαλω."
Ηξερε οτι δεν την ακουγε.
και αυτοι που την ακουγαν δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα, ηταν τοσο δυνατος, τοσο εξοργισμενος.
η καρδια της χτυπουσε σαν τρελλη
Ενιωσε ποσο μικρη ηταν, ποσο ευκολα μπορουσε να της σπασει το σβερκο εκεινη την στιγμη, χωρις καν ο ιδιος να το θελει η να το καταλαβει.
Ενιωσε ποσο πολυ δεν τον ενδιεφερε ο πονος της.
Πανικοβληθηκε και αρχιζε να ουρλιαζει.
Τα μπουτια του σφιξανε πιο πολυ στ αυτια της.
Αρχισε να γρατζουναει τα ποδια του και να προσπαθει να τον δαγκωσει, να ελευθερωθει, αλλα αυτο τον εξαγριωσε ακομα περισσοτερο.
και τοτε ενιωσε, στην βαση της πλατης της το καψιμο.
Σωριαστηκε.
Κι αλλο χτυπημα. Κι αλλο...κι αλλο
Αρχισε να προσπαθει να ανασηκωθει, να ξανακατσει στα τεσσερα,να βρει το κεντρο βαρους της και να ελευθερωθει.
τα χτυπηματα δεν σταματαγαν, ομως οι φωνες της ακουγονταν πια σαν εξω απο τον εαυτο της, κοιτουσε το παρκε και για λιγο, χαθηκε...
μια σκεψη περασε απο το μυαλο της..."μα δεν θα σταματησει ποτε?"
και αμεσως μια μετα
"οχι, δεν σου δινει μαθημα." σκεφτηκε
"Ξεσπαει."
Εκλεισε τα ματια και αφεθηκε στην απεραντη λυπη της αποδοχης οτι δεν μπορουσε να σωσει τον εαυτο της, δεν μπορουσε να τον σταματησει, και οτι οταν της ελεγε οτι εχει δικαιωμα ζωης και θανατου επανω της...το εννοουσε.
Δεν την αγαπουσε.
δεν σκεφτοταν εκεινη.
σκεφτοταν τον εαυτο του...
Οι λυγμοι της δεν τον συγκινουσαν.
Τα χτυπηματα συνεχιζοταν.
Το σωματακι ατης εγινε limb,δεν κουνιοταν πια.
"μα ειμαι παιδι..." σκεφτοταν.
Προφανως...δεν ειχε σημασια.

Τα χτυπηματα συνεχιζοταν και πλεον δεν μπορουσε να αναπνευσει.
ακουσε γυναικειες φωνες και κλαμματα.
Ξαφνικα η μεγγενη που της κραταγε το κεφαλι χαλαρωσε.
Επεσε η μιση εξω απο το κρεβατι
η μιση μεσα.
Ενιωσε δυο χερια να την σηκωνουν, νευρικα, υστερικα, ανοιξε τα ματια της και την ειδε
"που ησουν? γιατι δεν με εσωσες?" σκεφτηκε
και εκλεισε τα ματια της.
ηταν πολυ κουρασμενη
εκανε υπερβολικα μεγαλη προσπαθεια να βρει ρυθμο στην αναπνοη της...

Απορησε...
"θα πεθανω?"


Εκλεισε τα ματια.
"Ισως να ειναι και καλυτερα" σκεφτηκε.
Τα παντζουρια κλεισανε, η πορτα του δωματιου επισης.
Κοιμηθηκε, εναν υπνο-φυγη, μια παραιτηση, σε ενα μερος περα ακομα και απο την απελπισια...ετσι κι αλλιως...δεν υπηρχε διαφυγη...





Τα παιδια αντιλαμβανονται τελειως διαφορετικα τις φωνες, τα νευρα, το ξυλο, ειδικα σε μικρη ηλικια...
η αναμνηση, επηρεασμενη απο συναισθηματα που ακομα δεν ελεγχονται, πιθανον διογκονεται και οι αποφασεις που βγαινουν απο την εμπειρια, σημαδευουν την αυριανη συμπεριφορα του ατομου, και τις πεποιθησεις του....