Σκεψεις...

Σημερα συναντηθηκα με τον εκδοτη μου και τους αλλους μπλογκερς που θα εκδοθουν.
Δωσαμε ραντεβου κοντα στο σπιτι μου και εκτιμησα πολυ οσους κανανε ολοκληρο ταξιδι και με διευκολυνανε...
Πειραζαμε ο ενας τον αλλον, αλλωστε καποιους τους ειχα δει στο παρελθον.
Ζωγραφιζα τα σκιτσακια μου ενω μιλουσανε γιατι σημερα περεδιδα.Και δεν ειχα προλαβει...
Ρωτησα τον εκδοτη μας, με ποια κριτηρια μας διαλεξε γιατι ηθελα να του προτεινω να διαβασει καποιους...αλλωστε-και ναι το περηφανευομαι- εχω μυτη και απο οσο ξερω υπηρξα απο τους πρωτους που introduced την Λιτσα, τον Μπρους τοτε που κανεις δεν τον γουσταρε, και νομιζω οτι ημουν και απο τους πρωτους που ξεχωρισε και την ψιλικατζου.
Ανθρωποι ειμαστε λαθη κανουμε
Ηθελα να του προτεινω ton ziggy, τον χορχε μεταξυ αλλων...
Οση ωρα μας εδινε την απαντηση του, σκεφτομουν....
Αν και ολοι διαφορετικοι, ειχαμε κοινα γνωρισματα.
Δεν θαψαμε ποτε κανεναν,δεν θελαμε να ενοχλησουμε κανεναν,εχουμε θετικη διαθεση απεναντι στον κοσμο, γραφουμε καλα η αγαπαμε το γραψιμο( αυτο το λεω για μενα), εχουμε λιγο- πολυ χιουμορ (εγω αν δεν ειναι του κωλου δεν το πιανω αλλα το παλευω),μιλησαμε και για την κατασταsη που επικτρατει στο μπλογκ, την απολυτη παρακμη.
Διαφωνησαμε μερικοι ως προς το γνωστο θεμα στο οποιο θα αρχισω να κανω εμμονη σε λιγο οπως παει...
θα το γραψω με μεγαλα bold γραμματα μου φαινεται.
"Εχεις δικαιωμα να σχολιασεις τις αποψεις μου αλλα δεν εχεις το δικαιωμα να με πληγωσεις."

Ακουσα οτι ειμαι γλυκεια.

Ειλικρινα νομιζα οτι με δουλευαν.
Ειμαι και λιγο γκαου, αργω να καταλαβω.
Εγω γλυκεια?



Να που προσθεσα αλλο ενα επιθετο στην κολλεξιον μου.




Τελος παντων μην με πιανει ο ναρκισισμος μου, ξεκινησα να γραφω αυτο για αλλο λογο.
Εβλεπα προσωπα γυρω μου θετικα.
Σκεφτηκα την χαρα του /της, την πρωτη φορα που θα δει το βιβλιο του /της τυπωμενο, με ματια που λαμπουν.
Το ξερω γιατι θυμαμαι την δικη μου περηφανεια οταν εκδοσα το βιβλιαρακι μου, ποσο περηφανη ημουν.
Δεν θεωρω οτι ειμαι συγγραφεας, δεν το θεωρησα τοτε, γιατι ηταν ειδικου περιεχομενου, δεν το θεωρω και τωρα γιατι ειναι παλι ειδικου περιεχομενο.

Σκεφτηκα λοιπον αυτους τους ανθρωπους που χαιρονται και χαιρομαι και γω μαζι τους, για κεινους, αλλα και γιατι ειμαι σ αυτην την παρεα, γιατι με ξεχωρισε ο εκδοτης και πιστεψε σε μενα.
Και σκεφτομαι, ποιος βλεποντας τετοια χαρα και θετικη διαθεση θελει να βγαλει χολη και να πει κακια?

Θα πρεπε να φωναξουνε
γιουχου, βγαζουμε βιβλιο, αρεσαμε.(αλλα δεν το κανουν-ακομα- και καταλαβαινω γιατι)
και οι γυρω να πουνε μπραβο!
Να χαρουνε.Για τον αλλον.
Και ταυτοχρονα να σκεφτουνε, "θελω και γω"
Αντε να δεχτω και ενα μικρο τσιμπιμα στην καρδια μεσα, που να λεει "γιατι οχι και γω"?

Αλλα το να θες να στεναχωρεσεις τον αλλον γιατι θεωρεις την χαρα του προκλητικη και αμεση συνδεδεμενη με σενα, ειναι beyond the sphere of logic.
Ki ομως τοσο διεδομενο.


Τελος παντων, οι αναλυσεις επι αναλυσεις για το ζωο στον ανθρωπο με εχουν κουρασει.
Οσο και να σοκαρομαι, οσο αφελης και να ειμαι, κουραστηκα να προσπαθω να ξεψυρισω τα σκατα.
Θελω, και θα βαλω στοχο να το πετυχω, να πιστεψω λιγο περισσοτερο στην αξια μου, (οχι απαραιτητα συγγραφικη), για να ανεβασω τα ματια μου λιγο παραπανω.
Κοιτωντας χαμηλα βλεπεις σκατα. Μηπως να κοιταξω λιγο at eye level και να βρω δικους μου ανθρωπους?
Just like today?



Ξαναδιαβασα το ποστ.
"Ακουγεται" ψωνισμενο.

......Χεστηκα.......






Ψιτ,ναι εσυ, ησουν κουκλος σημερα ;P