Σαββατο πρωι

Δεν εχω διαθεση να γραψω. Ισως φταιει οτι δεν μου συμβαινει και τιποτα το συνταρακτικο, ισως φταιει οτι ακομα δεν αναρρωσα, ισως φταιει οτι βαρεθηκα.
Πλεον τα πραγματα που με απασχολουν δεν ειναι καταλληλα για να γραφτουν εδω.
Ειναι οικογενεοιακα, σοβαρα θεματα.


Ισως το μπλογκ αυτο επαιξε τον ρολο που επρεπε να παιξει, βρηκα παρεα, φιλους, γελασα και κοροιδεψα το σεξ και ολα τα ευτραπελα της υλιστικης ζωης και πλεον τα σοβαρα μεινανε γυμνα.
Αλλα τα σοβαρα δεν ειναι για εδω.
Πρωτο γιατι δεν θεωρο το συνολο των αναγνωστων fit να μπει σε μια αλφα ψυχολογια και να σταθει διπλα σε καποιον που γραφει, σκεφτομενος τα δικα του.
Εδω ειναι η Γκρεμλινλαντ.
Τα οικογενειακα μου, οι πληγες μου και η πραγματικη ζωη ειναι για μενα, και για καποιους-λιγους- εκει εξω.
Εδω τι να γραψω και τι να πω?
Οι περισσοτεροι ειστε μαλακες(με το μπαρδον γιαυτους που δεν ειναι)


Ετσι περνανε οι μερες και δεν εχω κινητρο να γραψω ακομα και το πιο ανουσιο πραγμα, με τετοιο τροπο που να βγαλει γελιο.
Μπηκε και η ανοιξη, δεν με χωρα το σπιτι.
Θελω να μετακομισω, σε ενα σπιτι με βεραντα, οπως ολα τα χρονια πριν παντρευτω.
Βεραντα, καφες και ταβλι.

Κλεινω τα ματια απο ευχαριστηση στην σκεψη.
Θα βρω στα μετρα μου?Στα οικονομικα μετρα μου?
Ο Θεος ειναι μεγαλος και η ζωη συνηθως βοηθαει οταν κατι ειναι καλο για σενα.


Εχει ηλιο εξω.
Θελω να λιαστω σαν την γατα.