Aπολογισμος

Οταν πρωτο ανακαλυψα το ιντερνετ δεν καταλαβαινα γιατι δεν ασχολουνται και αλλοι με αυτο. Σημερα ντρεπομαι σχεδον να το πω. Ειναι κατι σαν κουσουρι.
Τι σου λειπει και δεν πας εξω να μιλησεις και να γνωριστεις με κοσμο, να πιεις εναν καφε?
Γιατι μεγαλωνωντας μπορει να σου εχει τυχει να σε δειρει ο γειτονας σου, να σε διαβαλλει η ταμιας του σουπερ μαρκετ, και καπως πρπει να επικοινωνησεις με 1-2 ανθρωπους.
Απο την αλλη μπορει να μην μπορεις να βγεις εξω απο το σπιτι, να εχεις μια αναπηρια, ενα μικρο παιδι,και να σε βαραινουν οι 4 τοιχοι.
Μπορει να εισαι παρα πολυ αποκρουστικος, η ασχημος η υπερβαρος η κοντος η οτιδηποτε ειναι αυτο που σ εμποδιζει να πλησιασεις καποιον με εμπιστοσυνη.
Η μπορει να εισαι αναγνωρισιμος, πολυ ομορφος και να θες να μιλησεις σε καποιον σε ψυχικο επιπεδο περα απο το ποσο ωραιο κωλο εχεις.

Φανταζομαι απειροι οι λογοι, και ισως οχι τοσο βαθυστοχαστοι.
μπορει απλα να ψαχνεις να γαμησεις και να θες να φτιαξεις μια ωραια μουνοπαγιδα.
Ειτε ουτοπικο ειτε οχι, το νετ σου προσφερει μια αισθηση ασφαλειας οτι αν δεν πεις το ονομα σου, η δεν δειξεις την φατσα σου, κανεις δεν μπορει να σε πληγωσει. Τουλαχιστον ετσι πιστευα εγω.
λαθος.
περα οτι η κακία, ακομα και αστοχη, παντα σε επηρεαζει, παιζει και το γεγονος οτι σιγα σιγα ανοιγεσαι, θες να γνωρισεις αυτους που συμπαθεις απο κοντα, θες να κανεις το επομενο βημα.

και αντι να επικροτηθει και να στεφθει με επιτυχια αυτο το βημα, καταληγει σχεδον παντα σε ασχημιες.

Το νετ δεν προσφερει ασφαλεια αν υπαρχουν παλαβοι μεσα, σε μεγαλύτερο ποσοστο απ ο τι εξω, σωστα?
Η μηπως οι εξω ειναι τοσοι οσο οι μεσα αλλα δεν τους καταλαβαινεις, γιατι δεν αντιδρουν τοσο φανερα?
Η , ακομα χειροτερα, μηπως ο ανθρωπος μολις αφεθει λιιιγο ελευθερος, κανει τερατα?
Ακουω τωρα μολις ενα τυπο που περιγραφει ξεκοιλιασμα εγκυων και φονους βασανιστηρια παιδιων σε πολεμο και θυμαμαι και μια σκηνη απο ταινια που δεν ξερω το ονομα της αλλα περιεγραφε νομιζω το τι περασανε οι αρμενιοι(?) απο τους Τουρκους...μια σκηνη οπου ενας στρατιωτης βιαζε μια γυναικα η οποια σαν ζωο τα ματια της κοιτουσανε κατω, εκει κατω απο το καρο στο οποιο βρισκοτανε. Κοιταζε το χερι της που κρατουσε ενα παιδικο χερακι.
Η κορη της-νηπιο- μαζεμενη κατω απο το καρο κρατιοταν σφιχτα απο το χερι αυτο ενω γυρω της σφαζανε και βιαζανε.
ηταν μια εικονα που με σοκαρε.
Θυμαμαι τι μου ελεγε μια γνωστη για τον πατερα της που πηγε στον πολεμο του Βιετναμ και δεν θελησε ποτε να μιλησει γιαυτο, εδειχνε να τον τρωει μια μεγαλη ψυχικη πληγη.

Ολοι αυτοι που κανουν αυτες τις φρικαλεοτητες ειναι φρικαλεοι και στην καθημερινη ζωη?
φανταζομαι ως ενα βαθμο ελεγχουν τον εαυτο τους, μπορει και να μην ξερουν καν μεχρι που φτανουν.
Ειναι ολοι οι ανθρωποι ικανοι για τα χειροτερα αν αφεθουν στο θυμο τους και στην μεθη της απολυτης ελευθεριας η μονο καποια μεριδα που στην ειρηνικη εποχη απλα σου κρουουν το καμπανακι μεσα σου οτι "κατι δεν παει καλα με δ αυτον"

Δεν εχω απαντηση και ειλικρινα δεν ξερω τι με ανησυχει περισσοτερο.
Κοιταω γυρω μου και βλεπω πολλα πραγματα τελειως παλαβα.

Απο τοτε που πεσανε οι δυο πυργοι ειναι λες και ο Διαβολος γυρισε τον καθρεφτη και βρεθηκαμε στη αλλη οχθη, λες και κερδισε την παρτιδα.
Ως τοτε, οι ταινιες πχ εκθειαζανε τους προεδρους που ηταν φιλειρηνιστες και ο κακος ηταν παντα ενας συνταγματαρχης του κωλου που ηθελε radical solutions...war. Υπηρχε μια προσπαθεια ειρηνης που κερδιζοτανε.
Aν δω σημερα μια τετοια ταινια με πιανει μια μελαγχολια, σαν να χασαμε κατι απιστευτα πολυτιμο. Μοιαζει τοσο παραταιρη.
Περασανε αληθεια μονο 5 χρονια?

Ta ριαλιτι μπηκανε τοτε στην ζωη μας. Θυμαμαι ακομα ποσο σοκαρισμενη και αγανακτισμενη ειχα νιωσει με το συστημα της ψηφοφοριας, ποσο cruel το ειχα βρει, ποσο με αρρωσταινε αυτο που κανανε σε καποιον συνανθρωπο τους μπροστα σε τοσο κοσμο.
Σημερα εχουμε νεκρωθει, το προσπερναμε ομως η παραμικρη μικρη απορριψη μας κανει τρελλους απο θυμο, γιατι πιστευουμε οτι οσοι παιζουν σε αυτα τα παιχνιδια δεν πονανε το ιδιο?
Α, ξεχασα...αφου πανε καλα να παθουν, κι αν δεν ξερανε κακο του κεφαλιου τους.
Εμφανιστηκαν και τα μεσημεριανα.
Ξαφνικα ο δημοσιογραφος την ψωνισε.
Σε ανεβαζω, σε κατεβαζω, σε φτιαχνω σε χαλαω, σε εκβιαζω,σε δικαζω, λεω οτι παπαρια μου ρθει στο μυαλο.
σηκωνω ενα δαχτυλο και σε κανω ρομπα και τολμα να μιλησεις αν σε παιρνει.
Ας μην γινοσουν διασημος, ας μην πηδαγες, ας μην μου μιλαγες, ας προσεχες....
Τοσα χρονια σπουδαζα(2) για να αποκτησω αυτην την δυναμη και το επιπεδο.
Αληθεια? ποια αληθεια?
Ποιος νοιαζεται?
αφου μπορω, το κανω.

Τα σημερινα 20- 25 χρονων παιδια μεγαλωσανε σε μια περιοδο που αλλαζε.
Τρομακτικο ΚΑΙ αυτο.


Και μεσα στο νετ, τι βρισκω, τι βρηκα τελικα εγω προσωπικα?
περα απο τις φιλιες και εκτιμησεις που μετριουνται στο δαχτυλο ενος χεριου, βρηκα θυμο, απιστευτο θυμο και κακη θεληση. Γραπτα που τονιζονται σε λαθος τονο φωνης και πουενω ηταν χιουμοριστικα, χριζονται ειρωνικα, γιατι ο καθενας διαβαζει με την φωνη του,την δικη ΤΟΥ φωνη, οχι με την φωνη αυτου που εγραψε.
Κατηγοριες, κριτικη, διπλονικ και ψεμμα.


Ενας τυπος εχει 2 μπλογκ, το ενα ως γυναικα(αν εχει κιαλλο δεν το γνωριζω)
Μια που "πεθαινει "τον εαυτο της η τους γυρω συγγενεις της αναλογα το ποση θεαματικοτητα θα τραβηξει.
Εναν, εχθρικο.
Μια επιθετικη
εναν με κομπλεξ ανωτερωτητας.
Εναν ψυχακια
Μια κλεφτρα
Εναν γκομενακια εξουσιομανη
Εναν ψευτη
και αλλον ψευτη
και αλλος
και αλλη
Εναν που δεν νιωθει καλα με τον εαυτο του και με ξεχεζει επειδη θεωρει προσβολη που εγω νιωθω καλα και το γραφω.
Μια τρελη που γραφει οτι μαλακια ΄μπορει να βαλει ο νους για τους αλλους.
Εναν/μια που γραφει απειλητικα εμαιλ και μνματα
Εναν αλλον παλι που γαφει μονο ασχημα για τους αλλους.
Να κιαλλος
και αλλος....η λιστα δεν τελειωνει.
Αγενεια
Θυμος,
Ψυχωσεις.
Χαβαλες
ειρωνια
εγωισμοι
"θα σου δειξω εγω"
ΕΓΩ



Τρελλαμενοι.
Επικινδυνοι?
Επιπολαιοι?
Η εξαιρεση?
Ειναι μικρογραφια της κοινωνιας και ενδεικτικο του τι κουβαλαει ο αλλος στην ψυχη του?Εχει ψυχη?
Ειναι οι περισταση που φερνει τον χειροτερο εαυτο?


δεν ξερω πια.
Ειλικρινα, δεν ξερω ουτε τι να σκεφτω, ουτε τι να πω, ουτε αν εχω πια τα ψυχικα περιθωρια να ασχοληθω με τα του ιντερνετ.
Γυρισα απο το εξοχικο μου φρεσκια με προσμονη να πω 2 κουβεντες, να διαβασω τα νεα σας, να γραψω ολα τα υπεροχα πραγματα που συνεβησαν και τα μη υπεροχα που με προβληματισαν αλλα με συγκαλυμενο τροπο....και αντιμετωπισα μεσα σε 12 ωρες, ειρωνια( οκ με χιουμορ το αντιμετωπισα), ομαδικο χλευασμο( αυτο πονεσε), κακη θεληση, εξεταση στο γιατι και πως και αν εχω δικαιωμα σε πραγματα που εγω μεχρι προτινος θεωρουσα ανεφαιρετο δικαιωμα, ξεσπασματα σε πριβε συζητησεις, απειλες,και δεν συμμαζευεται.


Μεσα σε 15 μερες ανακαλυψα οτι μια φιλη μου με φλομωνε στο ψεμμα, οπως και τοσους αλλους εδω μεσα,πληγωθηκα και απογοητευτηκα..., ανακαλυψα οτι πρεπει να απαιτω να σεβαστει ο αλλος την επιθυμια μου για μη ταυτοποιηση μου και να παιρνω τ αρχιδια μου( τουλαχιστον εχω αρχιδια, ειναι κι αυτο μια παρηγορια)....οτι ξαφνικα ειμαι ευαλωτη στον καθε ψυχακια που αποφασιζει οτι εγω ειμαι η αιτια των προβληματων του, και οτι τελικα με την φωτο μου εκει εξω μπορει και να κινδυνευω πχ, και οτι Πρεπει να ΠΕΙΣΩ οτι κινδυνευω για να μου κανουν την χαρη....οτι τελικα μερικοι ανθρωποι δεν μπορουν να αντισταθουν να κανουν κακογουστα αστεια για την σωματικη διαπλαση καποιου συνανθρωπου τους, και οτι τελικα το ιντερνετ...δεν ειναι ωραιο μερος γιατι δεν υπαρχουν αρκετα ωραιοι ανθρωποι.