Συνειρμοι

Ποιος ειναι πετυχημενος? ποιος ο ορισμος της επιτυχιας?
Εχω λεφτα.
ειμαι πετυχημενος?
Εχω οικογενεια.
Ειμαι πετυχημενος?

Μηπως εχει να κανει με τους στοχους πιο πολυ, που εχουμε βαλει στον εαυτο μας και οχι τοσο με το αν μας παραδεχονται οι αλλοι?
Εχουμε τον σεβασμο του αλλου?
μονο αν του μοιαζουμε, αν ταυτιζεται, η αν αναγνωριζει σε μας κατι που θα ηθελε να εχει.


Η ανωτεροτητα της ανθρωπινης φυλης...ακουω κατα καιρους.
Ειδικα σε επιχειρηματα σε συζητησεις κατα ποσο ειναι θεμιτο, αναγκαιο και "ανθρωπινο" να βιαζεις την φυση, να τρως και να βασανιζεις ζωα, να χεζεις εναν πλανητη και ολους πανω του με το δικαιωμα του πιο 'εξελιγμενου".

Πιο βαρβαρου και βιαιου, μαλλον.
Τους Ναζι τους θεωρουσαμε ανωτερους?
Αυτοι ναι, πιστευαν στην αρεια φυλη. Και κανανε πειραματα και ξεπαστρευανε.
Δεν ειχαν το πανω χερι λογο ανωτεροτητας αλλα λογω κατωτεροτητας, λογο ανειπωτης cruelty, που ενα ανωτερο ον δεν μπορει να αποδωσει.

Ετσι και με τα ζωα.
Νιωθουν, πονανε, εχουν εξισου δικαιωματα με μας στη γη αυτη που παταμε, αλλα σαν πιο κατωτεροι, δεν το αντιλαμβανομαστε. Και καννιβαλιζουμε...

Μου χει κανει εντυπωση που ενω ξεκινησα να μην δινω κρεας στην μικρη, με το σκεπτικο οτι θα της εδινα καποια στιγμη, ισως...βλεποντας και κανοντας....( Υπηρξα vegetarian μεχρι τα 7 μου και σε γενικες γραμμες το κρεας το τρωω σπανια, για την γευση πιο πολυ...)...και ενω για ολα εχει μια απιστευτη λαιμαργια.."τι τρως?""να δοκιμασω?',.... για το κρεας δεν ρωτησε ποτε.
Ειναι για τον μπαμπα...την μαμα.
Ποτε για κεινη.

Ειναι τοσο καλοκαρδη. Την χτυπαει ενα παιδακι στο σχολειο, μονιμα.
Δικες μου μνημες ξυπνανε, με τον Νικολα να με χτυπαει σε ολο το δημοτικο μεχρι που ενα πρωι του ξεριζωσα 2 τουφες απο τα μαλλια.
Απαντω χωρις να σκεφτω "χτυπα το και συ"
ξεχνωντας οτι παιρνει μαθηματα, οτι μαθαινουμε να λυνουμε τις διαφορες μας.
"οχι μαμα, δεν θελω"

Πρωτη να πει συγγνωμη, πρωτη να φιλησει καποιο παιδακι που κλαιει.
και θυμαμαι ενα βιβλιο που διαβασα.
"....Ανθρωπος και ζωα ζουσαν αρμονικα και τοτε ο ανθρωπος γευτηκε την σαρκα....και εφευρε οπλα για να γευτει την σαρκα ξανα..."


Η παιδιατρος, καθε φορα μου λεει..."ειναι πολυ καλη η διατροφη που της κανεις τελικα...ειναι πολυ γερη"
Την βλεπω παρακολουθει με ενδιαφερον...οχι τοσο μεγαλο ωστε να ασχοληθει η ιδια, αλλα αρκετα.



Και βλεπω το παιδι μου να αρνειται να φαει οτι εχει ματια γιατι "ποναει" και ανακαλυπτω μεσα απο τα ματια της τις φρικαλεοτητες μας, και καταλαβαινω οτι μπορει να γεννιομαστε ανωτερα οντα, σε επαφη με το Θειο, με τον παραδεισο που αφησαμε μολις...αλλα....

Ποτε ακριβως αλλαζουμε?
Ποτε γινομαστε τοσο αλλαζονες και ηλιθιοι?





ασχετο
τελικα θα ερθω.
(να φερω και δισκακια Καραοκε?)