O καλυτερος μου φιλος...

καθησε εδω στον καναπε...και οπως τα λεγαμε και πιναμε καφε...
Θυμαται κανεις το τραγουδι αυτο της Ελενης Δημου?
Το "οταν ο Χαρι γνωρισε την Σαλι?"


Το να ερωτευεσαι το καλυτερο σου φιλο ειναι πολυ διεδομενο και ανθρωπινο. Συνηθως ερωτευονταν τα αγορια το κοριτσι και αυτο γιατι συνηθως το παιζανε φιλοι για να την πλησιασουν.
Ομως και τα δυο παιζουν.
Το να ερωτευεσαι τον καλυτερο φιλο σου ειναι το καλυτερο συναισθημα. Ειναι πληρες.


Εμενα μου συνεβη στα 20.
Ο κολλητος, καθολου του γουστου μου εμφανισιακα( γυρω στα 2 μετρα αντρας και γω μετα βιας 1.60) αν και εβρισκα οτι ειχε καταπληκτικο προσωπο.Πιναμε τα βραδια και πνιγαμε τον καυμο μας για την απιστη και τον απιστο αντιστοιχα που μας ειχαν πληγωσει.
Γελιο, απιστευτο.
Βραδυα στο σπιτι του με τρελλες παρεες.
Βραδυα εξω, διακοπες, γελια γελια γελια.

Και ενα βραδυ, εξοριστη σε καποιο νησι, ηρθε και με βρηκε την ημερα των γενεθλιων του.
Ηταν μια περιοδος που ειχα αποφασισει να μεινω μονη, να δω τι θελω απο την οποια σχεση μου, να μην ακολουθουσα παντα το φιζικαλ ατρακσιον. Να ψαξω μεσα μου, τι θελω...
3 μερες μετα εφυγε και ενω επινα καφε, εγραφα στο ημερολογιο μου μια ασκηση...οτι θελω τον συντροφο μου ηρεμο, αστειο,.... και με καθε επιθετο μου ερχοταν ο κολλητος στο μυαλο.

Η κουπα του καφε επεσε πανω στο πλακακι και εσπασε αλλα δεν την ακουσα.
Ο ηλιος εδυε και δεν τον εβλεπα.
ειχα μεινει συνεπαρμενη απο την εσωτερικη ανακαλυψη μου.

Τον αγαπουσα.
Τον αγαπουσα

Ειχαμε φλερταρει κατα καιρους, χωρις συναισθημα, πιστευα.
Και τωρα εβλεπα τα ματια του μπροστα μου, τα χειλη του να μου λενε σ'αγαπω οπως τοσες φορες, και ετρεμα.

Πως δεν καταλαβα οτι ημουν ερωτευμενη μαζι του?
Ακομα κιοταν μου προτεινανε την δουλεια στην ΚΩ, και ηταν το πρωτο προσωπο που σκεφτηκα με λυπη επειδη θα τον αποχωριζωμουν...Τυφλη...



Γυρισα Αθηνα, τρεμοντας...περιμενα την καταλληλη ευκαιρια για να του το πω...

Ηθελε, δεν ηθελε...δεν ηξερε...ασαφεια.
Οπως ολες οι νεαρες ερωτευμενες γυναικες της ηλικιας αυτης, ακουγα αυτα που ηθελα, πιστεψα οτι φοβοτανε, οτι δεν το ενιωθε ακομα σε συνειδητο επιπεδο, οτι, οτι, οτι,...και ειχα βοηθεια απο κεινον σε αυτο.
Πιστευα οτι-σαν μεγαλυτερος και φιλος- θα με προστατευε, θα μου ελεγε απαραιτητα την αληθεια για να διαφυλαχτει η φιλια μας, αν μη τι αλλο.
Ομως τα πραγματα δεν εξελιχτηκαν ετσι.
Η παρεα ειχε μεγαλωσει, ειχαν μπει και αλλα ατομα που επηρεασαν, ηταν η εποχη του και η ηλικια του ψωνισματος (θα κατακτησω τον κοσμο, θα κανω λεφτα, θελω την πιο ωραια γκομενα)...και τα πραγματα εξελιχτηκαν ασχημα...
Εναμιση χρονο δεν επαιρνα ξεκαθαρη απαντηση και ενιωθα μπαλακι... προσπαθησα να διακοψω 3-4 φορες και παντα ετρεχε πισω μου και ξαναεμπαινα στο τριπακι....οταν το τοπιο ξεκαθαρισε, με αποτομο τροπο, επαθα καταθλιψη.

Κρατησε 6 μηνες.
Ενιωθα βιασμενη, χρησιμοποιημενη, χαμενη.
Δεν ειχα τον κολλητο μου διπλα μου να με παρηγορησει, να ανοιξει την αγκαλια του, να νιωσω αυτοματως ασφαλεια.
Ηταν πατερας αδελφος, αγαπη, ερωτας,ο κοσμος ολος και ειχε σκουπισει το παπουτσι του με την αθωωτητα μου.
Δεν ηθελα να ζω. Επινα απο το πρωι μεχρι το βραδυ σε ελπιδα να μουδιασω.
Καθε πρωι ξυπνουσα και ανακαλυπτα οτι ημουν χειροτερα απο την προηγουμενη μερα..."ποτε θα πιασω πατο να αρχισω να ανεβαινω επιτελους?" ειχα σκεφτει...

Ο καιρος περασε, 1 χρονος, 2 χρονια...παντρευτηκε, η γυναικα και πρωην φιλη μου με πλησιασε παλι...δεν ηθελα, δεν ηταν αληθινα ολα αυτα, αλλα δεν ειχα και πολλες επιλογες καπως επρεπε να αποδειξω επιτελους στην οδοα και στην παρεα, οτι δεν κινδυνευε ο γαμος της απο μενα...
με τον πρωην κολλητο ζητημα αν αλλαξαμε 5 κουβεντες εκεινο το διαστημα.

Η πληγη μεσα μου δεν ειχε κλεισει.
Το εβλεπα στις σχεσεις μου..ειχα ανασφαλεια, επιασα τον εαυτο μου χρονια μετα να κλαιει χωρις λογο με αναφυλλητα και στο βαθος του μυαλου μου να ξερω οτι ειχε να κανει με αυτην την ιστορια...

Δεκα χρονια περασανε.


Χωρισανε, η γυναικα του μου απεδωσε τα δικια που ηθελα τοσο να ακουσω. Οτι ναι, τον ειδε μεσα απο τα ματια μου και γιαυτο τον θελησε, και μου ανοιχτηκε σε πραγματα με προσωπικα θεματα. Και το εκτιμησα.
Ειμαστε φιλες εως σημερα. Οχι πολυ κοντινες αλλα αληθινες.

Εκεινος μΟυ ζητησε συγγνωμη.
Ηξερα οτι μια μερα θα το εκανε, αλλα περιμενα να γινει πολυ αργοτερα. Ενιωσα ενα βαρος να σηκωνεται απο τους ωμους μου,την υπαρξη μου.
Ακομα ομως δεν καταλαβαινα γιατι ειχε φερθει τοσο ασχημα,τοσο φτηνα..
Εβλεπα τις πραξεις, εβλεπα τον ανθρωπο αλλα δεν κολλαγε με την εικονα που ειχα εγω.
Του ζητησα να παμε για καφε και να μου δωσει εξηγησεις.
Το εκανε. τον ακουγα.
Και καταλαβαινα.
αλλιως εννοεις εσυ την αγαπη, αλλιως ο αλλος, αλλιως ο τριτος...
Εκεινη την ημερα στον ψυχολογο μου με βρηκε το βραδυ να κανω μια ασκηση,να κλαιω και να φωναζω,"γιατι δεν μ αγαπησες?"
Ηταν οτι πιο δυσκολο.
Κυριως γιατι το προσωπο του κολλητου ειχε φυγει, και ειχε αναπληρωθει με καποιου αλλου, πιο σημαντικου προσωπου...

Ο αντρας μου αμετοχος σε ολα αυτα, δεν ηταν και οτι πιο supportive στις διακυμανσεις που περνουσα. Εφοσον ειχε να κανει με πρωην 'γκομενο",και πριν τον γνωρισω, θα επρεπε να το περασω μονη μου...
Εχανε την ουσια και νομιζω εκει με εχανε και τελειως.


Ενα μηνα αργοτερα ανακαλυψα οτι ημουν εγκυος.
Ηταν λες και ειχε λυθει ενας κομπος μεσα μου.
Λες και το σωμα μου πια ειχε ξεσφιχτει...ετοιμο να δεχτει τον αντρα μου, ασχετως τα οποια προβληματα μας.
Ο γαμος μου πλεον επαιρνε αλλο δρομο.
Ο καιρος περασε...



Με τον πρωην κολλητο δεν σταματησαμε να κανουμε παρεα απο κεινη την ημερα. Ομως δεν ενιωσα ποτε αγαπη ξανα. Τρυφεροτητα, στοργη.
Φοβος?
Νεκρωμα?
παρεουλα και τιποτ'αλλο?

Γραφοντας αυτο το κομματι(που υποψιαζομαι οτι μπορει και να εχω ξαναγραψει) θυμηθηκα πως ενιωθα...ξαφνικα εφυγε η αποσταση, για λιγο.
Θα ηθελα να νιωσω αγαπη ξανα, για κεινον και για αλλους ανθρωπους.
Η αγαπη εμπλουτιζει την ζωη μου.
Ο φοβος με κρατα σε αποσταση...αλλα ποσες ευακαιριες να δωσεις?

Αυτο το διαστημα τον βλεπω, δεν ειναι καλα, η ζωη δεν του τα εφερε οπως ηθελε.
μπορει να μην εχει προθεση να με εκμεταλλευτει αλλα αν του δινοταν η ευκαιρια θα το εβλεπε οτι το κανει?
Εγωθα το εβλεπα?

Τον αγαπαω τον μπαγασα, και ευχαριστιεμαι το χιουμορ του αλλα απολαμβανω το γεγονος οτι δεν κρεμομαι απο τα ματια και τα χειλη του. Ειμαστε πλεον τοσο διαφορετικοι ανθρωποι...και δεν εχω πειστει οτι με αγαπαει.
Αυτο ειναι.
Δεν ΄πιστευω οτι μ' αγαπαει, οτι με "ποναει".
Με βοηθαει σε απιστευτες φασεις, ερχεται να με δει...λιωνω απο ευγνωμωσυνη...

Και ξερω οτι με διαβαζει...ο μονος ισως απο τους "δικους μου" ο οποιος ξερει για το μπλογκ αυτο.



Αλλα...αλλα.
Πριν το διαζυγιο μου και τον πρωην αντρα μου, ηταν αυτος που "με πονεσε πιο πολυ στην ζωη μου" ολοκληρη...Λογικο. Ο πονος ειναι αντιστροφως αναλογος με την αγαπη που νιωθεις και τις προσδοκιες που γκρεμιζονται ...και την κακη συμπεριφορα.
(ασχετως αν τωρα μετα απο ολα οσα εχουν γινει, τα δικα του ειναι πταισματα)
Τα κυτταρα θυμουνται λες?



Τον εχω συγχωρεσει.
Τα εχω ξεχασει.
Απλα, η τοτε σχεση τελειωσε, και η τωρινη ειναι ενας καινουργιος, διαφορετικος κυκλος, διαφορετικες ζωες, διαφορετικη φιλια...