Eξολοθρευσις

Win32:Tsupdate-J [Trj]
Win32:Adware-gen. [Adw]
Win32:Trojano-2873 [Trj]


Αυτοι ηταν οι ιοι που δεν λεγανε να ξεκολλησουν απο τον υπολογιστη μου. Ti avast tι adaware...οι ιδιοι ιοι υπευθυνοι για τα pop ups που με αναγκασανε να κανω φορματ, ειχαν επιστρεψει.
Τελικα χτες βρηκα 2 προγραματακια, το bitdefender και το http://ewido.net/en/και κατι εκανε αφου πλεον ανοιγω το πισι και δεν τρελλαινεται ο κοσμος στις σειρηνες. Ομως τα ποπ απ συνεχιζουν(αν και οχι τοσα πολλα) κατι που με κανει να αναρωτιεμαι αν αυτο που κατεβασα ειναι κατι σαν "κοιτα τι μπορουσαμε να σου καθαρισουμε ΑΝ το αγοραζες" η το αβας το μου δεν λειτουργει...Παντως το θεωρω εξολοθρευσις και μαλιστα λογος πανηγυρισμου.


Το δευτερο σκελος ειναι οτι εδω και λιγο καιρο ειχα καποια τηλεφωνηματα ( και ενας απο τους πραγματικους λογους που δεν θελω την φατσα μου στο νετ) ανωνυμα που η δεν μιλουσανε η με εβριζε μια γυναικα" bitch" (με κακιστη προφορα πρεπει να προσθεσω).
Εβαλα την υπηρεσια κακοβουλων μνματων, εχω και μια ακρη, τα τηλεφωνα ηρθανε αναλυτικα στο πιτς φυτιλι.
Ειχα/εχω/ειχα υποψιες ως προς το ποια ειναι.
Υπομονη θελει και τιποτ'αλλο.
Δεν ψαχνω να εκδικηθω, απλα οπως ο ιου-λης ειναι σπαστικος με το πιου πιου μες τ αυτια σου'warning a virus has been detected", ετσι ειναι σπαστικο να σηκωνεσαι απο την τουαλετα για να ακουσεις το απολυτο κενο στην αλλη γραμμη.
Αν ο αλλος εχει χρονο και διαθεση στα 30 φευγα του να την δει σχολιαροπαιδο και να εκτονωθει ετσι, καμια αντιρρηση, αλλα....να εχω κανει κατι ετσι?
Οχι να φωναζει ο κλεφτης.
Γιατι αν βαλω εγω τις φωνες καμια μερα τελικα...δεν ξερω ουτε γω τι θα γινει.
Και αυτο ειναι που φοβαμαι πιο πολυ απο ολα και ολους.
Εμενα.


Που χανομαι τελειως οταν θυμωνω.
εχετε δει τον Χαλκ?
Τον συμβολισμο του ανθρωπου που απο τον θυμο γινεται ενα τερας?
Μπορω να ταυτιστω, και μπορω να καταλαβω πως γινεται και καποιοι ανθρωποι σκοτωνουν εν βρασμω ψυχης...χανουν τον ελεγχο, παρακολουθουν ανημποροι να αντιδρασουν τον ιδιο τους τον εαυτο αφημενο στην οργη και την λυσσα τους, ειτε αυτη προκληθηκε επειδη δεν περασε το δικο τους , ειτε μετα απο χρονια υπομονης και κακοπερασης, εκμεταλλευσης, κακοποιησης.Ενας αυτοματος πιλοτος προς την καταστροφη.
Ευτυχως το διεκρινα σε μενα αυτο νωρις, οταν πιο μικρη εφτασα σε σημειο να σαπισω καποια στο ξυλο και εβλεπα τον εαυτο μου να μην σταματαει και να ουρλιαζω μες το ιδιο μου το κεφαλι "σταματα τι κανεις φτανει!".Με σταματησανε και με τραβηξανε μακρυα της λιγο πριν της κοπανισω το κεφαλι, και αλλη μια, ενω ημουν πιο μεγαλη οπου δεν χρησιμοποιησα βια αλλα εκανα εναν ανθρωπο κουρελι και δεν ελεγα να σταματησω. Οταν χωρισα, εκανα την θεραπεια μου,ειχα φτασει να βγαζω χολη και εμετους απο την καταποση του θυμου μου και την πιεση που αυξανοταν. Εψαξα τις αιτιες, συγχωρεσα οτι μπορουσα να συγχωρεσω,βρηκα τροπους να κλεινω τον διακοπτη με τη ροη της λαβας εκεινη την στιγμη, φευγοντας πχ απο το δωματιο.
Και αυτο γιατι πριν 2 χρονια χτυπησα το παιδι στον ποπο αφου απλωσε το φαγητο πανω στο κρεβατι μετα απο 5 επισημανσεις να φαει στο τραπεζι.
Ομως δεν την χτυπησα απαλα, για να υταβηξω την προσοχη της πχ για μια πριζα.
Tην εδειρα για να μαθει να με αψηφα, την εδειρα για τιμωρια, γιατι μεσω εκεινης ημουν δεσμια ενος ανθρωπου που με βασανιζε, γιατι η ζωη μου ηταν ενα χαλι,την εδειρα για εκτονωση.
Μην φανταστειτε τωρα κανεναν ξυλοδαρμο. 5 -6 ξυλιες στον κωλο ηταν, αρκετα γερες, και φωναξα, αλλα ηταν η "διαθεση " πισω απο αυτες τις ξυλιες που ηταν λαθος.
Ενεργησα με θυμο
Κατι που ειχα υποσχεθει οτι δεν θα κανω ποτε.
Γιατι μου τοχουν κανει και ακομα εχω τα ψυχικα σημαδια και τις συναισθηματικες ουλες.

Το οτι μετα απο αυτο η μικρη καταλαβε οτι με το που ανεβαινει φωνη τα πραγματα σοβαρευουν, εννοειται. Το οτι καταλαβε οτι υπαρχουν καποιοι κανονες που πρεπει να σεβαστει δεν ξερω αν καταλαβε η αν απλα μπηκε ο φοβος μεσα της.
Και αυτη ειναι η τιμωρια και η συνεπεια των πραξεων μου.
Μου την σπαει που τωρα η υπενθυμιση του ξυλου ειναι το τελευταιο οπλο μου για να ακουσει.Δεν ειναι καλο parenting αυτο.
Με λυπει αφανταστα που καμια φορα ριχνει πχ ενα ποτηρι νερο και αμεσως δειχνει φοβισμενη, ενω δεν της εχω πει τιποτα γιαυτο.
Κλαει η ψυχη μου οταν καμια φορα θα με κοιταξει φοβισμενα .
Βεβαια αλλες φορες θα μου βγαλει την γλωσσα και θα με αγνοησει παντελλως φευγοντας απο το δωματιο επιδεικτικα, λεγοντας μου "δεν θελω τηλεοραση", σαν να μου λεει "δεν εχεις τιποτα που να μπορει να με κανει να λυγισω".Με δοκιμαζει, συνεχεια, τα ορια , ως που την παιρνει.
Ομολογω οτι δεν ξερω τι να κανω μερικες φορες, δεν εχω και επαφες με αλλες μαναδες να μαθω κολπα, να ξερω τι να αφησω να περασει στο ντουκου και τι οχι. Παω στα τυφλα.

Χτες ξαπλωμενες πηρα 2 μαριονετες και επαιξα ενα θεατρο.
"μαζεψε τα πραγματα σου"
'Οχι"
"κλεισε την τηλεοραση"
'δε θελω"
'πλυνε τα χερια σου πριν φας"
'δεν μπορω'

Με εμφαση, υπερβολη, αρχισε να γελαει,και εκει της εξηγησα οτι η μαμα δεν θελει να ακουει οχι με το καθε τι.Οτι πρεπει να ακουει την μαμα.Οτι ειναι πολυ σημαντικο γιατι η μαμα εχει αναλαβει την ασφαλεια της και να της δωσει οσα εφοδια γινεται.Ηξερα οτι δεν καταλαβαινε αλλα πονταρα στην δυναμη του υποσυνειδητου(τοσα "γαμτο κερατο μου εχει ακουσει, ας ακουσει και χρησιμα πραγματα)
Συμφωνησαμε οτι θα μπορει να λεει 3 οχι την ημερα και οτι εγω δεν θα φωναζω. αλλα δεν θα βλεπει τηλεοραση οταν θα υπερβαινει τον αριθμο 3.
Με πηρε αγκαλια και μου ειπε"σ αγαπαω μαμα"
Και κρατοντας το κορμακι της, σφιχταγκαλιασμενες ηξερα οτι αν δεν το καταφερα τελειως,ειμαι πολυ κοντα στο να εξολοθρευσω του δικους μου ιους, τους δικους μου δαιμονες, γιατι για πρωτη φορα νιωθω να με αγαπανε...Its worth fighting and living for.

Τι κιαν εχω και γω ποπ απς, καταλοιπα που και που?
Δεν ειναι high risk να παρουν μπρος οι σειρηνες,η αγαπη μας ειναι τετοια που πνιγει καθε αρνητικο συναισθημα που μπορει να ερχεται απο τον εξω κοσμο.
Απλα διαλυεται.

Ειναι περιεργο, δεν εχω νιωσει ποτε να αγαπω και να με αγαπουν ταυτοχρονα, χωρις να πρπει να το κερδισω, χωρις να πρεπει να ειναι καπως το αλλο σκελος.
Ετσι ειναι η αγαπη?



I could get used to it.