Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P


Friday, April 28, 2006

To δεντρο μου

Οταν ημουν μικρη-ισως 9( ολο στο 9 γυριζω,λες και αλλες ηλικιες δεν υπηρχαν), περπατουσα στην γειτονια μου και επηρεασμενη απο κατι που ειχα διαβασει, ειχα διαλεξει ενα δεντρο, μια μουρια, λιγα στενα πιο περα.Ηταν το δεντρο μου.
Οποτε περνουσα απο κει, σταματουσα και το χαιδευα, και του μιλουσα.
Δεν συμπαθω ιδιαιτερα τα φυτα και ισως γι αυτο ολα μου μαραινονται(αντιθετως με τα ζωα που μισοπεθαμενα να μου τα φερνανε, ζωντανευαν,... ειναι θεμα αυρας φανταζομαι), και ενιωθα λιγο καπως με την ολη διαδικασια,αλλα το ειχα δει σαν παιχνιδι.
Τα χρονια περασανε και οποτε περνουσα, μεγαλυτερη τωρα, ακουμπαγα το χερι μου δηθεν για να στηριχτω και να φτιαξω το παπουτσι μου και του μιλαγα απο μεσα μου, ημουν σιγουρη οτι με ακουγε...με τον καιρο, ειχε γινει πια το δεντρο μου.
απο μακρυα οταν το εβλεπα, χαμογελουσα οπως ακριβως βλεπεις εναν παλιο γνωστο στο δρομο.Χαμογελαω τωρα που το σκεφτομαι με στοργη, γιατι αγαπω οτι εχει να κανει με το παρελθον μου με τα παιδικα μου και αφηβικα μου χρονια, αγαπω οτι αγαπησε το κοριτσακι μεσα μου.

Τωρα το βλεπω σχεδον καθημερινα αλλα ειχα ξεχασει την υπαρξη του μεχρι σημερα. Ποσες φορες περασα μπροστα του βιαστικα, τραβολογοντας το παιδι για να περασουμε απεναντι, φορτωμενη με σακκουλες.

Την επομενη φορα θα θυμηθω να το χαιρετησω.
Την επομενη φορα, θα προσπαθησω να ανεβω οτι σκαλακι πολυκατοικιας βρεθει μπροστα μου, να μην πατησω τις γραμμες στις πλακες του πεζοδρομιου.
Να ξορκισω την βαρεμαρα και την κουραση και να βρω το παιχνιδι απο το τιποτα.
Βλεπω την κορη μου και μου ξυπνανε μνημες τοσο ξεχασμενες.
Μια χαντρα, ενα στρας σε ενα ρουχο ειναι κατι μαγικο, που βγαινει απο τα παραμυθια.
Το ροζ ειναι το καλυτερο χρωμα απο ολα.
Και η ασφαλεια της αγκαλιας της μαμας καλυτερη και απο την καλυτερη αγκαλια του μετεπειτα εραστη.

Σημερα, πλατσουρισαμε στην βροχη και τραγουδησαμε ασυναρτησιες ενω ζωγραφισαμε.
Οι εικονες μου, οι δικες μου, οι ξεθωριασμενες βγαινουν, και με καθοδηγουν...
Ποιες εικονες να της φτιαξω, ποιες εικονες θα ειναι το ψυχικο της χαδι.
και χρειαζεται πολλες..τοσες πολλες που να μπουνε σαν σφουγγαρι/κουκουλι μπροστα της και γυρω της οταν θα βγει στον εξω κοσμο και δεν θα μπορω να την τυλιξω, να την προστατευσω απο τον πονο και την απογοητευση.
Οι εικονες αυτες θα την τυλιξουν σαν κουβερτα τα βραδια που θα κλαιει μια χαμενη αγαπη, η μια χαμενη ευκαιρια.
Οι εικονες που κουβαλουν αγαπη,και αξια.
Η μυρωδια και η αισθηση τους.
Η εικονες της καταγωγης. Οι ριζες που σκαβουν βαθια στο εδαφος για να ανεβει το δεντρο οσο πιο ψηλα και μακρυα στον ηλιο γινεται.


Με σενα κορη μου, ανακαλυπτω κρυμμενες ξεχασμενες σπηλιες του εαυτου μου.
Με σενα, ξεχναω τις δικες μου πληγες πριν καν σχηματιστουν.

2 comments:

bluesmartoula said...

Είσαι καταπληκτική!!! Νοιώθεις την αγνότερη και ωραιότερη αγάπη που υπάρχει στον κόσμο: Της μητέρας για το παιδί της!!! Είσαι η πλουσιότερη ύπαρξη στον κόσμο. Σε θαυμάζω!!!

θοδωρής said...

Φιλιά... Πολύ τρυφερό. Η παλιά καλή lili.

My first book

My first book
A funny Homebirth