Τα σημαδια

Eχω στο δεξι χερι ενα σημαδια απο κοψιμο, το οποιο εγινε στα 4 μου. Εδωσα μπουνια σε τζαμαρια. Ηξερα οτι εκοβε το γυαλι αλλα δen με ενοιαζε, ηθελα , ελπιζα τα γυαλια να πετυχουν τον ξαδερφο μου που βρισκοταν απο την αλλη μερια της πορτας και γελαγε.Ηταν τοσο ευχαριστημενος με τον εαυτο του που με ειχε κλεισει απ 'εξω απο την αποθηκη οπου γεννουσε η γατα μου.
Η λεξη κleiδι ειναι αυτη. Μου.
Μ επνιξε το αδικο, με πνιξανε ολα οσα μπορουσαν να με πνιξουν στην μικρη τετραχρονη ζωη μου, το καθημερινο ξυλο απο τον παππου και την εξαφανιση της μαμας για το καλοκαιρι, φανταζομαι, και ολα τα αλλα που εχω γραψει κατα καιρους.

Θυμαμαι τα ουρλιαχτα των μεγαλων, το αιμα, την απωλεια πονου μεχρι που η θεια μου αρπαξε το χερι μου και το εβαλε κατω απο την βρυση.Αλλα πιο πολυ θυμαμαι τα ξαδερφια μου και τους θειους μου(γονεις του και αδερφια των γονιων του) γυρω μου να μου εξηγουν θυμωμενα το ποσο επικινδυνο ηταν αυτο που εκανα, οτι τα γυαλια μπορουσαν να του βγαλουν τα ματια, ενω το χερι μου αιμοραγουσε στο χορταρι. Ειχε ενα μικρο κοψιματακι στο κουτελο, σαν τσιμπημα κουνουπιου, και οσο μου το εξηγουσαν, σκεφτομουν,απογοητευμενη οτι θα με ευχαριστουσε αυτο το αποτελεσμα.Kαι εμεινα εκει να με μαλωνουν αγνοωντας την λιμνουλα απο αιμα στα ποδια μου, εως οτου ηρθε η θεια μου (αδερφη της μανας μου)και ουρλιαξε απο το σοκ και τους ξεχεσε για το οτι δεν με περιθαλψανε.Φωνες. Και γω να τον κοιτταω με μισος και κεινος με τρομο. Της πουτανας.


Οποτε σκεφτομαι αυτην την ιστορια απορω με τα νευρα που ειχα, με την αντιδραση μου. Φανταζομαι οτι περασα στις συνειδησεις τους οτι δεν εστεκα στα καλα μου. Ισως να ειναι και ετσι. Ισως απλα να ειχα βαρεθει να με αποφευγουν, να μου παιρνουν δικα μου πραγματα, νε με τραβολογανε απο δω και απο κει και να αντεδρασα με τον μονο τροπο που ειχαν αντιδρασει και αλλοι πανω μου.Και να σκεφτει κανεις οτι ημουν τρελλη και παλαβη για τον Στεφαν, τον ξαδερφο μου. Τρελλη καψουρα.
Χροοονια ολοκληρα, μεχρι τα 9 που συναντηθηκαμε στην σκιαθο και "τα φτιαξαμε"...μεχρι την επομενη φορα που βρεθηκαμε στα 15 μου και φιληθηκαμε ενα βραδυ στο κρεβατι του...πιο πολυ για απωθημενο δικο μου.
Εκεινος ψιλοτσιμπηθηκε αλλα ειναι λογικο, ζουσε πολυ "κλειστη ζωη" και η μητερα του τον ειχε απο πολυ κοντα.
Παντρευτηκε πριν λιγα χρονια...γμτο πρεπει να βρω το εμαιλ του, να του θυμισω τις βλακειες μας.


Επιστροφη στα σημαδια.
Εχω ενα στο γονατο που με ταλαιπωρησε μηνες για να κλεισει, αλλα το αξιομνημονευτο σ αυτην την ιστορια ηταν οτι ειχα για πρωτη και τελευταια φορα στην ζωη μου προαισθημα.
Ειχαμε παει 3ημερη εκδρομη στο Πορτο Γερμενο με το σχολειο και μια φιλη επεσε και τρυπησε το γονατο της.
Βλεποντας το ηξερα εκεινη ακριβως την στιγμη οτι θα το παθω και γω. Η αισθηση και η σιγουρια μεσα μου ηταν πολυ εντονες.Υρομαξα.Ημουν και 5-6 δημοτικου.
Τις επομενες μερες προσεχα πολυ, μεχρι που ενα απογευμα επεσα τρεχοντας, σκονταφτοντας σε μια πετρα. Ιδιο σημειο, ιδιο γονατο.
Ποναγα πολυ αλλα ειχα μεινει απο το σοκ.
Τις επομενες μερες απεφευγα τις πολλες δραστηριοτητες και εμενα στο δωματιο. η συγκατοικος μου ειχε βρει καινουργια παρεα και την εβλεπα ολο και πιο λιγο. Ενιωσα παραμελημενη και την εκβιασα οτι θα ελεγα σε ολους οτι πιπιλαει το δαχτυλο της. Οταν ειδα το βλεμμα της ηθελα να το παρω πισω.
Αλλα δεν το εκανα. Οχι αμεσως.
Ντραπηκα.
Περασα ολη την προεφηβεια μου και την εφηβεια μου να της ζηταω συγγνωμη μεχρι που τελειωσαμε το σχολειο. Δεν νομιζω να με συγχωρεσε ποτε και δεν συγχωρω και γω τον εαυτο μου, μου το ειχε εμπιστευτει.


Ειχα αφησει το φως της βεραντας ανοιχτο ενα βραδυ και ειχε γεμισει ο τοιχος μας πεταλουδες της νυχτας, και μαλιστα 2 απ αυτες ηταν πελωριες, μαυρες με ζωηροχρωμες βουλες στο τελειωμα τους. Δεν ξαναειδα ποτε τετοιες πεταλουδες. Ηρθαν οι δασκαλες να τις δουνε, και οταν πλακωσανε και τα αγορια μπηκα μπροστα για να τους εμποδισω να τις σκοτωσουν. Απορησα με την απορια τους.
"δεν θα τα σκοτωναμε ποτε" ειπανε.
Τα θαυμαζανε, και γω μαθαινα κατι καινουργιο. Εμενα μπορει να με κανανε τοπι στο ξυλο αλλα το ωραιο δεν το πειραζανε.
Για δες....


Θυμαμαι το λεωφορειο που με γυρνουσε σπιτι απο το σχολειο. Θυμαμαι ενα αγορι μεγαλυτερο μου, τον Σταμο, που για να κανει τον εξυπνο στους φιλους του, παντα με χουφτωνε η με χτυπαγε.
Υπεμενα το μαρτυριο καθε απογευμα και πρωι.
Ενα απογευμα σηκωθηκα να κατεβω στην σταση μου και διασταυρωθηκαμε στον διαδρομο. Ενιωσα το δαχτυλο του με βια αναμεσα στα ποδια μου και ακουσα τους υπολοιπους να χαχανιζουν στο πισω μερος του λεωφορειου. Ακομα και αυτος με τον οποιο ημουν ερωτευμενη εδω και 2 χρονια, γιατι πολλες φορες με ειχε σωσει.Δεν του το ειχα δειξει ποτε και μαλιστα μια φορα που με χτυπησε κι αυτος για να κανει τον εξυπνο τον βουτηξα απο το μαλλι και τον ταρακουνησα μπρος πισω για κανα 5 λεπτο.Απορω με το θαρρος μου.
Γυρισα λοιπον να τους κοιταξω και τον ειδα να με δειχνει με το δαχτυλο και να φωναζει γελωντας "την πουτανα, φαινεται το βρακι της!"¨
Κατεβηκα στην σταση κλαιγοντας και μπηκα σπιτι.
Κοιταξα στον καθρεφτη και οντως ανακαλυψα οτι το σορτσακι μου παραηταν μικρο και ανεβαινε ψηλα, αφηνωντας το κυλοτακι μου να φανει.
Ηθελα να πεθανω
Γιαυτο μου εβαλε δαχτυλο ο αλλος, γιαυτο με κοροιδεψε η "αγαπη" μου..και με ειδε ετσι ολο το σχολειο?!?
Ειχα αυτο το σορτσακι αρκετα χρονια, απο την προεφηβικη ηλικια και τωρα ημουν 11-12.
Το ειπα στην μητερα μου κλαιγοντας αναζητωντας παρηγορια
"φαινεται το κιλοτακι μου"
"Το ξερω" μου απαντησε.

Το σοκ ηταν τετοιο που μου κοπηκε το κλαμμα.
"Και με αφησες να βγω ετσι εξω?"
"μα εισαι παιδι!"


Αυτην η λογικη της υπηρξε αιτια να εκσφενδονιστει απο το παραθυρο μας ενα κασσετοφωνο(αν θυμαμαι καλα και δεν εχω εμπλουτισει την ιστορια με τα χρονια)η μια κασσετα.
Εχω μεταπηδησει στο ελληνικο σχολειο της γειτονιας και εχω για πρωτη φορα φιλους στο σπιτι, και αγορι.
Ειμαι κοκετα, εχω ομορφυνει-τερμα το ασχημοπαπο αναμεσα σε 2μετρες σουηδεζες/ελβετιδες/γαλλιδες με καταξανθα μαλλια και πανεμορφα ρουχα.Δεν πιστευω στην ομορφια μου αλλα πιστευω στις πορτες που μου ανοιγει. Τα εχω φτιαξει με καποιον, ειμαι ερωτευμενη αλλα εχω και παρεα...και μαλιστα με μπονους, τους φιλους του που γινονται φιλοι μας...ασχετα αν οι φιλοι του ειναι φιλες που εχει κανει κατι μαζι τους στο παρελθον( η και στο παρον οπως εμαθα αργοτερα)...
καθομαστε στο σαλονι και η μητερα μου μπαινοβγαινει διακοπτοντας θελωντας να συμμετεχει.
αναγκαιο κακο.
δεν επιτρεπεται να βγαινω απο το σπιτι παρα μονο για να παω ωδειο, ενοργανη, μπαλετο και σχολειο.Δεν επιτρεπονται πολλα στο σπιτι.
Να εχω τα μαλλια μου λυτα φερ ειπην, να πιασω το βιντεο(οταν εφευγε ταξιδι το εδινε στην γειτονισσα),να φορεσω μαυρα κλπ κλπ(το αγορι μου απο την αλλη δεν μου επετρπε να μιλησω σε αλλα αγορια, να φορεσω παντελονι η φουστα-αναλογα με το για ποια χρονια μιλαμε, κλπ)
δεν επιτρεπεται να παω σε παρτι και δεν κανω ποτε παρτι σπιτι, οποτε το να εχω 6-7 ατομα στο σαλονι μου, αξιζε τον κοπο να την εχω να πρωταγωνιστει.
μεχρι που μπηκε μεσα με ενα κασσετοφωνο.

"θελετε να ακουσετε την Λιλι οταν ροχαλιζει?"
Ενα βραδυ ημουν τοσο κουρασμενη που ροχαλιζα και το ειχε ηχογραφησει. Το ειχα βρει χαζο αλλα δεν αντεδρασα.Και τωρα το εφερνε μπροστα στους φιλους μου και στο αγορι μου.
Πεταχτηκα πανω σαν να με δαγκωσε φιδι στον ηχο του πρωτου ροχαλισματος, βουτηξα το κασσετοφωνο( η την κασσετα?) και τα πεταξα στον ακαλυπτο εξω απο το παραθυρο.
Ετρεμα και ειχα χλωμιασει.
ενιωθα προδομενη, humiliated και μια εντονη αναγκη να την χτυπησω.

Η συνευρεση διαλυθηκε κακην κακως...και δεν ξανακαλεσα κοσμο σπιτι.
Ερχοταν μονο το αγορι μου.
Νομιζω καπου εκει αρχισε να γινεται αυτος ο πιο σημαντικος ανθρωπος στην ζωη μου...και γιαυτο η σχεση μας κρατησε εως τα 19...
Λιγους μηνες μετα δηλωσα στην μητερα μου οτι δεν θα δωσω εξετασεις για πιανο, και οτι το σταματαω.(ειχα βαρεθει να τρωω ξυλο καθε απογευμα στις 5 μιση-τελος κοινης ησυχιας- επειδη εκεινη μετανιωνε που δεν εμαθε ποτε) Λιγο καιρο μετα αγορασα την πρωτη μου μαυρη κολλεγιακη μπλουζα. Τωρα δεν υπαρχει αλλο χρωμα στην ντουλαπα μου.
τα μαλλια μου τα ελυσα,και 2 χρονια αργοτερα εφυγα και απο το σπιτι που ειμασταν στη Γαλλια, και ηρθα στο σπιτι μας στην Ελλαδα, αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια με πολυ πιο σημαντικα και βαθυτερα αιτια.



Οταν σκεφτομαι αυτες τις ιστοριες και βλεπω αυτο το παιδι που δεν υπαρχει πια πουθενα, απορω και με την μεγαλη υπομονη του και σοκαρομαι με την βια μεσα του.
Αν το καλοσκεφτω, δεν εχω αλλαξει και πολυ.
το χτεσινο, ας πουμε....ημουν με αγορια( οχι με αντρες τους οποιους ενδιαφερω ερωτικα-εστω φανερα- για να φερθουν "καπως") και ενιωσα οπως τοτε που στο διαλλειμα με χτυπουσαν.
Η εκρηξη μου να φυγω απο την καφετερια, ηταν παρορμητικη και εχασα το δικιο μου που δεν επελεξα αλλο τροπο να δειξω την δυσαρεσκεια μου.
Οι ενοχες για την εκρηξη μου, πηγαζουν πιθανως απο κεινο το μαλωμα στο γρασιδι.Η απο τα επακουλουθα που πληρωσα για τις εκρηξεις μου στον γαμο μου,γιατι ως τοτε, εβγαζα και εκφραζα τον θυμο μου και μετα μελι γαλα, χωρις ενοχες.
Δεν ειχα προβλημα με την εκφραση θυμου...λαθος? σωστο?
Δεν ειχα ομως ποτε ενοχες, αυτο το πουστικο συναισθημα.

Θελω να πιστευω οτι εκανα προοδο απο τοτε.
οτι ελεγχω το αγριο παιδι μεσα μου και οτι το υπερσπιζομαι καλυτερα.
Παλι κανω υπερμετρη υπομονη και προσεχω να μην εκνευρισω κανεναν, απο φοβο.
Και παλι αφηνω πολυ σκοινι και νιωθω εκμεταλλευομενη πολλες φορες.
παλι απο φοβο.
Φοβο της οργης μου που με εκσφενδονιζει στην σφαιρα του παραλογου.
Αλλα αυτο που με φοβιζει κυριως, ειναι οτι οταν ειμαι θυμωμενη, νιωθω να με ξαναβρισκω, νιωθω αυτοπεποιθηση, νιωθω σαν να ξαναβαζω ενα ανετο ζευγαρι πολυπερπατημενα μαλακα παπουτσια.

Μεγαλωσα θυμωμενη φανταζομαι και εμαθα να ζω σαν ενηλικας, πνιγοντας το, αναλυοντας το, θαβοντας το, αγνοωντας αυτην την πτυχη μου.
Και ναι, ειμαι πιο ευτυχισμενη, ηρεμη, αισιοδοξη.
Αλλα στις συαναναστροφες μου, δεν ξερω πως να με υπερασπιστω απενατι στους μαλακες, δεν ξεχωριζω τους μαλακες με την μια,αμφισβητω την κριση μου.
Ειναι μαλακας η εγω παρεξηγησιαρα?
ειχα λογους να εκνευριστω η οχι?


im telling you
its not easy being me.