Βαθιοι λαρυγγισμοι

Με αφορμη κατι που διαβασα στο μονιτορ για την πρωτη μπλογκερ που εκδιδοταν, αναρωτηθηκα αν εγω θα το εκανα ποτε.
Η πρωτη μου σκεψη ηταν, αν δεν ειχα αλλους τροπους να τα βγαλω περα, ναι.
Και μετα το φανταστηκα. Χοντροι, ιδρωμενοι,χυδαιοι τυποι.
Δηλαδη η σιχαμαρα με σταματαει?
Η ηθικη?
Βυθιστικα στις σκεψεις μου. Πολυς κοσμος, ειμαι σιγουρη, οτι θα τον σταματαγε η αποδοκιμασια των αλλων.
Εγω ομως δεν μπορω να χασω κατι που δεν ειχα ποτε.
Η χυδαιοτητα, η αληθινη χυδαιοτητα των τροπων και της σκεψης με ξενερωνει απιστευτα και ειναι ενας λογος που μετα απο ενα μηνα-περασμα στην Quinta, δεν ξαναεμπλεξα με ελληνικα μπουζουκια.
Και τωρα, αναρωτιομουν αν θα το εκανα? Χα!

Σκεφτηκα, φανταστηκα πως πρεπει να νιωθεις οταν ερχεται ενας αγνωστος και σε βλεπει μονο σαν αντικειμενο, χωρις προσποιησεις, ποσο δυνατος πρεπει να εισαι εσωτερικα για να μην σε ποτισει αυτη η εικονα του εαυτου σου που σου δινουν οι αλλοι.
Yπαρχει αραγε ανθρωπος που μπορει να μην αλλαξει ενω κανει τετοια ζωη?
Θυμηθηκα την χειροτερη εμπειρια της ζωης μου, το να εχω χασει την αυτοεκτιμηση μου και την αυτοπεποιθηση μου.
Σε μια μερα ολα οσα ειχα σαν οροσημα, τα καλυτερα μου, ηταν τα χειροτερα μου.
Ημουν σωστη, δεν απατουσα ποτε, φερομουν με δικαιοσυνη,....και ημουν απιστευτα δογματικη και σπαζαρχιδω.
Περηφανευομουν για πραγματα τα οποια δεν ειχαν σημασια στον κοσμο που ζουμε.

Ποια ημουν? τι ημουν?


Θα αντεχα να ειμαι μια "πουτανα?"
Ποσο καιρο θα μου επαιρνε αραγε να το αποδεχτω?
Ποσο καιρο θα ενιωθα τον διχασμο του τι ειμαι εγω μεσα μου, και τι πιστευει ο αλλος?

Την απαντηση την ηξερα.
Οπως και ξερω οτι αν ετιθετο θεμα επιβιωσης του παιδιου μου, (η και του εαυτου μου), και δεν υπηρχε κανενας αλλος τροπος, θα το εκανα γιατι η ζωη μου, οπως την ξερω, και η Λιλι, οπως την ξερω, μεσα απο αυτες τις συνθηκες, δεν θα υπηρχε πια.Θα ειχε ηδη εκφυλιστει τοσο π[ου δεν θα ειχε σημασια πλεον.
Εχω στο μυαλο μου γυναικες που εκδιδοταν σε καιρο πολεμου, σε καιρο λοιμου, στην Ρωσια, σε ολο τον κοσμο.

Η ηθικη ειναι κατι που διαμορφωνεται αναλογα με τις αναγκες μιας κοινωνιας.
Η ηθικη ειναι αυτο που μας κραταει απο το να κατακλεψουμε, σκοτωσουμε τον διπλα.
Σε φυλες επιτρεπεται να σκοτωσεις καποιον απο αλλη φυλη για να "παρεις" το κουραγιο του, οπως και συνηθιζεται να παρατας τους γερους που δεν μπορουν να προσφερουν στην μοιρα τους, να πεθανουν.

Οποτε δεν ειναι θεμα ηθικης, αλλα θεμα αποστροφης.
Θεμα επιλογης βαση των τωρινων φυσιολογικων συνθηκων.Δεν θα το εκανα για να αποκτησω αμαξι, ρουχα...αλλα θα το εκανα αν κινδυνευαμε απο ασιτια, αρρωστεια η οτιδηποτε αλλο, και δεν υπηρχε αλλος τροπος. Νομιζω.
Και να σου πω....αυτη η απαντηση με καλυπτει.