Ατιτλο

Χτες ειδα ενα ονειρο με τον πρωην αντρα μου και το παιδι, που μου ανοιξε τα ματια.
Ποσα πολλα θα της λειψουν. Ποσα πολλα δεν θα ζησει. Τον καθημερινο διαλογο μεταξυ 3 ανθρωπων. Την παρακολουθηση διαφορετικων συμπεριφορων αναμεσα σε καποιους αλλους αμεσα συνδεδεμενους με κεινη αλλα χωρις να ειναι εκεινη απαραιτητα ο ενας απο τους δυο που μιλαει. Την οικειοτητα μεταξυ δυο ενηλικων. Το φουσκωμα περηφανειας και το μοιρασμα αυτου του συναισθηματος. Τοσα και τοσα που δεν γινονται απο 2 ατομα, απο ζευγαρι( μανα κορη η πατερας κορη, μονο).
Ποσα αλλα που δεν ξερω, αφου και γω περιπεου ετσι μεγαλωσα, πολυ κοντα στην μητερα μου και πολυ μακρινα απο τον πατερα μου , ασχετως αν δεν χωρισανε,... ηταν ετσι οι καταστασεις και οι χαρακτηρες.

Κοιταξα τον ηλιο εξω, ακουσα απο το κλειστο παντζουρι το 8χρονο του δευτερου να λεει στον πατερα του "το απογευμα θα παμε για μπανιο?"
Η απαντηση του πατερα του αρνητικη
"σημερα δεν θα προλαβουμε, αυριο ομως θα δω τι μπορω να κανω, μπορει να φυγω πιο νωρις και να παμε."
Κοιταξα την μικρη, άλλο ενα πραγμα που της στερησαμε. Αυτοκινητο δεν εχω, δεν οδηγω, δεν μπορω να την παω καμπινγκ, δεν μπορω να την παω για απογευματινο μπανιο, δεν θα ζησει τις εκδρομες που ειχα ονειρευτει, δεν θυμαται την πρωτη χρονια της ζωης της... το καμπινγκ που ειχαμε κανει οι τρεις μας. Υπαρχει μονο σε βιντεο.
Ειμαστε και οι δυο διπλα της, βλεπει τον μπαμπα της την μιση εβδομαδα, μενουμε ενα τετραγωνο ολοι, γιαγιαδες και γονεις, ειναι με δικο της δωματιο σε καθε σπιτι... Ειναι -οσον αφορα το θεμα παιδι χωρισμενων γονιων-, σε πολυ καλη μοιρα,και ολοι προσπαθουμε να της δωσουμε οτι καλυτερο μπορουμε και κατι παραπανω.
Ομως...
Δεν θα μπορεσω ποτα να της δωσω ολα αυτα που δικαιωματικα θα επρεπε να εχει.Αυτο το ζεστο συναισθημα που προερχεται απο την πολυπληθη οικογενεια, την ευκολια, το μοιρασμα, τους πληθωρα των ρολων μεσα στην οικογενειακη ζωη, τον πλουτο και την πολυπλοκοτητα συναισθηματων και βιωματων που φερνει μια τετοια οικογενειακη ζωη.
Και το κυριοτερο μαθημα.
Οτι στα δυσκολα, δεν τα παραταμε ευκολα.
Δεν θα μπορεσουμε ποτε, μονοι μας, ξεχωριστα να της προσφερουμε αυτα που δεν ειχαμε δικαιωμα να της στερησουμε, αυτην την "εκθεση".

Και δυστυχως, τωρα η απουσια του ενος απο πχ σχολικες δραστηριοτητες, εχει μεγαλυτερη βαρυτητα απο το αν ειμασταν ολοι μαζι, τωρα ο φοβος της αισθησης της απορριψης ειναι εντονος, τουλαχιστον μεσα μου.
Δεν θα μπορεσουμε ποτε να της δωσουμε ολα τα απαραιτητα εφοδια που θα χρειαστει αυριο στην ζωη της.Το Full potential.
Της κλεψαμε τοσα πολλα. Τοσα πολλα.











Συγγνωμη αγαπη μου.
Χιλια, χιλια συγγνωμη.