Ανοιξη μου μυρισε...

Πηρα 8 κιλα απο την τελευται φορα που ζυγιστηκα. σε ενα μηνα. ξανααποκτησα μαγουλα, αλλα ξαναβτηκα το στενεμα των ρουχων την αδυναμια να ντυθω (εχω μονο ενα φαρδυ παντελονι που κανει χρεη στενου τωρα) και ανρωτιεμαι γιατι τοση βουλιμια λαιμαργια?
Αγχος, ναι οκ.
Θα το ομολογησω, αφου χτες το συνειδητοποιησα.
Χτες καταλαβα οτι βαρεθηκα να ειμαι μονη μου. Απο την αλλη οσες φορες ενιωσα ετσι και βγηκα εξω η πλησιασα λιγο με αλλο ματι το αντιθετο φυλο, ξενερωσα σε 5 δευτερα, τιναξα την μαλλουρα και προχωρησα παρα περα.

Ομως, πες η ανοιξη, πες οτι δεν το ψαχνω, χτες το ενιωσα, και δεν μουφυγε ως σημερα.
Αρχισα να σκεφτομαι οτι ισως θα επρπε να δωσω μια ευκαιρια στον τυπο που μου χαμογελαεο οποτε παω στον τοπο εργασιας του.
Η στον αλλον που βέπω καθε εβδομαδα και ειναι τοσο ευγενικος.

δυσκολα μπορω να με φανταστω αγκαλια με καποιον, να παιρνω την θεση του συνοδηγου.
Και απο την αλλη, αυτο ζηταω.

Εχω εναν φιλο που ειναι πολυ viril.
Manly. Το σωμα του, ολα.
Θα ελεγα σε υπερβολικο βαθμο ομως, ελαφρως ηδονιστης(και ξενερωνω εγω με κατι τετοια ως γνωστο)
Τεσπα δεν τον βλεπω ετσι.
Ομως οταν με παιρνει αγκαλια καμια φορα επειδη ακριβως εχει φαρδιες πλατες και με σφιγγει (του αρεσω) νιωθω γυναικα για λιγα δευτερολεπτα, χαμενη στα μπρατσα και στη αγκαλια καποιου. tiny, frail, ντελικατη.

Εχω καιρο να με δω ετσι.
Μου λειπει αυτη η πλευρα μου.

μου λειπει να παιρνει καποιος το πινελο να βαψει εκεινος( εγω εβαψα και τα 3 σπιτια μας οντας παντρεμενη)
Μου λειπει το να αφεθω και να εμπιστευτω, τα πιο δυνατα χερια καποιου αλλου.
Και να αφεθω, στο backround.
μου λειπει η soft πλευρα μου...