Το παιδι γεννιεται. Και σου μαθαινει να γινεσαι γονιος

Οσο περναει ο καιρος, τοσο με απωθει η ιδεα του να γραψω κατι σοβαρο στο μπλογκ.
Οχι απο θυμο η αηδια οπως παλια...απλα δεν βλεπω τον λογο γιατι να μοιραστω τρυφερα προσωπικα πραγματα με χοντροπετσους ανθρωπους. Δεν το λεω σαν βρισια.
Παραδειγμα.
Χτες με ειχε πιασει κριση ενοχων γενικα-(σημερα καταλαβα γιατι...its that day of the month)και εγραψα εδω οτι εσφαλλα απεναντι στο παιδι μου γιατι οφειλω να εχω περισσοτερη υπομονη και αυτοσυγκρατηση.
Σημερα το πρωι, μπαινω να δω οτι καποιος/α "ευλογημενο με -ανορθογραφη-ανωνυμια" μου εγραψε 4 λεξεις.
Μονο.
"δεν κανεις για γονεας"


Να ξεκαθαρισω οτι δεν θυμωσα.
Και ειναι περιεργο αλλα και συναμα ανακουφιστικο. αυτο σημαινει οτι δεν εχω ανασφαλειες σ αυτον τον τομεα.

Πριν κανω παιδι ημουν τοσο απολυτη και "κοντρα στους γονεις", δεν δεχομουν ουτε να consider οτι ειναι ανθρωποι που δεν εξαγνιστηκαν με την γεννα απο τα ελλατωματα τους. Ετσι φανταζομαι οτι ολοι παιρνουμε τα μαθηματα μας αργα η γρηγορα, και οποιος ειναι αυτος που εφτιαξε ενα προφιλ μονο και μονο για να υπαρχει, σιγουρα εχει τις δικες του πεποιθησεις και τα δικα του δαιμονια να παλεψει...η δεν εχει μεγαλωσει ακομα.
Δεν με πειραξε η αποψη.
Υπαρχουν στιγμες που την συμμεριζομαι.

Δεν εμαθα απο κανεναν συγκεκριμενα πως να ειμαι μανα.
Δεν ειχα αδελφια και οπως ειπα, εχω ζησει πολυ απομονωμενα τα πρωτα χρονια της ζωης μου ωστε να λαβω και αλλα ερεθισματα.Οταν τα ελαβα ηταν αργα.
Για χρονια πιστευα οτι δεν θα ειμαι καλη.
Η ευθυνη ενος αλλου ατομου με τρελλαινε.
Η κλασσικη ερωτηση που εκανα ηταν..."και ποιος μου εγγυαται οτι θα το αγαπησω;Βλεπω μωρα και δεν μου κανουν καμια αισθηση, δεν νιωθω επιθυμια να αποκτησω και γω ενα και δεν αντεχω τα παιδια των φιλων μου...ποιος μου λεει οτι θα μου βγει το μητρικο φιλτρο;
Ποιος μου λεει οτι δεν υπαρχουν εκει εξω ανθρωποι που συνεχιζουν να νιωθουν ετσι και ΜΕΤΑ και δεν τολμανε να το πουνε γιατι θα "λιθοβολιστουνε";"

Οι αμφιβολιες μου πεταξανε για δυο λογους.
Πρωτον επειδη δεν θα ημουν μονη μου, θα μοιραζομουν τις ευθυνες, και δευτερον, οταν επεσα κατα τυχη στο βιβλιο του leboyer και το μονο που σκεφτηκα,ηταν τι επιπτωση θα ειχε στο παιδι, ενας μη-φυσιολογικος τοκετος.
Αρχισα να το ψαχνω, και οσο το εψαχνα τοσο εβλεπα οτι ειχα μια ξεκαθαρη επιλογη.
Η θα γεννουσα-εν γνωση μου πια- σκεπτομενη τον δικο μου φοβο για τον πονο, με ασκοπες παρεμβασεις,επισκληριδιους και δεν συμμαζευεται...η θα γεννουσα φυσιολογικα για αποφυγη ψυχολογικου τραυματισμου της.
Δεν ισχυριζομαι οτι οσες αφηνονται η επιλεγουν αλλες μεθοδους σκεφτονται τον εαυτο τους. Λεω οτι για μενα τα πραγματα ειχαν ετσι γιατι εφοσον πλεον ηξερα τι παιζεται και τι επιπτωση εχει η καθε παρεμβαση(η δεν ξερουμε γιατι οι ερευνες ειναι ελλιπεις) δεν υπηρχε γυρισμος και δικαιολογια.
Αρχισα να ψαχνω τον μαιευτηρα που θα αντιμετωπιζε την γεννα φυσιολογικα, και το μαιευτηριο το οποιο θα σεβοταν καποια πραγματα.
Ομως ας μην ξεφυγω απο το θεμα, ολα αυτα τα εχω πει και ξαναπει και τα εχω γραψει σε βιβλιο, το θεμα για μενα εχει εξαντληθει.

Εκει λοιπον ειδα οτι εβαλα τον εαυτο μου σε δευτερη μοιρα. Ειδα οτι μπορω να αντιμετωπισω τον φοβο και τον πονο της γεννας(και μιλαμε για τρομο) για ενα πλασμα που ακομα δεν γνωριζα.
καταλαβα οτι θα εκανα-απο ενστικτο- οτι καλυτερο.
Οτι καλυτερο μπορουσα.
Και γεννηθηκε, και θηλαζα και ξυπναγα κι αλλαζα και το σπιτι μου διαλυοταν.
Και διαλυθηκε και βρεθηκα-ετσι ενιωθα- στους 5 δρομους με ενα παιδι.
Μονη μου. Ολες οι ευθυνες πανω μου.
Και ενω υπηρχαν αλλες επιλογες( και μη μου πει κανεις οχι, υπηρχαν κιας μην ειναι τοσο κοινωνικα αποδεκτες οταν γινονται στα φανερα), δεν την αφησα σε γιαγιαδες, και επελεξα να δουλεψω με μαθηματα, για να την κρατω το πρωι που ελειπε ο μπαμπας της και να τον βλεπει το απογευμα που θα πηγαινα για δουλεια.
Και μεχρι περισι, η μικρη δεν ενιωσε οτι της ελειπε κανενας απο τους δυο γονιους.

Ημουν ανοιχτη πληγη ολοκληρη...αλλα ο θηλασμος, θηλασμος .
Καποια στιγμη ξαναρχισα το καπνισμα...υπολογιζα ωρες για να θηλασω, να βγω στο λυτρωτικο μπαλκονι ενω ουρλιαζα στο τηλεφωνο...ασχημος χωρισμος.
Η εκλαιγα κοιτοντας την βροχη, χαμενη.
Τελικα οι αναγκες οι δικες της να ειμαι συνεχεια στο σπιτι ψυχη και σωμα, χωρις να σκεφτομαι το μπαλκονι, η εικονα μου με το τσιγαρο στο μυαλο της, και αλλοι λογοι υπηρξαν παραγοντες και το εκοψα.
Πανω στον χωρισμο.

Ειχα αποκοπει αποτομα απο την οικογενειακη ζωη σχετικα, και ηθελα οσο τιποτε να βρεθω παλι σε ζευγαρι.
Ειχα γνωρισει καποιον.
Μου αρεσε, (Ανελπιστο για μια broken hearted)καλη δουλεια, ξενος, ολα τελεια.
Επεσα με την δυναμη που σου δινει ο πονος οταν θες να μουδιασεις και τελικα οχι μονο δεν μουδιαζεις αλλα εισαι ευτυχισμενος.
θηλαζα ομως, και δεν ηθελα να ρισκαρω να κολλησω τιποτα.
Ουτε τον φιλησα.

Παιρνω ελαχιστα χρηματα και παντα ψωνιζω βιολογικα για κεινη ενω εγω την βγαζω με ενα σαντουιτς...
Τι αλλο να σκεφτω; Τις διαδρομες για να δει τους φιλους της ενω δεν εχω αμαξι; Να εχω στα ποδια μου ενα μισητο γατι που ακομα να το ονομασω (τοσο σπαστικο ειναι) γιατι το αγαπαει και την κανει να γελαει(πατηστε play)?
Οπου κι αν γυρισω το βλεμμα μου, βλεπω οτι βαζω τις αναγκες της πανω απο τις δικες μου.
Δεν ανησυχω πλεον οτι δεν ειμαι καλη μαμα.

Θα μπορουσα να ειμαι σαφεστατα καλυτερη.
Πολυ πιο ηρεμη.
Αν ημουν παντρεμενη, με καποιον να μοιραζεται τα βαρη του σπιτιου, το οικονομικο και να αναψει εναν θερμοσιφωνα οση ωρα εγω ειμαι στο ταξι της επιστροφης, σαφεστατα και θα υπηρχε περισσοτερο quality time κοινο μεταξυ εμενα και του παιδιου. Σαφεστατα δεν θα ουρλιαζα στην θεα του αναποδογυρισμενου τραπεζιου ενω ψαχνω για το παπουτσι μου, προσπαθω να την χτενισω, να βρω ψιλα για το ταξι, χτυπαει το κουδουνι και μιλαω και στο τηλεφωνο.
Βut Hey, thats my life.Our life.

Οσο μπορω, θα προσπαθω να κανω οσο πιο πολλα μπορω, και για κεινη, και για μενα.
Kαι τωρα που τα πραγματα με τον μπαμπα της ηρεμησανε, νιωθω ακομα καλυτερα.
Μπορει να μην μοιραστηκανε οι ευθυνες δικαια, αλλα μοιραστηκανε.
ειναι κατι και αυτο.
Μου δινει χρονο να γνωριζω κοσμο.
Να πηγαινω να τραγουδησω και να νιωθω οτι ειμαι καλη σε κατι, να γεμιζει η μπαταρια μου.
Να ανηκω για λιγο μονο σε μενα γιατι τον υπολοιπο χρονο ειμαι ολη δικη της.

Γιατι λοιπον τα γραφω εδω ολα αυτα ενω καραδοκουν γνωστοι αγνωστοι με ψευδωνυμα;
Με την αγενεια εμφυτη που απλα εκδηλωνεται λογω ελλειψης ταυτοτητας (και αρα συνεπειων στην δημοσια εικονα τους;)
Because Ι know.
Ξερω οτι πολλοι γονεις νιωθουν ετσι, οπως εγω.
Μεσα απο "ομιλιες" που εχω δωσει, με θηλαζουσες μητερες που εχω βοηθησει,μεσα απο ολη μου την εμπειρια με το θεμα τοκετος και μητροτητα, το ποσο χαμενος μπορει να νιωσει ενας γονιος με τα συναισθηματα που εναλλασονται απεναντι στο παιδι του.
Ξερω επισης οτι πολλοι μπλογκερς δεν με συμπαθουν.
Ξερω ομως οτι δεν μετρανε.
Ξερω οτι γραφοντας εδω βρηκα μπροστα μου βιβλια και δουλεια.
Ξερω οτι στο τελος της ημερας, κανεις δεν μπορει να ξερει τι υπαρχει μεσα μου παρα μονο τα κομματια που εγω επιλεγω να εκθεσω.
Ξερω οτι ο καθενας βλεπει, απο αυτα τα κομματια, αυτο που του χτυπαει χορδη.
Η μια βλεπει τον εαυτο της, η αλλη βλεπει την μητροτητα, ο αλλος βλεπει πουτσες και ο παρ αλλος, βλεπει μισος για τους αντρες, ο παραδιπλα βλεπει γνωσεις και η απο κει βλεπει καλαμι καβαλημενο και παει λεγοντας.
Ξερω πλεον οτι δεν ειναι ολοι το ιδιο οπως πιστευα με αφελεια οταν ξεκινησα το μπλογκ και αυτο οχι γιατι καποιοι εχουν περισσοτερα προτερηματα η λιγοτερα ελλατωματα η χαρισματα και γνωσεις.
Ολοι εχουμε ελλατωματα, νευρα, και ολοι εχουμε σιγουρα φοβιες και ανασφαλειες και απωθημενα. Αυτη η οπτικη γωνια με ωθησε να ξεκινησω να γραφω προσωπικα πραγματα στο μπλογκ... Ο πρωτος αναμαρτητος...
Ομως τελικα δεν ειμαστε ολοι ισοι, δεν ματωνουμε ολοι με τον ιδιο τροπο.
Καταλαβα οτι η διαφορα στους ανθρωπους ειναι οι επιλογες που κανουν, με τι διαθεση ενεργουν και πως επιλεγουν να κινηθουν απεναντι στον διπλα.
Μας καθοριζουν οι πραξεις μας.

Και εδω μεσα μπορει να ειμαστε λιγοι αυτοι που κοιταμε την καμπουρα μας και δεν γραφουμε για να αρεσουμε με λυρισμο η δεν μπουκαρουμε στα προσωπικα ιστολογια των αλλων, (και οταν παμε, απλως συμμετεχουμε στην συζητηση χωρις διαθεση δικαστικης επικρισης,) αλλα λαμπουμε σαν διαμαντια σε χωματερη. Γι αυτον ακριβως τον λογο.
Ισως οχι τοσο γιαυτα που γραφουμε η πως τα γραφουμε
Ουτε καν για τις επιλογες ζωης.

Αλλα σιγουρα για την ποιοτητα ανθρωπιας και θετικης διαθεσης.
Αρκετα δακρυα και μιζερια υπαρχουν στον κοσμο, ας μην προσθετουμε κι αλλη στον διπλα.
Την δικη μας ψυχη ουσιαστικα μαυριζουμε, ειδικα αν στον αλλον, η λαμψη ερχεται απο ενα σημειο μεσα του το οποιο το εχει ψαξει και ειναι καλα εδραιωμενο σαν part του εαυτου του.

Και δυστυχως η ευτυχως...τοτε ειναι που νιωθω εγω την υπεροχη μου.
Και ναι, την ψωνιζω (πυροβοληστε με αν θελετε αλλα το νιωθω, ψεμματα να πω;)
Ουτε βιβλια ουτε κοπλιμεντα ουτε τραγουδια ουτε τιποτα.
Απλα γουσταρω που εχω ελλειψη εσωτερικης χοντραδας.







Παω να φαω μαφινς.