Τα νευρα μου....

" Σε παρακαλω, τωρα που θα παμε στο παιδικο παρτι θα μπορουσες να μην βαλεις τελειως αμανικο;" δεν εκανα καν αναφορα στο μουσι που μεγαλωνε και προσπαθουσε να του δωσει σχημα, ουτε καν στο σκουλαρικι στην μυτη, και στ αυτια, και στο στηθος και στον αφαλο..
Ειχαμε κανει πολλες φορες αυτες τις κουβεντες.
Ενιωθε απορριψη, του εξηγουσα οτι αυτην την απορριψη ενδεχομενως να την εισεπραττε η κορη μας, γιατι ο κοσμος δυστυχως μενει στις πρωτες εντυπωσεις, και η μικρη δεν εχει ακομα την δυναμη να υποστηριξει τις δικες του επιλογες.
Εριχνε το φταιξιμο στο σχολειο "ειναι ψηλομυτιδες" αγνοωντας επιδεικτικα το γεγονος οτι ειναι πλεον κινητη αφισα για τατουατζιδικο (καμια 20 αρια) και οτι ειναι 33 χρονων.
"Αυτος ειμαι.Και ειμαι ο πατερας της"
Και στην δουλεια σου κρυβεσαι, και στο τμημα βγαζεις τα σκουλαρικια και εχεις συναισθηση οτι σε μερικες περιπτωσεις δεν παμε σαν φουσκωμενοι διανοι να δειξουμε την διαφορετικοτητα μας, ειδικα οταν προκειται για εναν περιγυρο που αν ξυνισει, δεν θα ξανακαλεσει το παιδι σου σε παρτι για να μην σε βλεπει. Το παιδι πληρωνει τον λογαριασμο στην προκειμενη περιπτωση.
Η αληθεια ειναι οτι και γω, αν τον γνωριζα σημερα δεν θα του εριχνα βλεφαρο. Its too much.
και ναι, θα ηταν μεγαλος παραγοντας το αν θα εκανα σοβαρη σχεση μαζι του ποσο μαλλον παιδια. η μεπειρια μου και το ενστικτο μου θα με ξενερωναν απο καποιον που εχει γεμισει και ειδικα σε τετοια ηλικια. μου θυμιζει εφηβικη επανασταση.
Και η αντιδρασεις του τελικα, επιβεβαιωναν και την εμφανιση.

"Ρε συ, εχεις τρομακτικα σχεδια, και παμε να δουμε 5 χρονα. Μπορει ο γονιος να μην γουσταρει να εξηγησει στο παιδι του τι ειναι αυτο και γιατι, γιατι δεν το καταλαβαινεις;"
Μουλαρωσε.
Μου πεταξε 2-3 προσωπικες κακιες και δηλωσε οτι θα μας παει αλλα δεν θα κατσει.
"και τι θα πω στην μικρη; Της ειπαμε οτι θα παμε μαζι."
Ανενδοτος.
για αλλη μια φορα λογω εγωισμου εχανε μια σημαντικη στιγμη της, για αλλη μια φορα μετανιωνα που τον εβαλα πιο 'μεσα' στα πραγματα.
Εγω μπορει να ειμαι μια μαλακισμενη πουριτανη, οκ;
Απο κει και επειτα, εχασε την γιορτη του σχολειου γιατι εφερα εναν φιλο,που δεν ηταν καν γκομενος μου γιατι η μικρη τον αγαπαει πολυ. Αφου φυσικα εγινε της ποπης. και ενω του δωθηκε η ευκαιρια να ερθει τελικα,αποφασισε να μην.
Παλι απο εγωισμο.

Αναστεναξα.
Το εξω του τελικα ταιριαζει με το μεσα του.
Τελικα πηρα τηλεφωνο τον πατερα μου να μας παει οταν αρχισε παλι να σκαλιζει το παρελθον και να το γυρναει σε προσωπικη αντιπαλοτητα, σκαλιζοντας ιστοριες παλιες και επιπονες.
Πριν λιγο με πηρε τηλεφωνο να του πω που ειναι το παρκο που γινεται το παρτι. Θα ερχοταν και θα μου ελεγε απλα ενα γεια, και θα φοραγε φουτερ, να το "φχαριστηθω"

Ελεος.
Ζητας αιτιες να μεινεις τσατισμενος μαζι μου; και με ενα φουτερ δεν θα τραβηξεις την προσοχη; what the fuck is your problem?
Eνα πουκαμισο να εβαζε η ενα μακο-οχι τελειως αμανικο- και θα ειχε τελειωσει εκει.
Επνιξα τις σκεψεις μου και σκεφτηκα οτι η μικρη ηθελε να τον δει εκει.


Του ειπα οτι αν καταλαβει ο οποιοσδηποτε και κυριως η μικρη οτι υπαρχει προβλημα ειναι η τελευταια φορα που τον συμπεριλαμβανω στις δραστηριοτητες της.
Οτι θα ερθει να μας παρει να παμε ολοι μαζι κι ας μην γουσταρουμε καθολου ο ενας τον αλλον αυτην την στιγμη.
"Θα ερθω μονος μουκαι να μην μου πεις", απαντησε. "ο κοσμος ξερει οτι εχουμε χωρισει ετσι κιαλλιως"
"χωρισει δεν σημαινει κανω μουτρα και απλωνω την αντιπαλοτητα μου σε κοινη θεα και με αρενα το παιδι μου. Η θα ερθεις πολιτισμενα η θα παμε μονες μας"
"Δεν σας παω.
θα ερθω εκει.Ειμαι πατερας της και μπορω να ερθω"
Και προσθεσε.
"και γω θεωρω οτι λες πραγματα που ο κοσμος δεν ειναι ετοιμος να ακουσει και η συμπεριφορα σου θα κανει κακο στην μικρη."
Αουτς.
"ναι, το ξερω", απαντησα ησυχα. "Αλλα προσπαθω να ειμαι οσο το δυνατον πιο 'νορμαλ" στον περιγυρο της. Προσπαθω. Εσυ μου ειπες "θα κανω οτι γουσταρω"
Με ποναγε το στομαχι μου.

Τελικα σε 5 λεπτα θα ερθει.
Δεν θελω ουτε να παω, μου χαλασε ολη η διαθεση, δεν εχω ενεργεια.
Κι ολα αυτα γιατι δεν ηθελα να φαινονται οι δαιμονες στο μπρατσο του και να ειναι πιθανον αυτος λογος εξωστρακισης της μικρης απο παρτι και δραστηριοτητες.
Καλα, για το σκουλαρικι στην μυτη, ουτε συζητηση.



Εντιτ:
περασε καλα μαλλον, αν και ειδα να ειναι πολυ τυπικος σε μια προσπαθεια που κανανε οι αλλοι να τον πλησιασουν.Καθοταν μονος του, με ενα μακρυ κολλητο φουτερ που δεν σηκωσε καν μεχρι τον αγκωνα.
"Σας απορριπτω εγω. οχι εσεις" σαν να ελεγε.
Δεν ειπα οτι θα τον απερριπταν ντε και καλα, το θεμα ηταν να δειξει εναν χ σεβασμο στους ανθρωπους που μας καλεσανε και ενα χ σεβασμο στο περιγυρο της μικρης.
Η μικρη περασε καλα και μας ειχε και τους δυο κοντα της και αυτο και μονο αξιζε το στομαχοπονο που ειχα σε ολη την διαρκεια του παρτι.
Θα ρεθι η μερα που καποιος καπου θα πει κατι στην μικρη για τον μπαμπα της( ισως και για την τρελλενγκο την μανα της) και η μικρη θα πληγωθει η θα αδιαφορησει η θα τον κοιτταξει με αλλο ματι.
Θα ειναι ομως αρκετα δυνατη, θελω να πιστευω.
και αρκετα μεγαλη να καταλαβει οτι υπαρχουν λογης λογης ανθρωποι στον κοσμο.
Και ως τοτε θα εχω δουλεψει και γω την απιστευτη αρνηση και τσατιλα που ειμαι 'δεμενη" με εναν ανθρωπο περιθωριακο στην οψη,την αισθηση προδοσιας( οταν τον γνωρισα ειχε μονο 4 και μαλλι και πιο νορμαλ οψη) και αμηχανιας οποτε τον βλεπουν μαθητες μου στον δρομο με κατι "υποπτους " φιλους του,και να σταματησω να του λεει τι να κανει.
ξερω οτι δεν εχω κανενα δικαιωμα.
κανενα.
Η λυση ειναι να μην τον εχω τοσο κοντα, οσο περναει απο το χερι μου.
Ομως οταν τους βλεπω μαζι, λιωνω.
Γιατι να τους το στερησω εφοσον μπορω να εχω την πορτα ανοιχτη και να τον συμπεριλαβω στην καθημερινη ζωη της?
Τοσο δυσκολο ειναι να καταλαβει και κεινος οτι πρεπει να κανει καποιες υποχωρησεις και να μπει στην θεση του αλλου;
Φανταζομαι ναι ,αφου ηταν κιαυτος ενας λογος που χωρισαμε.
Ομως και παλι...
Δεν του λεω να σκεφτει εμενα, εμενα ποιος με γαμει;Μια γκομενα που ετυχε να παντρευτει ειμαι μονο στην τελικη.
Να σκεφτει τι αντικτυπο εχουν καποιες επιλογες μας στο παιδι.
ειτε αυτο ειναι να ζηταει μεταθεση για 2 χρονια στο εξωτερικο( αν και γω θα κανω τουμπες ετσι και την παρει), ειτε οταν τα φτιαχνει με καποια που εχει προβλημα μαζι μου και χρησιμοποιει το παιδι για να πικαρει εμενα, ειτε τα φτιαχνει με γκομενα που τον βαζει να διαλεξει μεταξυ αυτης και το παιδι και δεν την "στελνει", ειτε κανει παρεα με "περιεργα" στοιχεια, ειτε βαζει ενα καρφι να στο ρουθουνι του,ειτε μαλωνει συνεχεια μαζι μου λεγοντας οτι τον χειραγωγω με δικαιολογια το παιδι,ολα, μα ΟΛΑ, ειναι επιλογες που θα εχουν το εναν η το αλλο αντικτυπο πανω στον ψυχισμο και στην ζωη του παιδιου.
Γιατι ο εαυτος μας δεν μας ανηκει πλεον.
Ο εαυτος μας ειναι οτι περισσευει, αν περισσευει, οταν τελειωσει το παιδι με τις τωρινες και μελλοντικες αναγκες του.


Αντε ομως να το καταλαβουν οσοι δεν σταματησανε ποτε να ειναι παιδια.
Με την κακη την εννοια.