Ενα ηλιολουστο απογευμα στο Χιλτον

Ειναι αστειο.
οσοι με εχουν συμπαθησει απο τα γραπτα μου (καλα οχι ολοι αλλα η πλειοψηφια) και με γνωρισανε απο κοντα, μετα ξενερωσανε.
Γιατι αραγε?
Γιατι δεν ταιριαζα με την εικονα που ειχαν φτιαξει.Maλλον


Απο την αλλη, οσοι δεν με αντεχουν, με συμπαθουνε μολις με γνωρισουν (και παλι οχι ολοι).
Και αυτο μου συνεβαινε και παλια προ εποχης μπλογκ.
Ειμαι το κλασσικο παραδειγμα της λανθασμενης πρωτης εντυπωσης.
Και γιαυτο ποτε δεν βγαζω συμπερασματα για καποιον αν δεν τον γνωρισω σχετικα καλυτερα.
Εχει καει η γουνα μου.


Τι ελεγα?
α ναι, το θεμα της φαντασιας και κατα ποσο ταιριαζει ο εαυτος μου, στο κουτακι που εχει φτιαξει ο αλλος για μενα μεσα του.Κατα ποσο διακρινει το "κλεισιμο ματιου" την πλακα, κατα ποσο μενει αμετοχος στα δικα μου πονηματα και εξαρσεις. Ολα ειναι θεμα οπτικης.


Αρχιζει και γινεται περιπλοκο.
ο εξω κοσμος εχει αρχισει να μπερδευεται με τον μεσα κοσμο.
Και ενταξει αν θα γραψω κατι που μπορει να διαβασει η γνωστη μου η ταδε και να πειραχτει(αν γραφω γιαυτην,.... αν γραφω γενικα δεν ειναι δικο μου προβλημα)
Τι γινεται ομως οταν συναντω ανθρωπους για δουλεια και εχουν ηδη μια προκαθορισμενη ιδεα μεσα τους, στοιχεια, ιστοριες, συναισθηματα;
Θετικα η αρνητικα δεν μπορω να ξερω γιατι ο καθενας βλεπει αυτα που βλεπει και αυτο φαινεται απο την ποικιλια αποψεων στα κομεντς. Χαρα γελιο, νευρα, αδιαφορια, κακιες, συγχαρικια...ολα για το ιδιοθεμα.


Νιωθω λιγο εκτεθειμενη και με ανισους ορους, οταν προκειται για δουλεια.Μου παει την κουβεντα αλλου.
Χμμμ...



Δε βαριεσαι.
χαρη στο μπλογκ ηρθαν καλα πραγματα, δε θα φτυσω μεσα τωρα.



Πηρα μια βαθια ανασα, εδωσα την πληρη διευθυνση του μπλογκ, του Φι μαιλ, και ειπα, οτι ειναι να γινει, θα γινει.Μεχρι εδω ειχα Επιλογη.
Δεν θα αρχισω να ανησυχω για πραγματα που ειναι περα του ελεγχου μου, σωστα?



Ε μα, εχω ραντεβου και με ενα νιρβανα κουκιζ που δεν περιμενει :P