Φιλο(ς) και φτερο (πενα)

Ειναι δυνατον?
Ειναι δυνατον ενα αψυχο πραγμα, ενα βιβλιο να ειναι η αιτια για τοσο φθονο?

Bλεπω αλλαγες γυρω μου, σποντες, κακιουλες και μολις σημερα με αφορμη καποιο σχολιο εκανα το connection στο μυαλο μου.


Πολλοι πιστευουν οτι αδικως διαλεχτηκα για εκδοση...ισως γιατι με ξερανε προσωπικα και μες το μυαλο τους, οποιος γραφει βιβλια, σαν πρωτη εντυπωση,ειναι καποιος αλλος, καποιος τελειως διαφορετικος απο μενα.
Δεν με απασχολει ομως το αν στο μυαλο τους 'αξιζω'. Με νοιαζει οταν καποιους τους θεωρω φιλους και ξαφνικα βλεπω οτι σκατα φιλοι ειμασταν αφου δεν χαιρονται για μενα.
Δεν με απασχολησε αν το αξιζα.
Η μαλλον, γιατι επιλεχτηκα.


επιλεχτηκα γιατι γραφω καλα?
Επιλεχτηκα γιατι γραφω για περιεργα πραγματα?
Επιλεχτηκα γιατι βγαζω προς τα εξω μια αισθηση ριαλιτι με κλειδαροτρυπα σε ιστοριες καθημερινοτητας?

who the fuck cares?
why should it matter?

Παντα εγραφα, οπως παντα ζωγραφιζα αλλα δεν σκεφτηκα να κανω εκθεση.
οπως τραγουδουσα και καποιος πιστεψε σε μενα αρκετα για να μου πληρωνει τα μαθηματα φωνητικης(αφου οι γονεις μου δεν θελανε) ετσι και δω με το γραψιμο, εγραφα απιστευτα δακρυβρεχτα γραμματα στον εκαστοτε γκομενο,για να με καταλαβει, γραμματα 4 σελιδων στον εαυτο μου, γραμματα στον marcus, το αγορι που ειχα στην Ολλανδια και που για 13 χρονια εκανε την εξομολογητρα μου,because I was lonely.
Kαι αυτο ηταν ασχετο με το ποσους ανθρωπους ειχα γυρω μου.
Παντα πιστευα οτι καποτε, γρια πια, μεσηλικη, ισως και να εγραφα ενα βιβλιο, οταν θα ωριμαζε μεσα μου και θα ηταν ετοιμο να βγει.




"η εγκυμοσυνη και ο τοκετος μου στο σπιτι μας" ηρθε πιο γρηγορα απο τι πιστευα.
Λενε οτι καθε παιδι που γεννιεται φερνει ενα δωρο στην μανα του.
Εγω υπηρξα υπερτυχερη αφου ο ερχομος της μου εκοψε το καπνισμα, μου εδωσε ενα βιβλιο και με εβαλε στον δρομο προς την ωριμοτητα..

Μετα ηρθε ο πρωτος εκδοτικος οικος, αλλα δεν ενιωθα ετοιμη να γραψω,ασχετα αν ειχα ενα ηδη ετοιμο. Αυτο θα βγει -ισως- μονο την ημερα που οι γονεις μου δεν θα μπορουν να το διαβασουν.
Μετα ο Μαραθιας, μετα τα περιοδικα, και μετα τα ματια του κοσμου που με κοιτανε αμηχανα.
Αυτων που διαβαζουν πολλα βιβλια. Αυτων που γραφουν.
Ειναι δυνατον?
Γιατι?
Ηταν πιο ευκολο να με συμπαθεις οταν παλευα καθε μερα να βγαλω 5 φραγκα?
Οταν ημουν χαμενη και αγχωμενη και δυστυχισμενη?

Ακομα ανασφαλιστη ειμαι, ακομα δεν ειμαι εκει που εισαι εσυ με τα ικα σου και την σταθερη δουλεια σου και ολα οσα σου δινουν σιγουρια, ολα οσα σου επιτρεπουν να αγορασεις κατι που ειδες και ποθησες.
Ακομα μονη ειμαι.
Και οπως το βλεπω ετσι θα παραμεινω.

Μπορεις να ανασανεις, δεν τα εχω ΟΛΑ.
Δεν σε επισκιαζω, μονος σου το κανεις αυτο.
Δεν θεωρω οτι εκανα κατι κοσμοιστορικο που εβγαλα ενα βιβλιο,και μακαρι να μην το εκλαμβανες ετσι.
Σου περασε ποτε απο το μυαλο οτι-ισως- αυτο ηταν γραφτο μου να κανω την δεδομενη στιγμη και ισως εφτασα και αργοπορημενη?


Θα δουμε.
Σωστα?