Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P


Monday, July 17, 2006

Απιστευτο σεντονι

Τσεκαρετε τα τραγουδια που εχω προλαβει να βαλω στο lilis midis (κουμπακι κατω δεξια) και οσοι γουσταρετε να τραγουδατε στο σπιτι καραοκε, κατεβαστε το van basco karaoke player και τραγουδηστε πολλα απο τα κομματια που εχω βαλει(και θα βαλω στο μελλον) αλλα και απο την δικη του μηχανη αναζητησης.

Με αφορμη κατι που εγινε χτες, μου ανοιξαν τα ματια σε κατι.
Πολλες φορες ενιωθα λυπηση για καποιον η καποιο ζωο και αυτο ηταν η αιτια που εμπαινα στην θεση του και ενιωθα την καρδια μου να μαλακωνει.
Πολλες φορες τωρα, ακουω "δεν θελω να με λυπουνται".
ποιος δεν θελει κατανοηση, και γιατι?
Ηταν ενα μυστηριο για μενα.
Ωσπου χτες το καταλαβα.

Νιωθεις υπεροχη οταν λυπασαι τον αλλον, συγκρινεσαι(και εδω?)



Χριστε μου τι απατο πηγαδι αναγκων επιβεβαιωσης ειναι αυτο που κουβαλα ο αλλος μεσα του;
Γιατι δεν βρισκει τροπους να το γεμισει και να νιωσει καλα με τον εαυτο του; Και να μην γινεται ζομπι, να θρεφεται απο τον αλλον;



Οι ανθρωποι ανοιγονται ολο και πιο λιγο.
απο τα πριβε μνματα που λαβαινω τα πιο πολλα μιλανε για το "ανοιγμα" που κανω η πως το θαυμαζουν, η πως θα θελανε να το κανουν.
Ισως ειμαι χαζη, αλλα μεσα απο αυτο το μπλογκ, εχω γραψει διαφορα, εχω πειραματιστει, εχω κανει stand up comedy, αλλαεχω γραψει και προσωπικες πληροφοριες.


Δεν καταλαβαινω γιατι αυτοματως αυτο με κανει ο ενας απο τους δυο συμφωνηθεντες ενος ατυπου συμβολαιου που λεει οτι επειδη γραφω, το αντιτιμο ειναι οποιος ενδιαφερθει να τις διαβασει, να μου πει τι πιστευει.
Εγω γραφω γιατι θελω να τα βγαλω.
αν καποιος ενδιαφερθει να μαθει τι εφαγα χτες, δεν σημαινει αυτοματα οτι ενδιαφερομαι να μαθω το οτιδηποτε για κεινον,ειτε τι εφαγε ειτε τι σκεπτεται.
Αγενες ετσι οπως το διατυπωνω, αλλα ειναι αληθεια.

Δεν εχει δωθει προσκληση σε κανενα να ερθει, οσοι εχουν ερθει το κανανε μετα απο δικη τους επιλογη.
Δεν εχω καμια υποχρεωση απεναντι στον οποιονδηποτε που μπαινει εδω.

Τις περισσοτερες φορες με ενδιαφερει το τι εχει να πει καποιος που διαβαζει. Με ενδιαφερει να ξερω τι τον τραβηξε, τι του αρεσει, τι τον ενοχλησε.
Λεγοντας ενα 20% της ζωης μου(γιατι τοσο ειναι)μαθαινω τον απεναντι μου με τις αντιδρασεις του και το τι εχει να πει.
και συνηθως μαθαινω πιο πολλα για κεινον απο τι εκεινος για μενα.
εγω στην τελικη επιλεγω το θεμα και τι θα πω.

Φυσικα λοιπον και με ενδιαφερει.
Λεγεται επικοινωνια.
Οπως οταν ειμασταν μικρα.
Πλησιαζαμε το ενα το αλλο και παιζαμε μαζι.
Ετσι και δω, εχουμε ολοι μπλογκ και "παιζουμε" μαζι.

Μικρη τα αγορια, θελαν να με χτυπανε. απο το νηπιαγωγειο ακομα.
Δεν ξερω γιατι.
πληγονωμουν απιστευτα που καποιος θελει να με πληγωσει.
μεγαλωνοντας ηταν φιλικοι μαζι μου.(τωρα ξερω οτι οι προθεσεις δεν αλλαξανε)
Και εμαθα να ζω μ αυτην την πραγματικοτητα.
οτι οπως τοτε στο σκαμμα με τα κουβαδακια θα ερχοταν καποιο παιδι και θα με χτυπουσε με το φτυαρακι στο κεφαλι, ετσι και τωρα, θα ερθει καποιος εδω και θα γραψει κατι που θα με πληγωνε.
η με πληγωνει(οταν στεναχωριεμαι το εκφραζω με θυμα, καταλοιπο αμυνας)

Οχι αυτο που γραφει.
Η προθεση πισω απο το γραπτο.
Οι μαλακισμενες δικαιολογιες οτι αν δεν τοθελα δεν θα εγραφα.
Το γεγονος οτι υπαρχουν ανθρωποι που δεν μπαινουν στην θεση του αλλου.
δεν λυπουνται
(με την εννοια που εννοω εγω)
η καρδια τους ειναι σκληρη.


Και σκληραινουν οτι ακουμπανε.




Once youve been hurt from someone like this, you are afraid and you close up.
Ειναι μεταδοτικη ασθενεια, η εσωτερικη φυλακιση.



Και γω απλα αρνουμαι.
Στην πραγματικη ζωη, εξω, ειμαι πιο προσεκτικη, πιο καχυποπτη,αλλα εδω μεσα, γιατι να μην πω 5 πραγματα αφου νιωθω την αναγκη να τα γραψω?
γιατι να μην ειμαι δημιουργικη?
Γιατι να λογοκρινω τις σκεψεις μου, αφου ετσι μου ερχονται?

Επειδη καποιοι που ενδιαφερθηκαν να διαβασουν τις 5 αραδες μου, θα αντιδρασουν με τον μονο τροπο που εχουν μαθει?
Κατακρινοντας,Δημιουργωντας αρνητικα συναισθηματα οπως φοβος, και ενοχες?

Ποιος τους γαμει αυτους?




Αυριο, μπορει να παθω κατι.
Τιποτα δεν ειναι εγγυηση σ αυτην την ζωη.
Ποιος θα πει στην κορη μου ποια ηταν η μαμα της?Πως θα περασει το σταδιο που περασαμε ολες μας to find ourselves by definition of our mother?
Ποιος με ξερει αρκετα και τοσο καλα?
Ποιος με βλεπει χωρις τα δικα του βιωματα να φιλτραρουν τα λογια μου και τις πραξεις μου?
Θα μου πεις, θες η κορη σου να διαβασει και τα περι σεξ?
ναι.
Αν ειναι στη καταλληλη ηλικια, θα δει οτι ενα ατομο δεν ειναι μονο ενα πραγμα, δεν ειναι μονο μαμα, δεν ειναι μονο γυναικα, δεν κανει μονο πλακα, δεν ειναι παντα κοσμια, ευγενικη.
Χανει την ψυχραιμια, σκεφτεται και αρνητικα.
Δεν υπαρχει μεγαλυτερο δωρο απο την απενοχοποιηση.
Kαι δεν υπαρχει μεγαλυτερο δωρο στο παιδι σου απο το να σε δει σαν ανθρωπο.
Tο ελευθερωνει, οταν ερθει η σωστη ωρα.




Χτες καταλαβα οτι εχω χασει την πιστη μου στον Θεο. Ενιωσα την μοναξια μας και βιωσα τρομο.Και αυτοματως ενιωσα ενοχες και φοβο οτι θα "τιμωρηθω" γι αυτο. Εγω που εχω υγιες το παιδι μου, που ειμαι καλα, που εχω σπιτι που που που...
Ειναι τρομερα εξαντλητικο να φοβασαι κατι που δεν πιστευεις πια οτι υπαρχει.


Θελω να ξαναβρω την πιστη μου.
Μια πατρικη φιγουρα που με αγαπαει και με φροντιζει και με βοηθαει στα δυσκολα.
Ποσο ζηλευω αυτους που εχουν αυτην την σιγουρια μεσα τους, ειτε προερχεται απο το σπιτι τους, την οικογενεια τους, τους γονεις και τ αδελφια τους, ειτε απο τον θεο.

Χρειαζομαι να ξαναβρω την πιστη μου.






Τα τελευταια μου ποστ ειναι πολυ "εντονα"
Σαν αλλη Πεγκυ Ζηνα και γω, 'ματωνω"

"ματωνω" εδω και 17 συνεχομενες μερες
Ειχα συμπτωματα hot flashes, δεν ειχα σχεδον καθολου περιοδο για 2-3 μηνες, επαθα και την βρογχιτιδα....
Αν συνεχιστει και μετα τις διακοπες μας θα παω να δω τι συμβαινει.


Ως τοτε οι ορμονες μου θα με οδηγουνε μεσα απο τον συναισθηματικο μου κοσμο, και θα τρωτε στην μαπα ολη την αλυσσιδα σκεψεων που μου ερχονται... και γραφω μια και εξω για να ανακουφιστω.






Χτες, εγινε καβγας μπροστα στην μικρη.Δεν ηθελα να την αφηνει χωρις επιβλεψη σε ενα δωματιο με ανοιχτο παραθυρο που δεν εχει μπαλκονι, δειχνει στον δρομο, και με 2 καρεκλες μεσα στο δωματιο.
"δεν την παιρνω τοτε, πες της το εσυ"
της τοπα, εβαλε τα κλαμματα.
Αυτος εγινε εξω φρενων, μπηκε μες στο σπιτι σπρωχνωντας με, και μεσα σε 2-3 δευτερολεπτα υπολογισα τι επρεπε να κανω.
Δεν ηθελα με ΤΙΠΟΤΑ να δημιουργησω σκηνη μπροστα στο παιδι και να το τρομαξω.
Δεν μπορουσα να κανω και πισω ομως, ηταν θεμα ασφαλειας της.
μπηκα μπροστα στην πορτα και ευχηθηκα με ολη μου την δυναμη να μην προσπαθησει να με προσπερασει με physical way.
"ελα" της ειπε, "φευγουμε"
Ελα φυγε ξαναελα, το παιδι μπερδευτηκε
Περιμενα στην πορτα.
Αρχισε να φωναζει οτι αυτο γινεται 4 χρονια, και να ξεφευγει του θεματος.
"πες μου" του απαντησα ηρεμα "με ποιο επιχειρημα, γιατι πιστευεις οτι ενα 4χρονο μπορει να εφεθει μονο του σε ενα δωματιο κατω απο τις παρουσες συνθηκες"
"θα σκασουμε με κλεισμενο το παντζουρι"
"not good enough, τα περισσοτερα ατυχηματα γινονται μεσα στο σπιτι, απο βλακεια"
"καλα θα το κλεισω!!!" απαντησε με νευρα
"Πως το ξερω αυτο?"
"περνα απο κατω να δεις"

Τους αφησα να φυγουν, και ετρεμα για κανα τεταρτο.
δεν αντεχω αλλο.
δεν αντεχω να προσπαθω να προλαβω τα παντα, να μην μπορω να ειμαι ησυχη για 5 λεπτα, να το παιζω γονιος μπαμπουλας, να πρεπει να διαλεγω τις λεξεις μου και να ανακατευω την πρωην πεθερα μου για να του μιλησει εκεινη γιατι οτι κιαν πω εγω αντιδραει γιατι εγω ειμαι "υπερβολικη"
Το μισω αυτο.
Μισω το γεγονος οτι μου λενε γνωστοι"πες του να μην περπαταει μπροστα και το παιδι πισω του"
Μισω τους καβγαδες γιατι τρελλαινεται που δεν τον "αφηνω" να εχει οσα δικαιωματα νομιζει οτι δικαιουται.
κουραστηκα να γινεται ολο about him, when its about her.

Εβαλα τα κλαμματα.
Εχω γινει υπερβολικη.
Γιατι μονο εγω υπαρχω. Ετσι νιωθω.
Στα δυσκολα, εγω τρεχω, εγω συνεχεια πρεπει να υπολογισω τα κακα σεναρια για να τα προλαβω και παθαινω κρισεις πανικου με τις ασχημιες που φανταζομαι.
Γιατι απο κει νιωθω μια απιστευτη χαλαροτητα.


Δεν ειναι κακος.Δεν νιωθω και πολυ καλα που τα γραφω αυτα...δεν θελω να σκιαγραφηθει σαν καποιος που ειναι "καπως". Εχει τοαα καλα, ειναι πχ απιστευτα τρυφερος και γενναιωδωρος. Ομως εχω αναγκη να γραψω την προσωπικη μου εμπειρια, να πω τι νιωθω, γιατι στον περιγυρο μας δεν θελω να τον εκθεσω. Στους γονεις μου δεν μπορω να μιλησω, φερονται σαν να λατρευουν το χωμα που παταει...αν γινοταν να τα ξαναφτιαξουμε(ακομα και μετα τα οσα ξερουν) θα πεταγανε την σκουφια τους.

Μιλησαμε αργοτερα. Ειχε γραψει 10 dvds για να βλεπω τα βραδυα στο φορητο dvd player, αφου δεν θα εχω τιβι.
Μου εδωσε 50 ευρω εξτρα για τα εξοδα του παιδιου.
Μιλησαμε μετα στο τηλεφωνο, γλυκα,ηρεμα.
Για εργα, για ασχετα πραγματα.
αναφερθηκα σ αυτο που εγινε, του ειπα οτι δεν θελω να ξαναγινει κατι τετοιο μπροστα στο παιδι. θα διαφωνησουμε κιαλλες φορες, πρεπει να μην γινεται μπροστα στο παιδι.
δεν απαντησε.
Μου ειπε οτι εκλαψε πολυ που δεν ηταν εκει το ποντικακι της.
Του εξηγησα οτι τον πρωτο χρονο, οταν τσακονωμασταν πολυ, η εγω εκλαιγα, μετα την επιανε το παραπονο για μια βλακεια και εκλαιγε εντονα, εκφραζε την ενταση και την στεναχωρια που ειχε βιωσει...
Με ακουγε.

Απλα ειναι αυτος που ειναι.Μαζι μου.
Με θεωρει την αιτια ολων των κακων, υπερβολικη,καταπιεστικη,πονηρη,...και τα μαθαινω.
Παλια πληγωνομουν.
Τωρα ευχομαι να αλλαζε γνωμη για να μπορουμε να συννενοηθουμε.


eimai control freak, ισως.
Αλλα οταν παιζεται η ασφαλεια της μικρης δεν μπορω να κλεισω τα ματια και να κανω τον σταυρο μου.
Εχει συνηθισει να τον φροντιζουν και να ασχολουνται αλλοι με ολα. Δεν ειναι το μυαλο του εκπαιδευμενο να σκεφτεται καποια πραγματα.
Με κουραζει να το κανω για κεινον.
Με τρελλαινει που θυμωνει και καβγαδιζει μαζι μου.(και αν δεν καβγαδισει γινομαι απιστευτα καχυποπτη και παρανοικη...χτες αναγκαστηκα να σταματησω τις δουλειες μου, να ντυθω, να παω να τσεκαρω το παραθυρο..ετσι οπως εγινε, δεν μπορουσα να βασιστω στα λογια του)

Ετσι ηταν και μεσα στον γαμο και με εξαντλουσε.
αλλα υπηρχε και η κολλα, η αγαπη ( η εστω ο ποθος)
Τωρα?

Κατι τετοιες μερες με παιρνει απο κατω.
Ξερω οτι δεν ειμαι μονη.
μενει διπλα.
Οποτε λειπει για καιρο η μανα του και αναλαμβανει αυτος την τροφη και ολα τα της μικρης, το μυαλο του "ξυπναει", δεν σκεφτεται τοσο "μονοπλευρα" και τα παμε μια χαρα, βγαινουμε εξω οι τρεις μας, τρωμε και οι μικρη ζουζουνιζει αναμεσα μας.
Μιλαμε σαν φιλοι.
οποτε γυρναει η μητερα του και αναλαμβανει τα παντα απο το φαγητο του και της μικρης, το πλυσιμο,το συμμαζεμα του σπιτιου του....ειναι σαν να γινεται ο ιδιος ξανα ενα παιδι που αντιδραει σαν εφηβος σε οτι κιαν του πω.
Γιατι δεν αντιδρα εκει που πρεπει δεν το ξερω.

Καθε καλοκαιρι τα ιδια.
Περιοδος αναπροσαρμογης που εφυγε η πεθερα μου.
Καθε φορα που αλλαζει ο ρολος του, εχουμε εντασεις και αλλαζει και η ματια του για μενα.


Γιατι ασχολουμαι; ρωτανε χωρισμενες φιλες που απλα πηραν τα παιδια και κλεισανε την πορτα στον πρωην.
Γιατι οταν βλεπω την λαμψη στα ματια της μικρης μου στο ακουσμα του ονοματος του, οταν εχω ζησει απο κοντα το παραπονο και την "κριση" λυγμων και παραπονου-ατελειωτο μοιρολοι οταν ενιωσε οτι ο πατερας της δεν την ηθελε, παρερμηνευοντας το γεγονος οτι μια μερα ηταν αρρωστος και μου την γυρισε πισω, δεν νιωθω οτι εχω το δικαιωμα να επεμβω στην σχεση τους.
και δεν το θελω.


Κανεις δεν ειναι τελειος remember?
Θα την βρουμε την ακρη, οπως ολες οι ανθρωπινες σχεσεις.

Γιατι μπορει να μην ειμαστε πλεον ζευγαρι, αλλα για την ωρα, ειμαστε και οι δυο εκει, η οικογενεια της δεν εχει διαλυθει.Κανεις μας δεν εχει αλλη σχεση, ειμαστε και οι δυο πολυ ενεργοι στην ζωη της.
Και αυτο αξιζει τον κοπο...αρκει να αντεξω και να μην λαλισω απο τις πιεσεις.


Και τωρα θαψτε
(για μενα γραφτε οτι θελετε, θα επιθυμουσα ομως να μην υπαρξουν σχολια για κεινον γιατι μπορει να σβυσω αυτο το section του ποστ)Δεν νιωθω ανετα να μιλανε αγνωστοι για καποιον που δεν γνωριζουν και που δεν βρισκεται εδω να πει την πλευρα του.
και δεν ηταν το ζητουμενο μου να γραψω για κεινον,αλλα για το προβλημα μου.


sympathy, remember?
make an effort people.

8 comments:

Bonnie said...

γλυκιά μου ύπαρξη, στο λεξικό μου είναι άλλο πράγμα η κατανόηση και άλλο η λύπηση. δεν είναι απαραίτητο να καταλαβαίνεις κάτι ή κάποιον που λυπάσαι. Επίσης άλλο η λύπη και άλλο ο οίκτος ή η λύπηση. Μπορεί να θλίβεσαι με κάποιον αλλά δεν σημαίνει ότι τον βλέπεις ως υποδιέστερο. Τι θέλω να πω με όλα αυτά... ίσως η λέξη που ψάχνεις να είναι "συμπόνια" γιατί στην συμπόνια κανείς δεν μπορεί να πει όχι, αλλά παραδίνεται ανευ όρων.

Lili said...

δεν εχω αντιρρηση bonnie, αλλα δεν ξερω πολλους που ξερουν την διαφορα....η να κατεχουν such range of emotions...:(

. said...

ααα... η κατανόηση είναι πολύ πολύ δύσκολο πράγμα. και νιώθω πολύ τυχερή που έχω δυο κοντινά μου άτομα με αυτό το προσόν. Εγώ το παλέυω γιατί είμαι των άκρων, ή που δεν θα μπορώ να μπω στη θέση των άλλων, ή που θα μπω υπερβολικά και θα με βασανίζει περισσότερο απ το φυσιολογικό.

Mona Sax said...

you sound too complicated...
akougesai omos etsi...
ki ayto to leo san your 60 sec critic ok?
ta skeftesai ola,ta analieis ola.
kai prospatheis tosa anathematismena na katalaveis...
prospatheis etsi?emena auto m aresei..oti prospatheis,oti paleveis...
emena auto mou ftanei..
tha tin vreis tin akri sou?
tha ta katefereis?
den se ksero re si Lilli..Den gnorizo pos eisai in real life...den mporo na gnorizo...ara auto to kommati anagastika to afino keno..alla sta post...
otan eisai lipimeni...eimai lipimeni ki ego mazi sou,ki as min afino comment...
otan eisai xaroumeni,I am laughing my guts out pistepse me..
ti ithela na po?
a!ithela na po ...oti eisai a nice person...
kai asxeta apo tin kataliksi mari
I am just enjoying the fucking ride ok?

diki said...

Λίλη είσαι πολύ γλυκιά και τα σεντόνια σου απολαυστικά. Γι'αυτό σε διαβάζουμε, γι'αυτό σχολιάζουμε (βλ. συνεισφέρουμε). Είσαι όντως υπερ-προστατευτικη κι αυτό είναι ταυτόχρονα γλυκό κι επίφοβο. Εγώ ας πούμε στους γονείς μου το καταλογίζω ακόμα. Εκεί θα σε πονέσει πιο πολύ απ' οτιδήποτε όταν η μικρή μεγαλώσει κι όλα αυτά (τα τόσο πολλά κι όμορφα) που κάνεις γι' αυτήν στα γυρίσει πίσω ως σφάλματα. Πέραν τούτου, στο ξαναέγραψα it can never be safe enough οπότε ρε συ απλώς σταύρωνε τα δάχτυλά σου και ήλπιζε να πάνε όλα καλά κι αν δεν πάνε ότι θα μπορέσεις να τα αντιμετωπισεις. Μη ξεχνάς πως πρέπει κι η μικρή να μη βασίζεται μόνιμα στη φροντίδα σου. Έτσι δε θα μάθει ποτέ να προστατεύει τον εαυτό της.

Anonymous said...

Σίγουρα είμαι ο τελευταίος και πιο αδύναμος κρίκος για να σου δώσω συμβουλές. Αυτό που μπορώ να κάνω σίγουρα όμως είναι να σου δώσω ιδέες.

Σκέφτηκες να φύγεις; Να πάρεις το παιδί και να πας σε άλλη πόλη; Τότε θα φανεί - ίσως και όχι - το πόσο ενδιαφέρεται ο άλλος για το σπλάχνο του.

I drove all night... λέει το τραγούδι. Δεν θέλω να μιλήσω για κάποιον άνθρωπο που δε γνωρίζω, αλλά έχει οδηγήσει νύχτα για εκείνη;

Από το να ζεις σε 4 τοίχους γρατζουνώντας τους καθημερινά είναι σίγουρα καλύτερο να αλλάξεις περιβάλλον. Εν ανάγκη σταμάτησε το blogging για λίγο καιρό...

Unknown said...

..."απλα πηραν τα παιδια και κλεισανε την πορτα στον πρωην..."

και όταν έρθουν τα δύσκολα απορούν γιατί αυτός δεν ενδιαφέρεται.

Lili said...

ebitda
η ευθυνη μου και η υπoχρεωση μου απεναντι στο παιδι μου και κει ειναι οι προτεραιοτητες μου.
αν ο αλλος ειναι ανεπαρκης η νιωθει ανεπαρκης...ας πουμε οτι ειμαι της αποψης οτι ειμαστε υπευθυνοι για το πως νιωθουμε.

μακαρι να μην ειχα να ασχοληθω ΚΑΙ μ αυτα τα ζητηματα.



οσο για το τελευταιο σχολιο απο ολα του "αγαπητου" τολη...please...κανενας πουστης δεν θα με εκανε να αδιαφορησω για τη κορη μου.
Κατι τετοια σχολια τα βαζω στο ιδιο μερος με αυτα του ειδους¨"η μανα τους τα γυρισε εναντιον μου" και αλλες γρφικες μαλακιες που υποδηλωνουν ατομο ανικανο να κοιταξει την καμπουρα του, και αλοζινικο εγωιστικο, poor example of a parent.

κανουν μαλακιες, τα παιδια πληγωνωνται και τους γυρνανε την πλατη, αλλα δεν φταινε αυτοι, οχι, η μανα τους τα εβαλε..σιγουρα πραγματα.



and pigs fly.

My first book

My first book
A funny Homebirth