Στενες επαφες αλλου τυπου

Δεν σιδερωνω ποτε.
Από αγνοια, ασχετοσυνη, βαρεμαρα και πλεον από αποψη.
Οσες φορες στο παρελθον χρειαστηκε, πονεσε ο αυχενας μου και εκαψα τα χερια μου.Παντρεμενη, αντι να πηγαινω στο κομμωτηριο, εφερνα μια γυναικα και την πληρωνα 7μιση χιλιαδες δραχμες τα 3 πλυντηρια.
Τωρα εχω πλεον μονο ρουχα που δεν τσαλακωνουν( και το στεγνωτηριο φυσικα βοηθαει.)
Αν αραια και που χρειασρω ένα "πατηματακι", παρακαλω την πεθερα μου αν έχει την ευγενη καλοσυνη…και παντα την έχει, ειδικα για ένα βραδυνο παντελονι η καποιο καλο φορεματακι της μικρης.

Γιατι ο προλογος της νοικοκυρευτικης μου ανικανοτητας?
Γιατι χτες πηγα στο πλαισιο( και βουλιαξε η καρδια μου στην θεα των λαπτοπ) και αγορασα ειδικα χρωματα που αφου τα ζωγραφισεις και στγνωσουν στην ζελατινα, τα σιδερωνεις στα ρουχα του παιδιου.
Και η μικρή μου ζητησε σημερα το ονομα της πανω στο τζιν της και τον «Μπαζλατγια» και τον Πουμπα.
Και τα εφτιαξα, και εφαγα τον κοσμο να βρω το σιδερο.
Ανοιξα ντουλαπες, σκαρφαλωσα σε παταρια, εσκυψα και ξαπλωσα στο πατωμα μηπως ήταν κατω από κρεβατι, κατω από κομοδινο, χωμενο, ξεχασμενο, και εγινα μουσκεμα αλλά το βρηκα.
Απομειναρι της εποχης που ημουν μια « παντρεμενη γυναικα» με αντρα με στολες καλοσιδερωμενες και όχι η τρελιαρα η μαμά που ζωγραιζει ψυχεδελικες μαργαριτες στα ρουχα και φτιχνει μασκες από παπιε μασε και παιζει κυνηγητο μεσα στο σπίτι.

Το εχω στησει στην μεση του δωματιου πανω στην σιδερωστρα.
Οι γατες μου εχουν καρφωσει τα ματια τους πανω σ αυτό το πρωτογνωρο και εξωγηινο πραγμα που βρισκεται στο σαλονι.
Ευτυχως που δεν είναι η κορη μου σπίτι γιατι θα ειχαμε παλι αποριες.
«μα σιδερωνει η μαμά? Είναι γιαγια?»
Και αντε να της εξηγησω ότι η μαμά είναι απλα πολύ τεμπελα και δεν θεωρει καποια πραγματα αναγκαστικα.
Αλλά σιγουρα απαραιτητα όταν προκειται για κιτρινες μαργαριτες και το ονομα με πολυχρωμα χρωματα στο τζιν.