Ατιτλο

Βρισκεσαι σε εναν μισοσκοτεινο, χαλαρωτικο χωρο. δεν εχεις βαρυτητα, νιωθεις υπεροχα. Πιθανον σε μια μπανιερα.
Το νερο, ζεστο σε τυλιγει, εχεις μια βρεγμενη πετσετα που με το βαρος της σε αγκαλιαζει,τα ματια σου ξεκουραζονται,κανενα προβλημα, καμια εννοια.
Και ξαφνικα ακους ενα ΚΡΑΚ, εναν θορυβο που δεν εχεις ξανακουσει ποτε, εναν θορυβο που σε κανει να ορθωθεις γεματος φοβο και ανησυχια, και ξαφνικα ο κοσμος σκοτεινιαζει,γιατι κατερευσε το σπιτι και θαφτηκες κατω απο τα συντριμμια.
Ανοιγεις τα ματια λιγη ωρα μετα.Σκοταδι. εισαι πλακωμενος, το μισο σου σωμα απο την μεση και πανω ειναι λιγο ελευθερο. Πανικος. Ακους το κτιριο να τριζει απειλητικα.
Τρομος. Προσπαθεις να ξεφυγεις.Δεν μπορεις, κουνιεσαι ελαχιστα εκατοστα.

Νιωθεις μες το σκοταδι με το χερι σου ενα πολυ μικρο ανοιγμα και προσπαθεις να απεγκλωβιστεις απο τα ερειπια που σε πλακωνουν και να χωθεις, να σκαψεις, να σωθεις, να ζησεις.Εισαι σαν ζωο, αγριμι, δεν εχεις νιωσει ποτε κατι τετοιο στην ζωη σου.
Με πολυ κοπο τα καταφερνεις να συρθεις, το χωμα εκει ειναι σχετικα μαλακο. Δεν μπορεις να ανασανεις, δεν βλεπεις τιποτα, το ανοιγμα ειναι πολυ μικρο και κλαις απο απελπισια γιατι το ανοιγμα μπορει να καταληγει οπουδηποτε. Σε τοιχο,σε νερο, στο πουθενα.
Καποια στιγμη αποκαμωμενος σκεφτεσαι να γυρισεις πισω. Που? δεν υπαρχει σημειο τοπικης αναφορας. δεν ξερεις που εισαι, εισαι θαμμενος, αιχμαλωτος σε μια τρυπα λαγου που αγκαλιαζει και πιεζει καθε σπιθαμη απο το σωμα σου.Σαν να σε καταπιε μια γιγαντια χωματινη καλτσα.Το χωμα οσο παει υποχωρει, εισαι πολυ κουρασμενος αλλα δεν σου δινεται η δυνατοτητα να ξαποστασεις. Σκεφτεσαι οτι δεν θα σε βρουνε ποτε. Ετσι θα πεθανεις.
Ο τρομος ειναι απεριγραπτος. Πεθαινεις.
Πεθαινεις;
Οχι.
Γεννιεσαι.

Καπως ετσι φανταζομαι ειναι η γεννα απο την πλευρα του παιδιου.
Ο Frederick Leboyer, κορυφαιος μαιευτηρας και συγγραφεας, στο βιβλιο του Γεννα χωρις βια,(naissance sans violance) εξηγουσε ποσο τρομακτικο ειναι το να γεννιεσαι και το ποσο καθοριστικο ειναι το πως θα συμπεριφερθουμε ΜΕΤΑ στους επιζησαντες μιας τετοιας περιπετειας.
Εξηγουσε οτι τα μωρα λογικα δεν πρεπει να κλαινε σπαραχτικα, αλλα να βγαζουν μονο μια κραυγη,οταν μπει ο αερας για πρωτη φορα στο πνευμονι τους.
Το σπαραχτικο κλαμμα ειναι αυτο ακριβως που ακουμε ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ. ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ.
Δειχνουμε απεραντη ξιπασια απεναντι στον ανθρωπο που μολις γεννιεται και αγνοουμε τα κλαμματα του(ο μονος τροπος επικοινωνιας που εχει) επειδη δεν ακουμε πραγματικα τι σημαινουν.' Ε, μα ολα τα παιδια κλαινε" ακουω κατα καιρους.
Οχι.
Δεν κλαινε ολα.Δεν ειναι απαραιτητο να κλαψει το παιδι.
δεν ειναι απαραιτητο να καταρρευσει το κτιριο πιανοντας τον στον υπνο, μπορει να γινει πιο αργα, δινοντας του τον χρονο να ενσωματωσει την νεα εμπειρια και το καθε σταδιο της(το βρεφος ενεργοποιει την ωκυτοκινη που δινει τις συσπασεις στην μητρα. στον δικο του ρυθμο. Αν εμεις βαλουμε στον ορο μας ωκυτοκινη, του κλεβουμε τον ελεγχο, του τραβαμε το χαλι κατω απο τα ποδια)
Δεν ειναι απαραιτητο να αποκοιμηθει εξαντλημενο μακρυα απο τον χτυπο της καρδιας που τον συντροφευε εννια μηνες.
δεν ειναι απαραιτητο να πονεσει.
Δεν ειναι απαραιτητο αποκαμωμενο, εξαντλημενο να το παρει αποφαση και να κοιμηθει στα ορια της "καταθλιψης" για κατι-καποιον που δεν ερχεται.Να ακουει τα ουρλιαχτα κραυγες των αλλων μωρων και να μεταδιδεται ο φοβος.
Δεν ειναι απαραιτητο η πρωτη εμεπιρια με την ζωη να ειναι τοσο τρομακτικη και να καθορισει ετσι φοβιες που θα καθορισουν τον αυριανο ενηλικα.

Ο σεβασμος ξεκινα απο την αφουγκραση των αναγκων,αγκαλια? αγκαλια. γαλα? γαλα.
Οταν ξεκινας να γεννησεις χωρις σεβασμο για την ολη διαδικασια...οταν βιαζεις τον χρονο με συνθετικη οκυτοκινη, αυξανεις την αγωνια του βρεφους στην κοιλια που δεν εχει παρει μια αναπαυλα. Οταν βαζεις επισκληριδιο, εσυ δεν νιωθεις τιποτα, αλλα το παιδι νιωθει τις κουταλες/βεντουζες στο κεφαλι του (δεν ξερω αν γινεται ακομα αυτη η πρακτικη)
Oταν το παιδι βγαινει εξω στο εκτυφλωτικο φως που του καιει τα ματια, δεχεται σκληρα σωληνακια στην μυτη να το γδερνουν, σκληρες πετσετες να το ξεπετσιαζουν λες,και ταυτοχρονα οι φωνες' μπουμπουνητα, τα γελια, η βαρυτητα, αφορητη, δεν μπορει να κουνηθει πια.Σαν να εισαι τυλιγμενος μεχρι το λαιμο και να μην μπορεις να κανεις τιποτα.

εσυ κλαις και ολοι γελανε.
οχι μαζι σου
αλλα σαν να μην υπαρχεις, σαν να μην ακουγεσαι.


και αυτο το συναισθημα θα το εμπεδωσεις καλα στο μελλον. Θα πρεπει να ουρλιαζεις απο πεινα και πονο αλλα θα τρως μονο την καθορισμενη ωρα.Δεν υπαρχεις.
Θα φωναζεις ενα χαδι που δεν ερχεται, μια μυρωδια που σου λειπει, την μανα σου, και καποια στιγμη θα μαθεις οτι το να φωναζεις η να εκφερεις την αναγκη σου ειναι ματαιο.Θα κλειστεις στον εαυτο σου και οι γονεις σου ευτυχισμενοι θα πουν οτι ευτυχως σταματησες να κανεις καπριτσια. Κοιμασαι πια ολη νυχτα.Που να ξερουν και αυτοι_ Θελουν να κανουν το καλυτερο για σενα.
Και συ κοιμασαι για να ξαναβρεις εστω για λιγο τον χαμενο παραδεισο.
Αυτον που θα κυνηγας μια ζωη.


Η ζωη δεν ειναι μια περιπετεια, δεν νιωθεις σιγουρια, δεν σε τρωει η περιεργεια μπροστα στο καινουργιο, αλλα ο φοβος.




Μια γεννα, εμπεριεχει φοβο, εμπεριεχει εμπειριες και για τους δυο, βασικες για την εξελιξη του παιδιου.Ο θηλασμος(κατα βουληση) ολοκληρωνει την διαδικασια εκμαθησης της μητροτητας, του ιδιου σου του παιδιου.
Μια φυσιολογικη γεννα, για τα δικα μου δεδομενα, ειναι σε σκοτεινο δωματιο, με ηρεμια, με τους δικους μας ανθρωπους να μας μιλανε να γελαμε, αναμεσα στις συσπασεις.
Να μην επισπευουμε με ορμονες την διαδικασια.
Αλλωστε φτιαχτηκαμε γιαυτο.
Να γεννηθει το παιδι και να το παρουμε αγκαλια, να μην το αφησουμε στιγμη εκεινη την πρωτη μερα, να το βαλουμε στο μπανακι που προτεινει ο Λεμπουαγιε.Να ξαναβρει την απωλεια βαρους, το υγρο στοιχειο, αργα, τρυφερα, μεχρι να ειναι ετοιμο να περασει στο επομενο σταδιο(ο λεμπουαγιε λεει οτι το μπανακι ειναι σωτηριο για τα τραυματα της ψυχης ακομα και σε παιδια που γεννιουνται με καισαρικη 'κατ αυτον τα πιο τραυματισμενα διοτι δεν περνανε απο διαδικασια. στα καλα καθουμενα εκει που βρισκονται στην νιρβανα, ανοιγει ο ουρανος και βρισκονται σε ενα περιβαλλον τοσο καινουργιο που το σοκ ειναι ισχυρο. Σαν να περπατας στον δρομο και μολις στριψεις την γωνια να δεις ανθρωπους να περπατανε χωρις κεφαλια. Η να δεις τον εαυτο σου στον καθρεφτη να αργει να κανει τις κινησεις. κατι τρελλο, αναπαντεχο)
Να μην χρειαστει να κλαψει. Να καταλαβουμε οτι πειναει απο το μιαμ μιαμ που κανουν τα χειλη του, οχι να φτασει σε σημειο τρελλας για να το ταισουμε.Να μαθει οτι δεν χρειαζεται να υποφερει. Να νιωσει ασφαλεια και εμπιστοσυνη οτι η μαμα ειναι παντα διπλα. ετσι αναπτυσσει την ανεξαρτησια του,την σιγουρια.

Η ζωη δεν χρειαζεται να ειναι πονος.
Μονο σεβασμο χρειαζεται ακομα και για το πιο μικρο απο μας.








( η περιγραφη της γεννας ειναι δικης μου επινοησης, ετσι το φανταζομαι εγω. Αν καπου εγραψα κατι λαθος, λογω αλλαγης τακτικης στις μεθοδους γεννας, ζητω συγγνωμη)