Κουκουλια

Πρεπει να ειναι απιστευτο συναισθημα το να νιωθεις περικυκλωμενος απο αγαπη. να σε τυλιγει σαν συννεφο και να σε σηκωνει απο οποιοδηποτε προβλημα σου. Να επουλωνει, να γλυκαινει τις στεναχωριες σου.Να νιωθεις οτι τιπτα δεν ειναι αδυνατο, να νιωθεις Θεος.
Δεν νιωθω την ελλειψη αγαπης σε γενικες γραμμες γιατι δεν εχω μαθει να την περιμενω απο κανεναν.
Ακουω σ'αγαπω, χαμογελαω, ξερω οτι οποιος μου το λεει το πιστευει, αλλα για τα δικα μου δεδομενα, δεν το ονομαζω αγαπη.
θα μου πεις , ξερεις τι ειναι αγαπη;
Οχι, αλλα εχω μια ιδεα για το πως θα επρεπε να ειναι. Νομιζω μαλιστα οτι καποτε μεσα μου μπορουσα να δειξω αγαπη χωρις φοβο.Και γιαυτο πιστευα καθε σ'αγαπω που ακουγα ειτε ερχοταν απο φιλο, συγγενη η εραστη.Τωρα ομως οχι. Τωρα μεγαλωσα.

Θα μου πεις, το παιδι;
Το παιδι ειναι αλλο. Δεν περιμενω απο κεινο να μου καλυψει κενα, δεν περιμενω καν να με αγαπαει για παντα, κανεις δε εγγυαται οτι τα παιδια μας θα μας αγαπησουν. εκτιμησουν συμπαθησουν, και αλλιμονο στον γονιο που περιμενει ανταποκριση.

Διαβασα καπου σε ενα βιβλιο, the 5 languages of love, οτι ολοι μας εχουμε αλλους κωδικες για να αντιλαμβανομαστε την αγαπη. αλλος με το αγγιγμα, αλλος με τα καλα λογια,...
Πολλοι ονομαζουμε αγαπη την συμπαθεια τον ποθο, την ψυχωση.
Πχ η μανα που περιμαζευει τον ναρκομανη γιο και του κανει τα χατηρια βρισκοντας δικαιολογιες αντι να τον κλεισει σε κεντρο αποτοξινωσης αγαπαει;
Μπορει.
Εγω ομως , η Λιλι, δεν θεωρω οτι αυτο ειναι αγαπη.
θεωρω οτι ειναι μια αδυναμια να κοντραριστουμε και χασουμε τον αλλον.
Στην αγαπη-οπως την ονομαζω εγω- δεν κοιταμε τι χανουμε αλλα τι προσφερουμε.
Χωρις ανταλλαγμα και αναγωνριση.

Δυσκολο.
Πολυ δυσκολο.


Ξυπνησα σημερα μελαγχολικη.
Με μια σκεψη.
"τι ωραια που νιωθει καποιος-φανταζομαι- αν τον αγαπανε."
Εχω φιλους που με νοιαζονται. Πχ ο Νικος ειναι εδω καθε μερα και ανεχεται και τα νευρα μου και παιζει με την κορη μου.
Ειναι αγαπη;
μπορει να ειναι, μπορει να υπαρχει αυτοσκοπος μπορει να το κανει για νιωθει καλα με τον εαυτο του, μπορει χιλια δυο.
Δεν το αναλυω δεν το ψαχνω και δεν αφηνομαι.
Αυριο ο Νικος θα φυγει, ειτε γιατι θα τα φερει η ζωη ετσι , ειτε γιατι θα σκοτωθουμε, ειτε γιατι θα περιμενε κατι που εγω δεν μπορω να του δωσω ειτε χιλια δυο σεναρια.
Αποδεχομαι την προσφορα του και δεν εχω προσδοκιες.
Αναγνωριζω την βοηθεια του και τραβω την πορεια μου.

Προσπαθω να το μαθω και στην μικρη αυτο.
Ευγνομωσυνη για οτι εχουμε και αποδοχη οτι ολα καποια στιγμη τελειωνουν η αλλαζουν, σαν να ηρθε να κουρνιασει ενα περιστερι στον ωμο μας και να μεινουμε με το χαμογελο γιαυτο το γεγονος οταν φυγει και οχι να προσπαθησουμε να το κρατησουμε περισσοτερο με το ζορι με οδυρμους.


still, πρπει να ειναι ωραια να νιωθεις οτι σε αγαπανε.
οχι να το σκεφτεσαι και να λες: χμμ οι γονεις μου κανανε αυτα, Ο νικος αυτο, ο κολλητος μου εκεινο αρα ναι με αγαπανε.
Αλλα να το νιωθεις.
Απτα πραγματα.
Ενα κουκουλι που σε κραταει ψηλα οταν θες για λιγο να αφεθεις, η να σταματησεις να παλευεις, οταν εχεις πιεση.
Ενα χαδι στο μαγουλο που δεν σε τσιτωνει( τι θελει τουτος απο μενα) και κινησεις ανθρωπιας που σε κανουν να νιωθεις ασφαλης και οχι τι πρεπει να δωσεις σε ανταλλαγμα.





Καθε πρωι η κορη μου και γω αγκαλιαζομαστε οπως και καθε βραδυ και λεμε σ΄αγαπω. Καθε βραδυ κοιμαμαι κρατωντας το χερακι της η το ποδαρακι της, η την κοιλιτσα της.
Καθε φορα που τρωμε, την σκουπιζω, της στεγνωνω τα μαλλια με κοιταει και μου λεει σ'αγαπω.
Καθε φορα που την φροντιζω, νιωθει οτι την αγαπαω.
Εμοιασε σε μενα φαινεται.
Και μερα της φουσκωνω το συννεφακι που θα την περασει απο τις συμπληγαδες πετρες, ωστε οταν ερθει αντιμετωπη με τις πραγματικοτητες της ζωης , να ξερει οτι μπορει να ακουμπησει το κεφαλακι προς τα πισω, στον ωμο της μαμας και να κλαψει ελευθερα, και να φωναξει και να διαμαρτυρηθει για την αδικια, και να ξεσπασει οπου μπορει, χωρις να φοβαται οτι θα με χασει.


Γιατι ειναι ωραια να νιωθεις οτι σε αγαπανε.