Cry

Ξεκινησα να ψαχνω καποια τραγουδια για ενα προγραμμα που πιθανον να κανω τον Νοεμβρη με Γαλλικα τραγουδια. Εβαλα το comme ils disent toy Asnavour μετα απο καποια χορευτικα στα οποια ξεπατωθηκα.
Το κομματι αυτο ειναι πολυ μελαγχολικο(πρπει να το εχω στο μπλογκ με τα midis),και τα λογια του σε πιανουν στην καρδια.
αρχισα να τραγουδαω(σε ελευθερη μεταφραση)


Μενω μονος με την μητερα μου σε ενα παλιο διαμερισμα οδο ταδε, εχω για συντροφια , μια χελωνα δυο καναρινια και μια γατα. Για να ξεκουρασω την μαμα παω συχνα στην λαικη και μαγειρευω, συμμαζευω πλενω και σκουπιζω, ραβω αμαχρειαστει.
Η δουλεια δεν με τρομαζει, ειαι λιγο ντεκορατερ λιγο στυλιστας, αλλα η πραγματικη μου δουλεια ειναι την νυχτα, ντυνομαι τραβεστι(γυναικα), ειμαι καλλυτεχνης.
Εχω εναν νουμερο πολυ ιδιαιτερο που τελειωνει σε απολυτο γυμνο μετα στριπ- τιζ.
Τα αρσενικα στην αιθουσα δεν πιστευουν στα ματια τους. ειμαι ομοφυλοφυλος, οπως λενε

συνεχιζει με τις κοροιδιες του κοσμου, και τον ερωτα του για καποιον που κοιμαται με γυναικες και δεν θα μαθει ποτε πως νιωθει.

Υο τραγουδια αυτο τραγουδηθηκε μια εποχη δυσκολη για τους ομοφυλοφιλους και βγαζει πονο οπως καθε τραγουδι που διηγηται μια αδικη και σκληρη κατασταση απο την ελλειψη κατανοησης των συνανθρωπων μας.


J'habite seul avec maman
Dans un très vieil appartement rue Sarasate
J'ai pour me tenir compagnie
Une tortue deux canaris et une chatte.
Pour laisser maman reposer
Très souvent je fais le marché et la cuisine
Je range, je lave, j'essuie,
A l'occasion je pique aussi à la machine.
Le travail ne me fait pas peur
Je suis un peu décorateur un peu styliste
Mais mon vrai métier c'est la nuit.
Je l'exerce en travesti, je suis artiste.
Jai un numéro très spécial
Qui finit en nu intégral après strip-tease,
Et dans la salle je vois que
Les mâles n'en croient pas leurs yeux.
Je suis un homo comme ils disent.

Vers les trois heures du matin
On va manger entre copains de tous les sexes
Dans un quelconque bar-tabac
Et là on s'en donne à cœur joie et sans complexe
On déballe des vérités
Sur des gens qu'on a dans le nez, on les lapide.
Mais on fait ça avec humour
Enrobé dans des calembours mouillés d'acide
On rencontre des attardés
Qui pour épater leurs tablées marchent et ondulent
Singeant ce qu'ils croient être nous
Et se couvrent, les pauvres fous, de ridicule
Ça gesticule et parle fort.
Ça joue les divas, les ténors de la bêtise.
Moi les lazzi, les quolibets
Me laissent froid puisque c'est vrai.
Je suis un homo comme ils disent.

A l'heure où naît un jour nouveau
Je rentre retrouver mon lot de solitude.
J'ôte mes cils et mes cheveux
Comme un pauvre clown malheureux de lassitude.
Je me couche mais ne dors pas
Je pense à mes amours sans joie si dérisoires.
A ce garçon beau comme un Dieu
Qui sans rien faire a mis le feu à ma mémoire.
Ma bouche n'osera jamais
Lui avouer mon doux secret mon tendre drame
Car l'objet de tous mes tourments
Passe le plus clair de son temps au lit des femmes
Nul n'a le droit en vérité
De me blâmer de me juger et je précise
Que c'est bien la nature qui
Est seule responsable si
Je suis un "homme oh" comme ils disent.



Στα μισα η φωνη μου εσπασε και δακρυσα.
Ο καθενας με τον πονο του σκεφτηκα.
Ηταν το τελευταιο ψυχραιμο πραγμα.
Αρχισα να κλαιω γοερα, αφεθηκα.
Ειχα πολυ καιρο να νιωσω την πηγη του πονου μου, ειχα τοσες μερες που λογω του παιδιου δεν εδειχνα συναισθημα, ειχα κλειστει μεσα μου.
Εκλαιγα και ακουγα την φωνη μου να βογκαει να μοιρολογαει ενα γιατι, και ενα θεε μου βοηθησε μας.
Και εννοουσα και τους τρεις.
Ειναι απιστευτα λυπηρο αυτο που συμβαινει, δεν μπορω να μισησω ουτε να μην νιωσω συμπονια.
ειναι χαμενος, φοβισμενος.
Η εγω ειμαι χαμενη, δεν ξερω πια.
Δεν ξερω ποτε τον ντυνω με τα δικα μου χρωματα και ποτε οχι.

Κουλουριαζομουν στην καρεκλα και αγκαλιαζα τον εαυτο μου χαιδευα τα μαγουλα μου οση ωρα ενιωθα οτι το προσωπο μου ειχε παραμορφωθει. Προσπαθουσα να μην το διακοψω, να μην καταπιω το παραπονο και τα δακρυα, να τα βγαλω.
Ελλειψη ωμου που ετσι κιαλλιως θα με εκανε να μαζευτω, εχω φοβηθει τους ανθρωπους, φανταστηκα εναν μεγαλο αγγελο με φτερα να εχει βαλει τα χερια του στους ωμους μου.
Τα κλαμματα μου διπλασιαστικαν και μετα απο λιγο εγειρα στο πλαι, σαν να ακουμπουσα το κεφαλι μου πανω του, εκανα κινηση προς την αγαπη.
Δεν σταματησα να κλαιω και καπου χαιρομουν που μπορεσα.
Ειχα καιρο που σκεφτομουν οτι σκληραινω και δεν καταφερνω πια να βγαλω τα σκουπιδια εξω, δεν βιωνω την λυπη, τον θυμο, και τα κραταω αιχμαλωτα μεσα. Τωρα μπορει να φευγανε.
Με τα χερια στο προσωπο παρακαλεσα για βοηθεια, να συνελθει, φανταστηκα την κορη μας με το χαμογελο της και ολη μου η ψυχη ζητησε στον Θεο αν θελει, να μας σταθει.
Νομιζω οτι ξαναβρηκα και την πιστη μου...