D-pressed

Πως ξερει καποιος οτι ειναι καλα?
Ποιο ειναι το κριτηριο?
Το να νιωθει καλα? Καλα νιωθει και καποιος που κανει ναρκωτικα, γαματα νιωθει και καποιος την ωρα πουχει αδειασει μιση τεκιλα.

Περισι το Πασχα, σταματησε ενα ψυχολογικος πονος που εχασκε σαν ανοιχτη πληγη μες στο μυαλο μου κοντα 2 χρονια.
Ηταν το τελος μιας περιοδου αγονης, αμφισβητισης, απορριψης, αμφιβολιας και ανειπωτης δυστυχιας.
Ενθουσιαστηκα.
Εγινα καλα.
ειμαι καλα.



Εχω λιγο καιρο που αναρωτιεμαι αν αυτο ειναι αληθεια. αν ειναι κριτηριο η απωλεια πονου.
Δεν ξερω αν φταιει το καλοκαιρι που παντα φερνει οικονομικη στενοτητα και καβγαδες με τους δικους μου για το θεμα του παιδιου, η αν πραγματικα μετα τον πρωτο ενθουσιασμο(γιουπι δεν τον αγαπαω πια δεν με αγγιζει!) τις εξοδους , την αισθηση αυτονομιας, και την αγγαλιαση να τον βλεπεις με αλλη και να μην σε νοιαζει καθολου, ερχεται η νεα πραγματικοτητα η οποια λεει οτι η ελλeιψη πονου δεν ειναι ενδειξη ιασης.


Νιωθω πιο συναισθηματικη αυτο το διαστημα. Κλαιω πιο ευκολα. Θυμωνω πιο ευκολα.
Ειμαι συναισθηματικα πεινασμενη, το νιωθω. Και νιωθω και την απελπισια που εβλεπα σε γυναικες πιο μεγαλες. Ομως εγω ειμαι μονο 35.
με τρομαζει η ιδεα οτι θελω συντροφικοτητα και δεν μπορω να την εχω.
Βρηκα μετα απο καιρο μια φιλη, που ολοι θεωρουσαμε απο τις πιο κουκλες, και "αρχιδατες" γυναικες.
μετα τον χωρισμεο της για λιγα χρονια ειχε μια επιθετικοτητα, μια πικρα, και εναν γκομενο που δεν ηθελε δεσμευσεις. και παντα αναρωτιομουν γιατι το δεχοταν. Θα μπορουσε να εχει οποιον ηθελε και χωρις να κανει σκοντο στα συναισθηματα της.
Θα μπορουσε?
Θεωρητικα. Μαλλον.

Μην ακουσω παλι για νεοτητα και οτι ειναι στο χερι μας. Μισελ πφαιφερ, Υζοντι Φοστερ,Σαρον στοουν,Τζενιφερ Λοπεζ, γυναικες κουκλες, που μολις μεγαλωσανε λιγο, εξαφανιστηκανε απο το προσκηνιο.
Και μιλαμε για κουκλες Και σουπερσταρ.
Μην ξαναγυρισω το θεμα στο κακο της κοινωνιας κλπ κλπ
Το θεμα ειναι οτι ξυπναω και το πρωτο πραγμα που σκεφτωμαι ειναι να παω στο υπολογιστη, να γραψω, να διαβασω, να χαζεψω.
Ειναι το αλκοολικι μου?
Ειναι η πορτα διαφυγης μου?

Ειναι οι ωρες που αφηνω να κυλησουν, να περασουν ενω στο βαθος, στο φοντο ενα παιδι παιζει μονο του με τα παιχνιδια του?
Η τα παραλεω και ειμαι απλα επηρεασμενη και νταουν?
Εβλεπα σημερα την μανα μου, αδυνατισμενη απο την ασθενεια της, να παιζει με το παιδι στο εξοχικο.
που το βρισκει το κουραγιο και την ορεξη?
Το βραδυ, οπως τα τελευταια 3 βραδυα η μικρη μου ειπε οτι δεν με αγαπαει.
Την αγνοησα ως συνηθως. το να κοιμαται καθε μερα ως τις 12 δεν ειναι εφικτο.
Ειχα ξαπλωσει διπλα της. Με ζαλιζε.

Την σηκωσα και την πηγα στο κρεβατι της, στο οποιο αποκοιμηθηκε αμεσως.
και για πρωτη φορα σφιχτηκε η καρδια μου.
what if she doesnt like me?


Im no fun.
δεν ειμαι η μαμα που κανει παιχνιδια, που παιζει, που εχει υπομονη, που ειναι "εδω".
δεν ειμαι οσο θα επρεπε, δεν ειμαι οσο θα ηθελα.
δεν μου αρεσει η ζωη μου και οσο παλευω να την φτιαξω τοσο κουραζομαι και απογοητευομαι, και τρωω πολλες φορες τα μουτρα μου.
ταπεινωσεις , εκμεταλλευση.
νευρα, απορριψη, ανασφαλεια.


Που ειναι η γυναικα που ξεκιναγε δυναμικα να ξαναφτιαξει την ζωη της?
Που ειναι η κοπελλα που πιστευε οτι ολα περνανε απο το χερι της?
Ξυπνησε φανταζομαι.
Και κουραστηκε.
Και φοβαται.
τοσα μα τοσα πολλα πραγματα....


Γιατι μεγαλωνωντας μας λενε οτι η ζωη ειναι ωραια ?
Γιατι νιωθω ετσι?
ειναι η πραγματικοτητα που με 'χτυπησε" η περναω καταθλιψη καποιας μορφης?


δεν ξερω.
Εχω χασει το χιουμορ μου και γραφω γραφω γραφω .
Ενω θα ηθελα τωρα να ημουν καπου....οπου θα ενιωθα ασφαλεια.
ηρεμια.
Ομορφα.
μια παραλια (με το παιδι να κοιμαται για να μην τοχω εννοια)
Μια σκηνη οπου θα ξεσκιζομουν στο τραγουδι μεχρι να μην εχω φωνη να μιλησω.

Aρκετα.
Αρκετα κλαψουριζω.
Παω να ζωγραφισω.