Done

Ξεκινησα να πασπατευω με το πινελο τον καμβα ενω μιλαγα στο τηλεφωνο. Eπιτηδες.
Δεν ηθελα να με οδηγησει το μυαλο μου, δεν ηθελα να οραματιστω μια εικονα και να προσπαθησω να την αποτυπωσω οπως την "εβλεπα", με το χερι μου.
Ηθελα να αδειασω.να aφησω το συναισθημα να με οδηγησει.
Μιλαγα στο τηλεφωνο, να ειναι το συνειδητο απασχολημενο.

Κοιταξα στο συρταρι.
Ενας μικρος καμβας και 4 χρωματα.
Ασπρο, μπλε κιτρινο και κοκκινο. Το μαυρο θα χρειαζοταν για την υπογραφη. Αν μου αρεσε.
Πιεσα το σωληναριο. Ειχα 7-8 χρονια να ανοιξω το καβαλετο, να κανω αυτες τις κινησεις που καποτε τις εκανα καθημερινα.

Το μπλε βγηκε πηχτο, οσο ενα φουντουκι. Πιεσα να βγει κιαλλο, ενιωθα γενναιοδωρη.
το ασπρο, ασπιλο σαν τα μαρσμαλοους που επαιρνα μικρη απο τον Βασιλοπουλο.Το κοκκινο, ζωηρο, σαν αιμα.
Το κιτρινο. Λεμονι.
Αρχισα να ανακατευω, και να χαιδευω τον πινακα.
μπλε με κιτρινο, πρασινο, λιγο πιο πολυ μπλε. Κιτριν και κοκκινο, πορτοκαλι, κοκκινο με ασπρο, ροζ και λιγο μπλε, λιλα...
Εκλεισα το τηλεφωνο.

Το σπιτι ησυχο περα απο τον θορυβο του ανεμιστηρα που στεγνωνε πολυ γρηγορα τις μπογιες.
Σωστα,δεν ειναι λαδι. ειναι ακρυλικο.
συγκεντρωθηκα για να μαθω, να δω πως δουλευονται καλυτερα. Πολλα λαθη στις σκιες μου , στα ολα μου.
δεν με νοιαζει.
Σαν υπνωτισμενη βουταγα αχορταγα το πινελο στο χρωμα και το απλωνα σε ποσοτητα, γλυστραγα πανω σε ενα παγοδρομιο χρωματιστης λασπης με πεδιλο το πινελο.
Τα ματια μου εστιασαν σαν σε μικροσκοπιο, σχεδον ενιωθα το γλυψιμο που εκανε το χρωμα οπως κολλαγε πανω στον ασπρο καμβα.
Ξεπλενα, χτυπουσα το γυαλινο βαζακι να στραγγιξει το περισσευμα νερου.
αργη κινηση.
Ενα ποτηρι μοσχοφιλερο.
Γουλια.

Αδειαζα και γεμιζα την ψυχη μου.

Εφτιαξα μια μαλακια, αλλα ομορφη μαλακια.
μια μαλακια που εδειχνε ακριβως my frustration, my fury, my dead end, nowhere to go.
My self beating, my self destruction ( ψαχνω για τον καταλληλο τιτλο αν δεν το καταλαβατε)
Και κυριως αναρωτηθηκα αφου τελειωσα...
αφου ειχα βρει τις απαντησεις για την ευτυχια, πως γινεται να τις ξεχασα και να χανομαι παλι?
η απαντηση ειναι τοσο απλη.
Ειτε ειναι μια απλη νοικοκυρα που ηρεμει με την δημιουργια ενος ψωμιου, ειτε ενα ταλεντο παραγνωρισμενο που προσπαθει να ζησει στην καθημερινοτηα της αλλαγης της πανας και το σουπερμαρκετ, ειτε ειναι ενα παιδι με γονεις που το χτυπανε και φιλους μπλεγμενους, ειτε ειναι ενας γερος ξεχασμενος απο τον κοσμο...
η δημιουργικοτητα ειναι ενα αναποσπαστο και αναγκαιο κομματι της ψυχικης υγειας μας.
συγκεντρωνεσαι και χανεσαι
αφηνεσαι και κανεις εναν φυσικο διαλογισμο.
και σε εναν κοσμο που μονιμως καταστρεφει την φυση, τον συνανθρωπο, και οτι βρει, μια δημιουργικη κινηση ειναι απαραιτητη για να μην χασεις επαφη με το Θειο, με τον εσωτερο εαυτο.
Μια ωρα απολυτης ησυχιας και μοναξιας με τον εαυτο σου ειναι αφορητη καμια φορα αλλα απαραιτητη και ετσι, μ΄αυτον τον τροπο, εφικτη.


χαμογελασα.
Προσπαθησα να ανεβασω την κουτσουλια μου αλλα ο μπλογκερ εχει περιοδο και δεν χωραει αλλο ταμπον για την ωρα.(κοινως τον παιρνει)
αργοτερα, αυριο θα προσπαθησω παλι.



Νιωθω καλα.:)