Eισαι Βλαμμενη

Με αφορμη το τελευταιο ανωνυμο σχολιο το οποιο με αγανακτηση φωναζει οτι πρεπει να πω φυλακη για να σωθει το παιδι μου, θελω να καταθεσω μερικες σκεψεις.
Φυσικα δεν παιρνω στα σοβαρα ανωνυμα σχολια και πολυ περισσοτερο οταν με βριζουν με "βλαμμενη" και αλλα.
Θεωρω οτι αν καποιος φοβαται θα αντιδρασei με επιθετικοτητα, επικριση και αν θελει να με πληγωσει τι πιο ευκολος στοχος απο το να με πει κακη μανα, σωστα?

Εχω ακουσει αρκετα πραγματα στα 3 χρονια που ειμαι στο νετ.
Το πρωτο διαστημα εκλαιγα, η πρωτη μου φορα ηταν πολυ επωδυνη, δεν ξερω αν εχω πει ποτε την ιστορια, γνωριστηκα με καποιους ανθρωπους σε φορουμ , μολις ειχα χωρισει.
και απλωσα την καρδια μου και ανοιχτηκα και επενδυσα γιατι εχανα το σπιτι και την γη κατω απο τα ποδια μου.

Τοτε διαβασα οτι χρησιμοποιω το παιδι μου, οτι ειμαι κτηνοβατης, οτι ο αντρας μου ειναι γκευ και οτι την επεφτα στους αντρες αλλvνων.
Και αυτο απο την πρωτη διαδικτυακη μου φιλη.
Εκανα 4 μηνες να συνελθω.
Oταν δυναμωσα και ειδα οτι ολα γινονταν στα πλαισια αναζητησης συντροφου μεσω νετ και ελαφριου ψωνισματος λογω θεση μοντερειτορ, αρχισα να καταλαβαινω την ανθρωπινη φυση, την ζηλεια, την ανικανοτητα να επιβιωνεις αν δεν πατησεις η ξεσκισεις τον αλλον.
Η τυπισσα τωρα εχει δικο της σαιτ και καμια φορα μπαινω στον στιγμιαιο πειρασμο να μπω και να βγαλω τον αληθινο της εαυτο πισω απο δανεισμενες ιστοριες και την υποκρισια που την διακρινει αλλα somehow, πλεον δεν με αφορα.



Αμεσως μετα βρεθηκα σε αλλον χωρο. Και κει εκανα εχθρους.
Εχθρους που σκαβανε να ξεθαψουν γραπτα μου για να τα χτυπησεουν σε ενα φανταστικο κοινο, να με ξεμπροστιασουν, λες και τον αλλον τον ενοιαζε αν εγω γαμιομουν η αν ειμαι ψωνιο/ψευτρα η απλα ρουφηχτρα:P
και κει η φαντασια οργιαζε.
Ημουν μεθυση, αλλαζα αντρες σαν τα πουκαμισα, εκδιδομουν, δεν επλενα τον κωλο μου, εκανα μασκες απο χυσια,ημουν ψευτρα ρουφιανα, το παιδι μου ηταν σκυλι και ειχα παθει μαλακυνση απο τα πολλα χορταρικα που ετρωγα.
Α ναι, ημουν και λεσβια.

Δεν θα πω οτι δεν σοκαρομαι καθε φορα. Σοκαρομαι. Υπαρχει χυδαιοτητα ψυχης πισω απο τετοιες λεξεις.Εκνευριζομουν και τσακωνωμουν αρκετες φορες, αλλα με τον καιρο εμαθα να βλεπω πισω απο τις λεξεις.
Που και σε ποιον απευθυνονταν.
σε σας
"το κοινο"
Ηταν προσπαθεια ξεμπροστιασματος.
Οπως το σημερινο, (πραγμα που με κανει να απορω αν βρηκε τον δρομο προς το μπλογκ μου μια γνωστη τρελλαρα του ιντερνετ, σκετη θεά, που κυνηγαει ως ελενη Λουκα διαφορους εκ τους οποιους ο ενας ατυχος , ειμαι εγω) .


Εμαθα να μην απανταω... η να απανταω με ατακες και χιουμορ.
Ακομα κιοταν μου επιτιθονταν στα μπλογκ, που ειναι ενας χωρος προσωπικος , δεν ειναι φορουμ, δεν ειναι τσατ.
Δεν εχει λογικη το να ξεφωνιζεις καποιον για τις σκεψεις του και τα πιστευω του, ουτε στο μπλογκ του, ουτε στο δικο σου.
Υποθετω ο ελληνας με τις εξοδους για γνωριμια με αλλους ιντερνετακιδες και την νοοτροπια του να σπερνεται οπου δεν εχει καμια δουλεια, σε συνδυασμο με την σχετικα προσφατη ελευση του ιντερνετ στην ζωη του, εφερε το μπλογκ στο επιπεδο του φορουμ, με τα λινκ και το απαραιτητο PR, και φυσικα το σεξ.


και δω με βρισανε στο παρελθον.
Δεν θα επεκταθω στην καταπατηση των δικαιωματων μου οταν βαλανε με το ζορι την φατσα μου στο νετ, αυτο ηταν γαιδουρια σκετη. (και βγηκανε χαμενοι τελικα)
Και δεν μιλαω για τσακωμο που μπορει να γινει επειδη εγω ξυπνησα στραβα και αρπαχτηκα με καποιον.
Μιλαω για βρισιδια οτι ειμαι αγαμητη, μαλακισμενη, ξεκωλο, παροτρυνσεις να πλυνω το μουντζο μου σαν βρωμιαρα πουτανα γαλλιδα που ειμαι, οτι ειμαι δημοσιος κινδυνος για την υγεια επειδη δεν πιστευω στην φαρμακολογια και το γραφω και εξηγω γιατι, και διαφορα αλλα.


δεν εχουν βρισει μονο εμενα.
Και την Κουρουνα εχουν βρισει, κατι τον Πιτσιρικο, και τον Νικο Δημου -απ οσοξερω-
Πιθανον εχουν βρισει κιαλλους και να μην το εχω λαβει υποψη μου.


και αναρωτιεμαι και ακομα δεν εχω βρει την απαντηση.
Ο μεσα κοσμος δειχνει τι ειναι και ο εξω κοσμος? (εχω δηλωσει πολλες φορες οτι εζησα μια αρκετα secluded ζωη και τωρα γνωριζω τον εξω κοσμο, που μεχρι και το διαζυγιο μου νομιζα οτι ηταν ενα και το αυτο με μενα)
Απλα εχουν το θαρρος γιατι νομιζουν οτι επειδη δεν χαλαει η εικονα τους, δεν χαλαει και η ψυχη τους?
Η εδω εχουν μαζευτει ανθρωποι με ψυχολογικα προβληματα ως επι το πλειστον, με κουσουρια που δεν τους επιτρεπουν να δημιουργησουν σχεσεις με τους απ'οξω?


Και γω σε ποιους απευθυνομαι? Τελικα?
Καποτε πιστεψα οτι δεν αξιζε τον κοπο να γραφω πια, δεν μου αρεσε ο κοσμος που για ολα ειχε αποψη, για ολα οσα εγραφα, εκανα, ζουσα.
Ευτυχως ηταν μια μικρη κριση και περασε.

Εχω βρει αξιολογους ανθρωπους με τον καιρο και χαιρομαι.
Σωπαινουν οταν μαινονται τα λυσσασμενα σκυλια ή παλευουν στο πλαι μου, αναλογως.
Και κυριως, οταν κλεινουμε το κουμπι, ξερουμε οτι ολα αυτα ειναι ανευ σημασιας, τελικα.
Σημασια εχει να νιωθεις ελευθερος να πεις αυτο που εχεις στο κεφαλι σου, γιατι η ζωη οσο μεγαλωνεις, σε φιμωνει.
Σημασια εχει να τολμας να πεις κατι διαφορετικο, να ρωτας, να προβληματιζεις, να κανεις τους αλλους να γελανε, να ευαισθητοποιουνται και να καλυτερευουν την ποιοτητα της ζωης τους, χωρις να ειναι αυτοι ο πρωταρχικος στοχος σου.
Σημασια εχει η ζωη σου να ειναι λιγο ελευθερη.
Να ακουμπησεις ενα fragment αυτου του παραμυθιου που σου λεγανε οταν ησουν παιδι.

Σημασια εχει to live your life your way.
Κι αν οχι να την ζησεις, ας ειναι οι σκεψεις σου ελευθερες, τουλαχιστον.