et j' ai crie, crie....

Kαποτε, πριν χρονια, χωρισα μια σχεση 6 χρονων, μια ολοκληρη ζωη. Ο πρωτος μου.
ο πρωτος που φιλησα, ο πρωτος που με αγγιξε, ο πρωτος που εκανα ερωτα, ο πρωτος που με κερατωσε.
Η σχεση ειχε πολυ παθος και διακυμανσεις, αλλα καποια στιγμη στα 19 -επιτελους- μου τελειωσε. Μπορεσα να ξεπερασω το συναισθηματικο δεσιμο(μεγαλωσαμε μαζι) το ψωνιο( ειμαστε για τον κοσμο το τελειο ζευγαρι) και να φυγω μακρια.
Εκεινη την περιοδο μια κοπελλα, το ετερον ημισυ ενος ζευγαριου-φιλοι μας, που ειχαν χωρισει, με πηρε τηλεφωνο.
"μου ζητησε να βγουμε....θα ηθελα να βγω μαζι του αν δεν σε πειραζει εσενα"
δεν ενιωσα ζηλεια, δεν ενιωσα ασχημα. Το μονο που ενιωσα ηταν απορια.
ειχε δει πως φεροταν και σε μενα και σε μια αλλη φιλη της (με την οποια με κερατωνε).
"Εισαι σιγουρη?"
Το ενδιαφερον μου αληθινο.
Το οτι με ρωτουσε μου ειχε δωσει την διαβεβαιωση οτι με σεβοταν σαν φιλη, με υπολογιζε και ημουν οκ με το ολο θεμα αλλα λιγο ανησυχη ως προς το ποσο επαιρνε μια σωστη αποφαση.

ο καιρος περασε, καποια στιγμη τα νευρα μου κορδελακια γιατι οποτε υπηρχε προβλημα, με επαιρνε τηλεφωνο ειτε εκεινη, ειτε εκεινος.
Ενα απογευμα της το εκοψα
" χωρισα για να μην αντιμετωπιζω αυτες ακριβως τις μαλακιες, πρπει να βρεις μονη σου τον δρομο σου μαζι του"
υπηρξε μια σχετικη εχθροτητα καποια στιγμη...λογικο ειναι.
σε καβγα επανω της χτυπαγε τα του πρωην της και αυτη τα της πρωην του. δηλαδη εμενα και οτι της ειχα πει in confidence.
την ημερα που του χτυπησε κατι που δεν του ειχα πει ποτε αλλα εκεινη ειχε μαθει οταν ειμασταν φιλες, το ποσο πολυ με πληγωσε η απουσια του στο νοσοκομειο,ηταν η μερα που κοψαμε ουσιαστικα σχεσεις.
"βρες δικα σου οπλα, μην χρησιμοποιεις την δικια μας ιστορια και πραγματα τα οποια δεν του χτυπησα ποτε, σε παρακαλω"

Ο καιρος περασε, βρεθηκα -πως να το πω κομψα?- εκδιωγμενη απο το σπιτι.
Μονη, απογοητευμενη, με αβεβαιο μελλον, με τον αντρα που αγαπουσα μακρυα και να μη τολμω να του το πω, βρεθηκα στην Ροδο.
ειδα παλιους φιλους και ζεστανε η καρδια μου.
ειδα και αυτον, που ηταν φανταρος εκει, ταυτοχρονα με 2 αλλους φιλους μου( πως τα φερνει η ζωη ε?)
Βγηκαμε, φαγαμε, ηρθαμε κοντα, βαλαμε επιλογο στην σχεση που τελειωσε λιγο ασχημα, ειναι αληθεια.
Και εγινε αυτο που γινεται οταν 2 ανθρωποι υπηρξαν καποτε εραστες.
Μια βλακεια.
Δεν ηθελα αλλα παντα ηταν ψιλοεπιμονος. Ειναι το trade mark του.Ενιωθα και μονη, ηθελα μια αγκαλια, επεσα στο παλιο γνωριμο trading μας. Σου δινω σεξ , μου δινεις στοργη.(δεν τελειωνα μαζι του ετσι κιαλλιως)



Γυρισα αθηνα.
Αυτη μες την υστερια. "Πηγε με αλλη, δεν μαγαπαει, δεν αυτο δεν εκεινο."
Ενιωσα προδομενη που της το ειπε.
ενιωσα κουρασμενη απο την αναμιξη μου.
αλλο ηταν κατι δικο μας και περασε, και αλλο αυτο.
Υπεφερε
"δεν μαγαπαει"
"σαγαπαει"
"οχι αλλιως γιατι να το κανει αυτο?"
"δεν σου ειπε οτι ηταν μια ξεπετα? σου το ειπε κιολας...ξερεις τι σημαινει αυτο?"
"οχι οχι, δεν μαγαπαει"
" σ' αγαπαει το εχει γραψει και στο φυλακιο , στην σκοπια, τα ονοματα σας."
Με κοιταζε
δεν υπαρχει γυρισμος τωρα, σκεφτηκα.
"σ αγαπαει γιατι η γυναικα αυτη ημουν εγω.
και δεν γυρισε σε μενα που παντα γυρνουσε οπως ξερεις. οχι δεν τον θελω...ηταν μια βλακεια, ενας επιλογος. και η μεγαλυτερη αποδειξη, αφου πηγε μαζι μου και θελει να ειναι μαζι σου οτι σ αγαπαει. μην σταθεις σ αυτο, συγνωμη που δεν σε υπολογισα εκεινη την στιγμη, ειναι περιπλοκο..."
με κοιταζε αποσβολωμενη

το βραδυ ηρθε αυτος να με συνατησει με παραπονο και θυμο
"γιατι της το ειπες?"
"γιατι ανοιξες το στομα σου"
" εκδικηση?"
"οχι, πραγματικα πιστευω οτι εφοσον ηξερε οτι υπηρξα πολυ σημαντικη για σενα, ειχε τωρα την απολυτη αποδειξη οτι την λατρευεις. Ισως να ηθελα και να σταματησει να ερχεται να μου λεει τι της κανεις, δεν μπορουσα να εχω τον ρολο αυτο, αυτα ειχα βαρεθει και εφυγα, να τα ξαναζω τωρα και να ακουω τα ιδια?"


Απο τοτε δεν μου ξαναμιλησε, εκεινη.
Βγηκανε φημες οτι το ταξιδι μου στην Ροδο ηταν προσχεδιασμενο αλλα δεν με πολυενοιαζε.
στεναχωρεθηκα που πιστεψε περισσοτερα αποσο επρεπε αλλα απο την αλλη ανακουφιστηκα που βγηκα και τελειως απο αυτο το τριγωνο...
Την επομενη χρονια πηγα Κρητη.
επαιζα στη παραλια οταν η μπαλα περασε πανω απο το κεφαλι μου και σταματησε μπροστα σε δυο ζευγαρια ποδια.
σηκωσα το βλεμμα μου, οπως ειχα σκυψει, και αντικρυσα εκεινη ετοιμη να μας σουβλισει και τους δυο και αυτον ετοιμο να παθει εμφραγμα.
απ ολα τα νησια, και απ ολες της παραλιες, και απ αολες τις ωρες, επρεπε να συναντηθοτμε μυτη με μυτη?!
χαιρετηθηκαμε βιαστικα.
η αληθεια ειναι οτι το βρηκα λιγο αστειο.
αλλα εγω δεν ειχα και τιποτα να χασω.
δεν μπορεσε ποτε να την πεισει οτι δεν ηταν προσχεδιασμενο.
Λυπηθηκα που της ειχε φυτευτει ο φοβος, ενας φοβος που δεν ειχε οταν πρωτοεμπλεξε μαζι του και θα μπορουσε να ηταν βασιμος(ασχετα αν δεν ηταν) και τωρα μας απομακρυνε.
γιατι την εκτιμουσα.
η κινηση της με το τηλεφωνο ειχε μετρησει πολυ για μενα.


περασανε τα χρονια, μαθαινα νεα τους.
απο διαφορα που ακουγα, και απο καποιες κινησεις που εκανε ως προς μια κοινη φιλη μας( η οποια σταματησε να ειναι φιλη μου απο κει και επειτα) καταλαβα οτι ποτε μα ποτε δεν θα ηταν θετικη απεναντι μου. Οσο κιαν μεγαλωσαμε.
Πνατρευτηκανε, αποκτησανε παιδι.
Θα ηθελα καποτε να μπορουσα να δω το παιδι τους, να πουμε δυο μαλακιες, υπαρχει τοση ιστορια και με τους δυο, ειναι ανθρωποι με τους οποιους μεγαλωσα, εκανα μαλακιες
(εδωσα τον φακελλο στον γκομενο της που του ζηταγε να χωρισουν και αλλα τετοια που κανεις οταν εισαι 17 χρονων)
αλλα ξερω οτι εκεινο το γαμημενο ανουσιο συμβαν που εγινε σχεδον υπο πιεση και κυριως για τον εγωισμο του, ουτε αυτος πολυ γουσταρε καταβαθος, σε συνδυασμο με την Κρητη, με καθιστα επικινδυνη, και μοναδικη υπευθυνη, στα ματια της.


μακαρι να μπορουσα να της πω οτι ισως να ειμαι η μοναδικη γυναικα απο την οποια δεν εχει να φοβηθει τιποτα, μακαρι να μπορουσα να της πω οτι την σκεφτομαι με θετικο μυαλο και της ευχομαι να ειναι ευτυχισμενη.
με ολη μου την καρδια.