To πορτραιτο του Dorian Grey

χτες το βραδυ αναψα τον κρυφο φωτισμο και κοιταξα γυρω μου. Τα φτηνα αλλα μινιμαλ επιπλα, την μπλε ελεκτρικ μοκετα, τα μαξιλαρια, και ενιωσα μια απεραντη αναγκη να κατσω σπιτι, να δω τηλεοραση, να αφησω την πραγματικη μου φυση να εκδηλωθει( ειμαι απιστευτη σπιτογατα και αποφευγω τα νταβαντουρια).
Ομως δεν εχω αυτην την πολυτελεια.
Αν θελω να αλλαξει η ζωη μου...θυμηθηκα τον πρωτο χρονο που χωρισα. σπιτι καθε βραδυ, μελαγχολια, ενιωθα οτι η ζωη μου πια τελειωσε, ειμαι μονο μανα, και ποσο ευκολο ηταν να γλυστρισω στην συνηθεια του"ωχ δε βαριεσαι τωρα που να παω".
Να χαλαρωσω, να αφεθω στην γλυκα της θαλπωρης οπως ο κουρασμενος, ο αρρωστος που θελει να κοιμηθει και βαραινουν γλυκα τα βλεφαρα του.
Που θελει να σταματησει να παλευει.
Ποσες φορες δεν ξυπνησα, κουρασμενη.
Με δελεαζει η ησυχια του σπιτιου, οι πιτζαμες και η τηλεοραση, πραγματα που θα ειχα μαλλον αν δεν ειχα βρεθει να τρεχω παραλληλα με ενα τρενο, προσπαθωντας να το προλαβω, να ξαναμπω μεσα.
το τρενο της ζωης
Η ζωη ειναι εκει εξω, ο συντροφος που ισως αποκτησω, η σταθεροτητα, η ασφαλιση, και τοσα οσα θελω να εχω εξασφαλισει, πριν χαλαρωσω.
Ακομα δεν με εχει αφησει πισω, τρεχω παραλληλα, αν βρεθει η ευκαιρια, θα πηδηξω και μεσα.
και κει εχει και βαγονι εστιατοριο, και βαγονι δωματιο και θα μπορεσω να τεντωθω, να γουργουρισω σαν γατα χωρις φοβο οτι θα μεινω στασιμη, χωρις φοβο οτι τα χρονια μου θα περασουν με ενα ανοιγοκλεισμα βλεφαρων.

Πολλες φορες δεν φτιαχνω το σπιτι, να ειναι αφιλοξενο, και πιεζομαι να βγω, να παω εκει εξω, απο φοβο κυριως.
Μην με προσπερασει η ζωη.
Θα εχω τον χρονο να ξεκουραστω, αργοτερα...καποτε.






Η ωρα εχει παει 5 και στριφογυρναω στον υπνο μου.
Ξερω κατα βαθος οτι τα 35 συγκριτικα με τα 50-60-70 ειναι μια καλη ηλικια. Ξερω οτι ειμαι ακομα ομορφη.
νταξ τα χω κανει σκατα στο θεμα σωμα αλλα ειναι κι αυτο ενα συμπτωμα.
Δεν πιστευω σε μενα.
Πιστευω οτι εχω 'τελειωσει"ασχετα αν το παλευω. Ισως αν δεν ττο πιστευα να μην το παλευα κι ολας.
Δεν πιστευω οτι ακομα μετραω σαν ανθρωπος, σαν οντοτητα σαν μυαλο και σαν γυναικα.
μπορει να το λεω αλλα δεν το πιστευω.
καταβαθος ξερω οτι εχω πιασει την ριζα του προβληματος, γιαυτο και δεν μπορω να κοιμηθω.
ναι αν εισαι νεα και ομορφη εχεις δουλεια, εχεις γκομενο εχεις options.
Τογεγονος οτι οι δικοι μου και ο πρωην αντρας μου(τι συμπτωση)και γενικα οι περισσοτεροι ανθρωποι στην ζωη μου ηταν obsessed με την εξωτερικη εμφανιση (μεχρι και γνωστος που με κατηγορησε για ξινιλα γιατι πλεον δεν ειμαι πια μουναρα και δεν μου κανουν τα χατηρια.Τζιζους)σιγουρα ειχε απο ενα σημειο το τιμημα του ειδικα αν η αποδοχη μου και η απορριψη μου ειχε παντα να κανει with how I look.

Ωραια ολα αυτα.
Εγω γιατι τα υιοθετησα?
Γιατι ενω δεν τα πιστευω καταληξα να τα πιστευω?

Σηκωθηκα.
Γδυθηκα.
Με κοιταξα στον καθρεφτη.
πως αφησα τον εαυτο μου ετσι?
μπρατσα κοιλιες...
Κοιταξα το προσωπο μου.
Οχι δεν ειμαι οπως στα 20, ουτε καν στα 28.
Κοιταξα το τωρινο μου προσωπο και εδιωξα το φαντασμα του παλιου.Mε κοπο.
Γερνας, γερασες, παρε το αποφαση.
Κοπιταχτηκα και εψαξα να δω εμενα, μια 35χρονη οχι μια εικοσαχρονη.
ειμαι ακομα ομορφη? δεν ξερω. Καποιυ εχω χασει τον μπουσουλα.
εχει σημασια? δεν εχει σημασια? εχει σημασια για τους απεξω και επηρεαζει την ζωη μου, τις ευκαιριες που μου δινονται...
καποτε δεν θα "υπαρχω"
αλλα τωρα? υπαρχω ακομα?
βαφτηκα.
4 η ωρα το πρωι, μες την ηρεμια της νυχτας, βαφτηκα.
Με προσοχη, με αγαπη.
Εβαλα σκουλαρικια.
Χτενιστηκα.


Νομιζω, οτι απο τωρα και μπρος θα σταματησω να χανω το σημερα με το χτες και τον φοβο του αυριο.
Και σαν να μου φαινεται οτι το τρενο εκοψε ταχυτητα...