Γαλατσι. 2,5 μηνες

Σκεφτομαι πολυ το Γαλατσι τωρα τελευταια. Και νομιζω οτι καταλαβα γιατι.
Σας εχω πει την ιστορια;
Οταν πρωτο μετακομισα, πηγα στο Γαλατσι. Τα νοικια ηταν πιο φτηνα, εμενε εκει κοντα μια φιλη μου,και ειχα και ταση φυγης μακρια αφου δεν μιλουσα στους γονεις μου και ο αντρας μου ηθελε να "διασκεδασει".
Επιασα λοιπον ενα δυαρακι-τριαρακι σε εναν δρομο καθετα της Βεικου.
Το διαμερισμα το ειχε μια οικογενεια η οποια πανω απο το αρχικο σπιτι ειχε ριξει αλλους τρεις οροφους.
Στο ισογειο η μαμα, στο πρωτο εγω, στο δευτερο κατι ρωσσιδες(?) και στο τριτο ο γιος. Η κορη εμενε με την μαμα και την γιαγια στο ισογειο. Και τα πρωινα εβηχε και εφτυνε ροχαλες, αλλα το παραεβλεψα.
Ευγενικοι ανθρωποι, ο γιος-στην ηλικια μου- μουλεγε συνεχεια οτι δεν θελει να ασχολειται με τα του διαμερισματος.
Αλλα θα μου το εβαζε το καλοριφερ πριν ερθει ο χειμωνας. Λογο τιμης.
Εγω καλου κακου το εβαλα στο συμβολαιο, για να ειμαστε ενταξει.
Ολοι απορουσαν γιατι εγω και ο πρωην χωριζουμε αφου ηταν μαζι μου καθε φορα και βοηθησε και με την μετακομιση, και με την συναρμολογηση του ωραιου τραπεζιου απο το καρφουρ, και δακρυσε οταν βαλαμε υπογραφες.
Αν ρωτουσανε ομως, περα απο το τι φαινοταν...

Καθε μεσημερι επαιρνα το παιδι και πηγαινα στην πεθερα μου. ξεκινουσα τα ιδιαιτερα και τελειωνα γυρω στις 9 μιση, οπου επαιρνα ενα κρεμυδακι κοιμισμενο και επαιρνα λεοφωρειο. Σταματησα και αρχισα να παιρνω ταξι την ημερα που προσπαθωντας να βρω την μικροτερη διαδρομη βρεθηκα στην πατησιων νυχτιατικα να περιμενω.
Χαλια εποχη, δεν θελω ουτε να την θυμαμαι.
Πηγαινα στην εξορια και γυρνουσα "σπιτι"(στην γειτονια δηλαδη) οπου φοβομουν μην συναντησω...μην ακουσω... και το ενα μαθημα να ειναι ακριβως απεναντι απο το παλιο μου σπιτι. Το σπιτι μου.

Το σπιτι στο γαλατσι ηταν μικρο αλλα γουστοζικο.
Αρχισα να το διακοσμω, να βαζω κιτρινα χαρτακια και εβγαινα ολο και πιο συχνα στο μπαλκονι για να καπνισω/κλαψω/τσακωθω με τον πρωην στο τηλεφωνο που "δεν ηθελε να πεθανει για κανεναν, θα ζουσε την ζωη του"
Το αναφερω γιατι εχει σημασια.
Καθε βραδυ πεταγομουν απο τον υπνο μου γιατι η ψευτοκατασκευη ηταν τετοια που οποιος ανεβαινε τα σκαλια, τον ειχα μες τ'αυτια μου.
Η απο πανω τραβαγε με δυναμη το συρομενο παντζουρι και με ξυπνουσε. Εβαλα ενα χαρτακι στο διαδρομο που παρακαλουσε να κανουν λιγο ησυχια κατα την ανοδο/καθοδο τουλαχιστον νυχτα γιατι κοιμοταν το μωρο.
Καποιος εγραψε "εισαι γραφικη" με στυλο .
δεν αργησα να καταλαβω ποιος ηταν.

Οποιαδηποτε ωρα της μερας η της νυχτας, ο γιος εβαζε την μηχανη του μεσα στην - ας πουμε πολυκατοικια-(σκεπαστη αυλη με μεγαλη σιδερενια πορτα ηταν) και φυσικα αντηλαλουσε.
Οταν τον παρακαλεσα να την σβυνει πριν μπει, με εβρισε.
That was it.
Ειχα καταπιει το γεγονος οτι η κουζινα ΔΕΝ ειχε ζεστο νερο.(βραζε κατσαρολες μωρε, μου ειχε πει οταν τον ρωτησα και μου ειπε οτι δεν υπηρχε θερμοσιφωνας), οτι ειχε πιασει Νοεμβριος και ακομα δεν ειχε ξεκινησε η διαδικασια εγκατσατασης του βραστηρα/καλοριφερ, αλλα αν δεν μπορουσαμε και να κοιμηθουμε....
Ειχα φρικαρει και με τους πυργους ηλεκτρικου που ηταν σε ολη την επιφανεια της Βεικου(δεν ειναι παρανομο αυτο;)

Βρηκα το σπιτι στο οποιο μενω τωρα, λιγο καιρο μετα αφου γυρισα στους δικους μου. Για ενα μηνα με κρατησανε σπιτι τους και ενιωσα θαλπωρη. welcomed. μπορεσα να βγω και καποιο βραδυ, αρχισα να δυναμωνω.
Θυμαμαι καποια βραδια που εβγαινα στο παιδικο μου μπαλκονι και φαντασιονωμουν διαφορες ιστοριες με πρωταγωνιστη τον πρωην μου. Να κλαιει, να ζηταει συγγνωμη, και να γραφω γραφω γραφω στο χαρτι παραπονα που δεν ενδιαφερανε κανεναν.

Ο ιδιοκτητης του πρωην σπιτιου δεν μου εδινε τα νοικια που του ειχα δωσει, και πηγε να το παιξει μαγκας μεχρι που τον πηρε τηλεφωνο η δικηγορος μου.
Πηρα τα λεφτα και τα εδωσα σαν προκαταβολη για το σπιτι που ειμαι τωρα.

Το σκεφτομαι εντονα το Γαλατσι αυτο το διαστημα.
Ισως γιατι σε πολλα, το διαστημα που διανυω τωρα μου θυμιζει την τοτε εποχη.
Οπως και τοτε, ο πρωην μου ειχε θυμωσει πολυ μαζι μου. Τοτε μου το ειχε πει
"θυμωσα οταν εφυγες απο το σπιτι."
"μα εσυ δεν με ηθελες εκει"
"το ξερω αλλα θυμωσα"
Οκ, βγαλε ακρη εσυ τωρα
Οπως και τοτε δεν ειχε το παιδι επαφη με τον μπαμπα της, και δεν ηξερα τι θα γινει στο μελλον.
Οπως και τοτε τον εχω ικανο για τα παντα. οπως και τοτε, η μικρη ισως αποκτησει αδερφακι( αν δεν μου ειπε μπουρδες)

Οι διαφορες με τοτε ειναι οτι τωρα δεν προσπαθω καθολου να τους κρατησω μαζι, πλεον εχω μετανιωσει που δεν τον αφησα απο τοτε να φυγει.Γιατι τωρα η μικρη καταλαβαινει. Δεν του ειχα εμπιστοσυνη τοτε, αλλα μετα κατι ειχε ψιλοχτιστει. Τωρα παλι δεν του εχω καμια.
Αλλη μια διαφορα ειναι οτι συναισθηματικα χεστηκα κιαν κανει 150 παιδια
Να του ζησουν και ναναι καλα τα παιδακια, το εννοω. Τοτε ηταν ακομα ο αντρας μου, τωρα δεν μου ειναι τιποτα.Τοτε με πειραζε που δεν μπορουσαμε να εχουμε μια εστω καλη σχεση σαν χωρισμενοι-αφου δεν πετυχε το ζευγαρι μας. Τι μ'ενοχλουσε, με σκοτωνε.
Τωρα δεν με ενδιαφερει καθολου.
Τοτε υπεφερα. Τωρα απλα στεναχωριεμαι για την απωλεια της σχεσης μου με την πεθερα μου.
Αναρωτιεμαι, για πολλα.
Αλλα οταν συμπραττεις και ενισχυεις την τρελλα του αλλου....

Δεν ηξερα πως θα ειναι η ζωη του παιδιου μου απο αυτην την πλευρα.
Δεν ξερω πως θαναι και σημερα.
Ξανζω την χειροτερη περιοδο της ζωης μου στην κυριολεξια -ισως για να δω οτι ολα ειναι στο πως τα αντιλαμβανεσαι.
Τοτε πεθαινα, σημερα προβληματιζομαι.
Τοτε παλεψα.
ηταν λαθος, τωρα εχω την ευκαιρια να κανω αυτο που επρεπε να κανω απο τοτε, let go.



δεν ημουν ετοιμη ομως.
ειναι περιεργο, ειναι η πρωτη ουσιαστικα φορα που κοβεται η σχεση μου με τον πρωην αντρα μου. Παντρεμενοι δεν ειμασταν close( ανακαλυψα αργοτερα, ζουσα στην χωρα του παραμυθιου) και παντα υπηρχαν πονοι, τριβες(οπως το βιωνα εγω νταξ?)
Μετα το διαζυγιο οι τριβες συνεχιστηκαν, κανοντας σχεδον αδυνατη την συνειδητοποιηση μου οτι ειχαμε χωρισει.
Απλα αλλαξα σπιτι!
Συναισθηματικα απομακρυνθηκα και τωρα νομιζω, ελπιζω, να ειναι(αφου εχουν ετσι οι συνθηκες) επιτελους το τελος.
Κατι μου λεει ομως οτι....
υπηρξα το εξιλεαστηριο θυμα για πολυ καιρο για να...


προχτες σκεφτομουν τα μωρουδιακα του παιδιου που ειχα αφησει για φυλαξη στο παταρι της πεθερας μου.
Πονεσε η καρδια μου.
Πολυ.
Και μετα σκεφτηκα τον πονο της μικρης που θα χασει κατι πιο σημαντικο απο ενα καρο ρουχα.


Σκεφτομαι αν ολα πανε καλα και μετακομισω( αν και οι ιδιοκτητες αυτου του σπιτιου ειναι απιθανα καλοι ανθρωποι και με ηθος) σε σπιτι οροφου με μπαλκονι, οταν ερθει η ωρα, να της παρω μια μικρη συντροφια, περα απο το γατονι.

Συνειρμος( απο τοτε που πηγαμε Ορωπο, μου βγαζει hives, urticaria). μονο να μην ειναι απο το γατι η ψυχολογικο λογω των εντασεων.
Αν και ξεκινησε να μου τα βγαζει πιο πριν.


Αυτα λοιπον με το Γαλατσι. Παω να ξανακοιμηθω.