Με αφορμη ενα σχολιο στο προηγουμενο ποστ, θυμηθηκα ολες αυτες τις μητερες που εχω συναντησει ως τωρα.
Ολες αυτες οι απαισιες ιστοριες που με εχουν αφησει αναυδη.
Πολυ θυμος και καμια φορα αδικαιολογητος.
Αλλες φορες δικαιολογημενος.
Ανθρωπινο ειναι, οταν καποιος σε πληγωνει, σε προδιδει, σε μαχαιρωνει πισωπλατα να θυμωνεις, να μην ξερεις που βρισκεσαι και που πατας.
Ειδικα οταν εκτροχιαζεσαι απο μια πορεια που ο ερχομος ενος παιδιου ηταν η σφραγιση μια συμφωνιας.
Αλλες φορες δεν βλεπω καθολου θυμο. Εχουν γινει τοσα εκτροπα που βλεπω φοβο, θυματοποιηση, κατι που χρειαζεται απιστευτη δυναμη και θεληση για να ξεφυγεις. Απο τον τροπο σκεψης.
Θελω την γνωμη σας.
Πολλες φορες στην διαρεκεια του χωρισμου μου(γιατι αυτοι οι χωρισμοι εχουν διαρκεια) ακουγα να μου λενε, μην προσαπτεις, μην προβαλλεις τα δικα σου βιωματα πανω στο παιδι.
Δηλαδη, εσενα μπορει να σου εκανε τα μυρια, αλλα αυτο δεν τον κανει κακο πατερα.
Εγω ημουν της γνωμης οτι αν ηταν καποιος καλος πατερας, θα προσεχε να ειναι σε καλη ψυχολογικη κατασταση η μητερα του παιδιου του, και δεν θα ψαχνοταν για καβγαδες, αλλα απο την αλλη, δεν ιεναι και ο αλλος υποχρεωμενος να περπαταει σε τσοφλια αυγων επειδη η αλλη δεν τον εχει ακομα ξεπερασει η οτιδηποτε.
Επισης, τα αν κερατωσε εμενα δεν σημαινει οτι θα προδωσει το παιδι του right?
Ειχα πολλες φωνουλες μεσα μου υπερ και κατα στο να σπρωξω η εστω να μην σταθω εμποδιο στην σχεση πατερα κορης, ενω ακουγα αλλες χωρισμενες να λενε πως πηραν το παιδι και φυγανε, πως κοψανε γεφυρες.
και αναρωτιομουν αν τους τυφλωνε ο θυμος.
Περα απο τα προσωπικα σου αισθηματα (μισος , μη-εμπιστοσυνης κλπ) ειναι δυσκολο να εισαι αντικειμενικος ως προς το ατομο που δεν θες να ξαναδεις στα ματια σου.
οταν ρωτουσα γιατι, μου λεγανε
"ενας αντρας που πχ χτυπαει την γυναικα του, αργα η γρηγορα θα χτυπησει και τα παιδια του."
" τον εμαθα απο την καλη, οπως δεν κρατησε τις υποσχεσεις του με μενα, ετσι δεν τις κραταει με το παιδι, ξερεις τι ειναι να βλεπω το παιδι με την βαλιτσα να τον περιμενει 3 ωρες στην εισοδο του χολ και μεχρι σημερα να μην εχει παρει τηλεφωνο?"
They do have a point.
αλλα ως που μπορουμε να ανμιχθουμε και να προστατεψουμε το παιδι;
Μηπως δεν εχουμε κανεναν δικαιωμα;
(εκτος φυσικα αν ο μπαμπας δερνει, πινει, κακοποιει κλπ, δεν το συζητω)
Μπορει ο μπαμπας να μην ενδιαφερεται πραγματικα για το παιδι και να προσπαθει να μας την σπασει. Μπορει ο μπμπας να απογοητευει πληγωνει και απορριπτει με τον τροπο του το παιδι.
Μπορει ομως και να το αγαπαει.
Η εστω να μαθαινε να το αγαπαει αν δεν το κρατουσαμε μακρυα.
Εγω προσωπικα μην εχοντας εμπιστοσυνη στην κριση μου οταν χωριζα(αν ειχα καλη κριση θα εμπλεκα με εναν τετοιο ?) εσπρωξα και πιεσα τις καταστασεις να ειναι μαζι.
Κατι που μου το χτυπησε μετα γιατι η τοτε νεα σχεση δεν αντεξε...την πατροτητα εννοω.
Ουτε αυτο ηταν σωστο.
Αν ο αλλος δεν θελει η δεν μπορει να ειναι εκει, οσο και να πιεσεις, δεν σωζεις τιποτα.
Αλλα αν θελει, οσο και να φοβασαι οτι θα κανει τα ιδια στο μικρο, υπαρχει μια περιπτωση να κανεις λαθος, και οφειλεις να αφησεις την επαφη παιδιου και πατερα να κυλησει και να παρει τον δρομο της και την μορφη που αυτοι θα επιλεξουν.
Η εστω που αυτος θα επιλεξει, γιατι ποιος ρωταει τα παιδια σημερα;
Και να εισαι εκει, για κεινο αν απογοητευτει.
αυτο σημαινει να καταπιεις ολα οσα νιωθεις, ολα οσα σε στοιχειωνουν, να χαμογελας καθε φορα που ερχεται και να μην απαντας στην πιθανη ειρωνεια που θα σου πεταξει-ετσι, γιατι μπορει.
Πολυ δυσκολο.
Αλλα οχι ακατορθωτο.
Μερικες γυναικες μου ειπαν "εφυγε, ειχε να τον δει 3 χρονια και τωρα θελει να ξαναρθει? με τιποτα δεν θα το δει."
Αν και πιστευω οτι οι ανθρωποι μπορουν να αλλαξουν, ομολογω οτι εδσω εχω διλλημμα.
να αναστατωθει το παιδι και μετα να ξαναφυγει;
Τι τον εμποδιζει να ξανα απορριψει?-γιατι ετσι θα το παρει το παιδι-
Απο την αλλη, δεν χωρανε -δικοι μας- εγωισμοι σ αυτο. ενα παιδι που δεν εχει δει τον πατερα του λαχταρα με ολο του το κορμακι να τον δει, τον εχει θεοποιησει-ακομα κιαν τον εχει απορριψει(αφου αυτος την/τον απερριψε πρωτο/η).
δεν τιμωρουμε, δεν κραταμε σταση.
Ειναι ο πατερας της/του.
Ειναι δικη της υπαρχουσα σχεση.
εμεις τελειωσαμε δεν του ειμαστε τιποτα, δεν μας ειναι τιποτα.
δεν εχουμε λογο στη σχεση τους.
Μονο στην ασφαλεια του/της.
Γνωμες;
(πλιζ, χωρις εντασεις και μαχη των φυλων, και χωρις πομπωδες δηλωσεις χωρις σκεψη, ετσι για να πουμε το κουλο μας. εφικτα πραγματα και γιατι.)
Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Monday, September 11, 2006
Προβληματισμος περι διακοπη σχεσεων με τον πατερα, απο την μητερα
Posted by Lili at 3:39 PM
My first book
A funny Homebirth
19 comments:
Αν θελει τον αφηνεις να την δει εφοσον δεν φοβασαι οτι θα της κανει κακο.
Αν δεν θελει τον πιεζεις, ως ενα σημειο παντα, εφοσον εκεινη τον ζηταει.
Και στις δυο περιπτωσεις ελπιζεις οτι το παιδι θα καταλαβει μεγαλωνοντας.
Ετσι κι αλλιως ενα παιδι χωρισμενων γονιων θα φερει μεσα του καποια απωθημενα.Απο σενα ,στην παρουσα φαση, εξαρταται αν θα ειναι μεγαλα ή μικρα.
Δωστης οση αγαπη μπορεις και εκεινη θα το εισπραξει.
Ολα αυτα τα λεω με επιφυλαξη γιατι σιγουρα αυτος που ειναι αμετοχος μπορει να ξεστομιζει εκ του ασφαλους αποψεις, ιδεες κλπ.
ΠΡΟΧΩΡΑ.
προχώρα το κερατό μου.
Ξέρω πως δεν είναι αυτό που θες για απάντηση (προφανώς, αφού δεν είναι απάντηση), αλλά, σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει, κάθεσαι και γράφεις ασταμάτητα, καταπληκτικά κείμενα που περιγράφουν αυτή την όχι και τόσο καταπληκτική κατάσταση. Και σκέφτομαι ότι he 's not worth it. Αυτός προβληματίζεται καθόλου ή έχει άλλα hobbies? Αλήθεια, ξέρει για το μπλογκ?
την γνώμη μου βιάστηκα και την είπα στο προηγούμενο ποστ,μόνον που εδω , μόλις είδα πως γίναμε 2 οι ανώνυμοι!οπότε κάπου μπλέκουμε...
Μου άρεσαν πολύ όσα λες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από δυο πληγωμένα εγώ που κάνουν "πεδίο βολής" τους ένα παιδί.
Η ύπαρξη του πατέρα στη ζωή του παιδιού (ακόμα κι ενός πατέρα λιγότερο "καλού" για τα μάτια της μάνας ή των τρίτων) είναι εξαιρετικά πολύτιμη, έστω και σαν συμβολικό πεδίο αναφοράς. Έναν ανεπαρκή πατέρα το παιδί θα τον χειριστεί μέσα του, έναν ανύπαρκτο όχι. Θα του μείνει για πάντα σαν ένα κενό στην ψυχή, σαν ένα παράπονο, σαν ένα προσωπικό έλλειμμα (σου μιλάει κάποιος που μεγάλωσε χωρίς πατέρα).
Θέλει δύναμη, ωριμότητα κι αυταπάρνηση για μια πληγωμένη γυναίκα να παραμερίσει την προσωπική της πικρία χάριν της ανάγκης αυτής του παιδιού της. Κι ας μην το αξίζει "αυτός". Το αξίζει το παιδί.
Και πραγματικά, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει ότι η σχέση πατέρα-παιδιού θα έχει την ίδια κατάληξη με τη σχέση του με τη μάνα.
Νομιζω, αφου ελαβα 3 απαντησεις που απευθυνονται σε μενα, οτι πρπει να διευκρινησω οτι εγω εχω παρει τις αποφασεις μου και δεν προβληματιζομαι ως προς το τι πρεπει να κανω. Με τα τωρινα δεδομενα. αν αλλαξουν, θα δω
Εβαλα και δικα μου παραδειγματα για χαρην εξιστορησης, οταν μιλας στο πρωτο προσωπο πολλα πραγματα δεν παιρνουν την μορφη "κατηγορω".
Με ενδιεφερει να μαθω πως σκεφτονται οι αλλοι. γιατι μερικες μαμαδες παιρνουν το παιδι και φευγουν. ειναι οι λογοι που ειπα?
Ανωνυμη μπορεις να γραψεις ενα τυχαιο ονομα οπως ο/h whatkindofbull, και για να σου απαντησω στο μνμα που εγραψες...
δεν εγραψα αυτο το ποστ για σενα αλλα με αφορμη εσενα-μην παρξηγηθω.
Τπαρχει πολυ θυμος οταν καποιος πληγωνει το παιδι σου ειδικα αν εχει πληγωσει και σενα.
Ομως ο θυμος δεν νιωθω οτι ειναι καλος συμβουλος-ουτε ο πονος(που ηταν ο δικος μου)
και νιωθω οτι εισαι ακομα θυμωμενη.
Κανω λαθος;
(δε σε κρινω προς θεου!!)
σε νιωθω και σε καταλαβαινω.
Για να βάλουμε κάποια πραγματάκια στη θέση τους. Πρώτα απ' όλα ελπίζω να διαβάσατε την απάντησή μου που δόθηκε στο προηγούμενο ποστ σου. Αν λοιπόν ναι, θα καταλάβατε πως η οργή μου πηγάζει από την αναισθησία και μόνον αυτών των πατεράδων που είναιμόνον κατ' όνομα-μιας που έχω προσωπική εμπειρία. Ποιος σας είπε πως αφ'ότου κατάλαβα την ποιότητα ενός τέτοιου θα ήθελα πιθανόν να τον διεκδικήσω για ΜΕΝΑ? Πόσο μάλλον αν ως δημοκρατικό άτομο, άφησα (ναι άφησα) ανεπηρέαστο το παιδί μου να καταλάβει μόνο του όσα με το χρόνο ερχόντουσαν πάνω του σαν μικρές μαχαιριές σαν αντίδωτο στην έκφραση αγάπης του απέναντι σ'αυτόν τον πατέρα, η μια άπόρριψη μετά την άλλη. Το μόνο που έκανα ήταν να δικαιολογώ τη στάση του στα αθώα ματάκια για να κάνω πιο ασφαλή την μελλοντική ζωή του. Κακό ? καλό? το ένστικτο να το προστατεύσω μου το απαγόρευε. Εξ ου και η οργή μου. Καμμιά σχέση με τα μεταξύ μας-η άρνησή του ή ακόμα και η παγερή του έως και "τυραννική" συμπεριφορά απέναντι στο παιδί μου,η αδιαφορία του και η ανυπαρξία του σε θέματα που άπτονται της μεταξύ τους σχέσης ομιλώ, ναι με θυμώνει, με πεισμώνει με δυναμώνει να προσπαθώ ακόμα πιο πολύ για το επιπλέον.
Μήπως πρέπει όλοι μαζί να του στείλουμε και λέλουδα ? μετά απ' όλα αυτά? και φαντάζομαι πως δεν είναι ο μόνος που σέρνει αυτό το όνομα δυστυχώς ...
Αλλα αν θελει, οσο και να φοβασαι οτι θα κανει τα ιδια στο μικρο, υπαρχει μια περιπτωση να κανεις λαθος, και οφειλεις να αφησεις την επαφη παιδιου και πατερα να κυλησει και να παρει τον δρομο της και την μορφη που αυτοι θα επιλεξουν.
Εγω δεν ξερω πολλα γιαυτα, αλλα αυτο μου φαινεται σωστο... ουτε να πιεζει η μαμα, ουτε να "αφηνει" "δεν αφηνει" τον μπαμπα να δει το παιδι...they need each other dont they?
Κάτι ακόμα:
Έχετε σκεφτεί πόσοι/ες απο μας διαχωρίζουμε μετά έναν χωρισμό τα παιδιά και γιατί?
στη θέση (παιδί μας->παιδί μου). Θα ευχόμουν χίλες φορές να μην ήταν έτσι και πιστέψτε πώς το πάλεψα, όσο μπορούσα και ακόμα το παλεύω
Χρυσ
Ουτε σε ξερω, ουτε με ξερεις και αυτο σημαινει οτι δεν ξερω ιτ εχει γινει, οπως δεν ξερεις τι εχει γινει με μας.
Πιστεψε με....καταλαβαινω τα αισθηματα σου.
δεν το λεω ετσι.
και αυτα που λες στεκουν.
απλα σταθηκα στο σημειο οπου ακομα οργιζεσαι.
και ναι μεν ειναι λογικο να θυμωνεις την στιγμη που κατι γινεται, ειδικα αν ειναι κατι που απαναλαμβανεται και νιωθεις ανημπορη να σμιλεψεις πανοπλια στο παιδι.
Ομως-και εκει θελω να σταθω- αν ειναι χρονιος θυμος, τον βιωνει το παιδι, και σιγουρα καπου η εικονα που εχεις καπου δεν ειναι ολοσωστη αλλα παραμορφωμενη.
στο λεω γιατι τα εχω περασει(και αακομα περναω), αλλα με εσωσε μια γυναικα μεγαλυτερη μου, χωρισμενη 10 χρονια τωρα.
Παντα με κοιταζε και μουλεγε
What can you do?
Μουρχονταν 1102 πραγματα that I could do, αλλα αφου τα αναμασαγα και ακολουθθουσα την ροη τους εβλεπα οτι οντως, there was not much I could do.
και οτι το καλυτερο θα ηταν, εφοσον η σχεση της με τον μπαμπα της προμυνηοταν δυσκολη(στα δικα μου ματια και εχοντας εγω επιγνωση του παρασκηνιου), να ειμαι εγω ηρεμη για να εχει που να παει και να κουρνιασει.
Και φυσικα να εχω εναν χ ελεγχο οσον αφορουσε την ασφαλεια της την σωματικη, αυτο δεν ηταν κατι το οποιο το διαπραγματευομουν.
Τι σύμπτωση, μα συμφωνούμε σε γενικές γραμμές.
Το παιδί όμως ξέχασα να σας πω τώρα που καταλαβαίνει τι γίνεται και όλο περισσότερο εισπράττει και τακτοποιεί στο μυαλό της όλα όσα της δίνουν. Το σεβασμό τον επιστέφει, την εκτίμηση επίσης και ακούστε πρέπει να δείτε απο μια μεριά το μουτράκι της όταν την παιρνει τηλ (σπάνια) και της ορκίζεται, πως πνίγεται, το καράβι βούλιαξε, έγινε σεισμός, καταποντισμός, τράκαρε, πήγε νοσοκομείο κι όλα αυτά για να μεταθέσει άλλη μια φορά την συνάντηση. Υπ' όψη δε, αν πρόκειται να ζητήσει κάτι η μικρή...(ρούχα -βιβλία )τότε η συνάντηση μεταχρονολογείται για κανένα εξάμηνο (η οικον. του δε κατάσταση->αριστη)
γελάστε παρακαλώ, όπως γελάω κι εγώ...
το καράβι βούλιαξε
*************************
δεν τολμω να ρωτησω...
μα και όταν ξεχνάει να έρθει να πάρει το παιδί από το σχολείο ή του φωνάζει κακοποίηση είναι. δεν είναι ανάγκη να το χτυπήσει, δεν είναι μόνο η σωματική ακεραιότητα τοπυ παιδιού που πρέπει αν έχουμε υπόψη μας αλλά και η ψυχική. πρέπει να νιώθει πως το σέβονται και το αγαπούν όχι πως είναι ασήμαντο και βάρος στο γονιό του...
Πολλα θα επρεπε σ αυτην την ζωη αλλα...
Εσυ θα μαθεις στον αλλον /η πως να ειναι γονιος?
δεν φτανουν οι πολλοι ρολοι που εχεις αναλαβει?
και που σταματαει αυτο?
δεν σταματαει ποτε και ευκολα ο αλλος νιωθει υπο ελεγχο, και συ νιωθεις σκλαβα του καθε του καπριτσιου.
ο ψυχολογος αλλωστε το λεει
δεν προφυλασσεις ετσι το παιδι. Αργα η γρηγορα θα μαθει ποιος ειναι και πως φερεται και θα ανπτυξει αμυνες.
ειναι το δικο του μονοπατι που πρεπει διασχισει.
οπου εσυ, εννοω εγω αυτη ο αλλος.
Μην παρεξηγηθω.
τωρα το ειδα
"φωναζει"
τοτε ολοι οι γονεις ειναι ακαταλληλοι.(δεν ξερω ουτε εναν που δεν εχει φωναξει και μαλιστα πανω απο μια φορα)
not smart parenting, not nice, αλλα μην το παραχεσουμε κιολας.
ρε λίλι δεν εννοώ αυτό το "φωνάζει" που κάνουν όλοι οι γονείς "πόσες φορές σου έχω πει να πλένεις τα χέρια σου πριν το φαγητό" "ακόμα να μαζέψεις τα παιχνίδια σου" και τέτοια όπου το παιδί νιώθει ουσιαστικά το ενδιαφέρον μας ή προσπάθεια να μαθει κάποιους κανόνες
εννοώ να το βρίζει, να το κατηγορεί για πράγματα που δεν έκανε, συτηματικά να βγάζει στο παιδί τα νεύρα του και την ανάγκη του να επιβληθεί σε κάποιον για να νιώθει ισχυρός σαν ενήλικας ο γονιός... τέτοια.
Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Χώρισαν όταν ήμουν δυόμιση, και όμως υπάρχει τουλάχιστον μια σκηνή καβγά τους που μου έχει μείνει, πριν χωρίσουν. Ο πατέρας μου έφταιγε, και σε αυτό συμφωνούν και οι δύο πλευρές της οικογένειας, μάλιστα η μάνα μου είναι ακόμα πολύ καλή φίλη, σαν αδερφή, με την αδερφή του πατέρα μου (η γυναίκα μου όταν άρχισε να γνωρίζει σόγια τις νόμιζε για αδερφές). Ο πατέρας μου ήταν (και είναι), πώς να το πω, κομμάτι έγκαυλος. Και δεν είναι πατέρας για μικρά παιδιά, αλλά σου στέκεται όταν μεγαλώνεις όπως μπορεί και ξέρει.
Το θέμα είναι ότι η μάνα μου πάντα έβγαζε ανοιχτά την πίκρα εναντίον του πατέρα μου, συχνά εξισώνοντάς με με εκείνον, ενώ ο πατέρας μου ποτέ δεν μου είπε κουβέντα. Αυτό με ενοχλούσε πάντα από παιδί, και με ενοχλεί ακόμα (όταν περιστασιακά γίνεται). Σημείωσέ το, αν τυχόν το κάνεις και εσύ. Πονάει όταν ο ένας γονιός κατηγορεί συνέχεια τον άλλο, και επηρεάζει αρνητικά τη γνώμη του παιδιού για τον πρώτο γονιό όσο το παιδί μεγαλώνει. Συμφωνώ ότι ο πατέρας μου έκανε μαλακίες, αλλά για πολλά χρόνια με χάλαγαν τα λόγια της μάνας μου.
Λοιπόν, το θέμα είναι να ξεκαθαρίσει ο τέως τι θέλει, και αν θέλει πραγματικά να έχει ουσιαστικά πάρε-δώσε με το παιδί. Αν ναι, να το διευκολύνεις. Μπορεί να μην έχει όρεξη να ξεσκατίζει μωρά, αλλά ίσως έχει τη διάθεση και την ικανότητα να βοηθήσει ένα μεγαλύτερο παιδί, οπότε, εφόσον θέλει, ας χτίσει μια σχέση καλή για το παιδί, χωρίς εσύ να σταθείς εμπόδιο, όσο μπορείς, σε βάση συνεργασίας με σκοπό το δυνατόν καλύτερο περιβάλλον για να μεγαλώσει η μικρή. Και μη ξεχάσεις ποτέ ότι αυτά που νιώθει και ζη από τώρα η μικρή θα τα μάθεις πραγματικά στην εφηβεία της ή και αργότερα, οπότε συνέχεια είσαι υπό κριτική που θα αργήσει να έρθει για να ξέρεις αν κάτι το κάνεις "σωστά" ή "λάθος".
Θα μπορούσα να γράφω πολλά σχετικά, αλλά όχι τώρα, γιατί δεν είμαι σε θέση να τα ταξινομήσω για να σου φανούν χρήσιμα.
ΥΓ εγώ δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, απλά μπορεί να δεις διαφορετικές πλευρές τους ανάλογα με τις συνθήκες (είτε δείχνουν άλλη πλευρά είτε εμείς επιλέγουμε να τους δούμε όπως θέλουμε).
Όταν ένας πατέρας ενδιαφέρεται να βλέπει το παιδί του και να συνεισφέρει οικονομικά έχει καλώς. Εάν αρχίσει να θέλει να το βλέπει όταν του καπνίσει και να μην έχει πάρει του παιδιού του ούτε σοκολάτα που λέει ο λόγος τότε λυπάμαι αλλά όχι. Τα παιδιά αγαπούν και θέλουν δίπλα τους αυτούς που τα προσέχουν. Τα παιδιά είναι έξυπνα, λειτουργούν με το ένστικτο. Είναι τόσο απλό. Εάν ο γονιός που δεν μένει στο σπίτι όντως ενδιαφέρεται το παιδί το εισπράττει αυτό και τον αποζητά. Εάν όχι τέλος.
Post a Comment