Λογια που γιατρευουν, λογια που πληγωνουν

Nομιζα οτι ημουν υπο την επηρρεια του σοκ και οτι γιαυτο δεν ημουν πανικοβλημενη, ταραγμενη κλπ.Ομως ουτε σημερα δεν νιωθω αγχωμενη(ισως γιατι τα επιπεδα του στρες μου αυτο το διαστημα ειναι στα υψη ηδη)Γυρνουσα σπιτι και ενας τυπος κατι εκανε, φανταστηκα του επεσε η ομπρελλα. Ειχα την επιλογη να παω απο το πεζοδρομιο απο το οποιο ερχοταν η να παω απο τον δρομο αλλα δεν ηθελα να φανω ρατσιστρια.
οταν εφτασε στο υψος μου μου εκοψε τον δρομο και οηγε να μου βαλει χερι (εγω ημουν απο την μερια του τοιχου) εβαλα τις φωνες μου ειπε you have a nice pussy
ξεγλυστρισα και βγηκα στον δρομο και αρχισα να περπαταω (αλλα ηταν ανηφορα και δεν ηξερα προς τα που να τρεξω αν εκανε κινηση και εκει τρομαξα..ερημια)
φωναζοντας οτι θα φωναξω την αστυνομια γελασε (μεθυσμενος ηταν)το σπιτι μου ηταν στα 3 μετρα αλλα δεν ηθελα να με δει να μπαινω, μενω στο ισογειο.
Γυρισε να φυγει και χωθηκα στο σπιτι, δεν ανοιξα τα φωτα για λιγη ωρα και πηρα την αστυνομια.Δυσκολευτηκα να παω στο κρεβατι και να κοιμηθω και δεν ηθελα να βαλω ωτασπιδες.
Η παρουσια ενος εισβολεα ηταν πιο πραγματικη απο μια φευγαλεα σκεψη.το μισω το κωλοσπιτο πια.
Αλλα other than that, δεν ενιωσα και πολλα.


με ενοχλησε το "χιουμορ" καποιων ανθρωπων παρακατω.
Χτες για πρωτη φορα αναρωτηθηκα αυτο που μου λενε πολλοι.
"μα ολα σε σενα βρε κουκλα μου συμβαινουν?"
Ανθρωποι που διπλα μου εχουν ζησει μαζι μου καταστασεις και καταστασεις.
Χτυπησε το τηλεφψνο και ηταν ο κολλητος μου, αρχισα να του λεω τι εγινε και μολις εκεινη την στιγμη αρχισε να παιρνει μια διασταση πραγματικοτητας στο μυαλο μου.
Λεγοντας και ακουγοντας τις λεξεις.

Ενιωσα σφιξιμο στο στομαχι.






Χτες πηγα στην συναντηση γονεων στο σχολειο του παιδιου. Καποι στιγμη με ρωτησανε κατι μαμαδες που γνωριζω απο τις προηγουμενες χρονιες τι κανει το παιδι πως τα παει με τον μπαμπα του κλπ.
και εκει επαθα ενα deja vu
Το τελευταιο διαστημα οταν με ρωτανε λεω την αληθεια, γιατι δεν θεωρω οτι ειναι κατι που εκανα εγω, δεν το οικειοποιουμαι.
Ομως, θυμηθηκα πριν 3 χρονια, οταν παλι ειχε γινει κατι παρομοιο και παλι μιλουσα ανοιχτα, ποσο κακο μου ειχε κανει τελικα, οταν συνηλθα και ηθελα να προσωρησω μακρια απο την κατασταση και δεν μπορουσα, γιατι οι ανθρωποι γυρω μου ξερανε.
Εκοψα καποιες σχεσεις, εδραιωσα σιγα σιγα μια νεα πραγματικοτητα, ειχα βγει απο πανω απο την κατασταση, δεν ενιωθα θυμα.
Χυες συνηδειτοποιησα οτι περιμενω , ειμαι σε κατασταση αναμονης να δω τι θα γινει, δεν εχω τον ελεγχο και γιαυτο μου βγαινει ενα πιθανον εκδικητικο παραπονο. Του στυλ" ειναι τετοιος"
Φρικαρα.
δεν θελω με τιποτα να ξαναζησω τις ιδες δυσκολιες, ουτε να ξενερωνει ο κοσμος γυρω μου επειδη εγω εχω ενταση μεσα μου, ειδικα σε μια εποχη που κανω καινουργιες επαφες και δεν θελω με τιποτα να βγαινει απελπισια η οτιδηποτε αρνητικο προς τα εξω.

Νιωθω ξεφουσκωμενο μπαλονι.
και κουρασμενη.
και οσο περναει ο καιρος, τοσο εντεινεται αυτο.
Ειμαι πολυ θυμωμενη.