Babel

Ειδα μολις το Βαβελ.
Αντιπαρερχομαι οτι αυτην η οικογενεια ηταν φτυσμενη απο τον θεο,(θανατοι, απαγωγη-χασιμο, πυροβολισμοι) προσπερνω το γεγονος οτι καποιος αμερικανος θα εβλεπε το ιδιο βραδυ τα νεα για την μανα στο Μαροκο και τα νεα των παιδιων στο Τεξας.
Η φαση με τα παιδια και την γκουβερναντα στην ερημο με τσιτωσε τοσο που εβριζα και αλλαζα θεση καθε τρεις και λιγο, προς μεγαλη διασκεδαση του κολλητου που με κοιταζε και γελουσε.

Η πιο αστεια σκηνη ηταν αυτη οπου ο μαροκινος πατερας μαθαινει ταυτοχρονα οτι τα παιδι του πυροβολησαν την αμερικανιδα και οτι ο μικρος του γιος με την μεγαλη κορη κανουν μπανιστηρι. Ο ανθρωπος δεν ξερει που να επικεντρωθει αλλα ειναι τοσο καλα παιγεμνο που ολο το σινεμα γελασε με το ακαιρο της δηλωσης.


Δεν καταλαβα και πολλα με την ιστορια της γιαπωνεζουλας...



Ο μπρατ πιτ ωραιος ακομα και κουρασμενος, γκριζαρισμενος.
Η ταινι αμου αρεσε γιατι κατω απο το πρισμα του τιτλου (Βαβελ) εδειχνε την ασυνεννοησια καχυποψια των ανθρωπων, εδειχνε ζωες σε διαφορετικες γωνιες της γης συνδεδεμενες με ενα λεπτο νημα και ευτυχως, ενω ηταν αρκετα βαρια και αγχωτικη, τελειωνε με αισιοδοξες νοτες, σε γενικες γραμμες.



Η σκηνη οπου το ζευγαρι φιλιεται και "ξαναβρισκεται" μεσα στην δυστυχια που εκεινος ειχε φερε,ι την ανασφαλεια που ειχε προξενησει στην γυναικα του, τον φοβο που προξενησε ο δικος του φοβος και φυγη....χτυπησε πολυ γνωριμη χορδη.
Η ολη σκηνη τρυφερη και ανθρωπινη και αληθινη.





Να πατε να το δειτε.