Να χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο

Και ξαφνικα ακους καποιον, εναν αγνωστο να σου λεει γι αστειο "μ 'αγαπας;" ή
"σωπα μωρο μου" με αυτην την αυταρχικοτητα που προσδιδει απαλοτητα και ενδιαφερον και καταλαβαινεις ποσο πολυ σου εχει λειψει , και ποσο στην τσιτα εισαι.
Και ερχεται μια ασχετη, και κει που το παιζεις ανετη και αναφερεις καποια γεγονοτα της ζωης σου με αναλαφρο υφος γιατι πρεπει να τα ξερει για να βοηθησει το παιδι σου, και σου λεει με στεναχωρημσενο υφος, κοιταζοντας σε
"Αυτο πρεπει να ηταν πολυ σκληρο"
και νιωθεις τα χειλη σου να τρεμουν,γιατι αυτη σταθηκε στην πληγη, το θεωρησε σημαντικο, καταλαβε, και νιωθεις τα ματια σου να γεμιζουν νερο, και προσπαθεις να κρατησεις την αυτοσυγκεντρωση σου, τη αποστασιοποιηση αλλα δεν τα καταφερνεις.
Γιατι οποτε καποιος σου μιλαει γλυκα, με ενα "κουκλα μου", με λιγη καλοσυνη, με λιγη κατανοηση, εσυ βραχυκυκλωνεις, βγαινει με ορμη ολη η ελπιδα του κοσμου και η αναγκη για επαφη σε εναν κοσμο που εχει δειξει οτι δεν μπορει να σε πλησιασει εσενα, αλλα ουτε την ιδια του την καρδια.

Και γεματη λαχταρα κατεβαζεις τα οπλα, φωναζεις 'δες με" αλλα δεν ξερεις πια πως να το κανεις,βγαζεις αναρθρες κραυγες, κατεβαζεις το φαγητο με το οποιο μπουκωνεσαι για να μεγαλωσεις τις αποστασεις, κατεβαζεις και το βρακι σου ακομα, δειχνοντας τα μαλακα σου κομματια ελπιζοντας οτι αυτην την φορα,ΑΥΤΗΝ την φορα, δεν θα το μετανιωσεις μετα, δεν θα εισαι "ηλιθια", δεν θα εισαι "χαζη", αλλα απλα,αποδειχτηκε οτι βρεθηκες με "δικους σου" ανθρωπους μετα απο ατελειωτη διαδρομη σε ζουγκλα με αγνωστα ειδη.




Δεν με μπορω οταν ειμαι ετσι.