Η κορη μου βλεπει το ημερολογιο του τρυφωνα σαμαρα που υπαρχει στο τραπεζι και που απεκτησα με την αγορα ενος περιοδικου.
"Μαμα; Γιατι εχεις την αγελαδα πανω στο τραπεζι;"





Χτες της εδωσα μια σακκουλα, και της ειπα οτι θελω να την γεμισει με παιχνιδια που δεν θελει, δεν χρειαζεται για να την δωσουμε σε παιδακια που δεν εχουν μαμα και μπαμπα να τους παρει δωρο.
Νομιζω ειναι ενα πολυ καλο μαθημα.
Προσθεσα οτι χρειαζομαστε τον χωρο και οτι ο Αη βΒασιλης θα φερει νεα δωρα.
Αρχισε να βαζει, τα ακριβα μωρα, κατι πανακριβα που της ειχα αγορασει.
Μετα αφου την σταματησα πηγε να δωσει τα "ζωακια της" παιχνιδια που παιζει σχεδον καθημερινα μαζι τους.
"μωρο μου, οτι δωσεις δεν θα το ξαναδεις, δωσε κατι που δεν παιζεις."
"διαλεξε εσυ μαμα για μενα"
"Οχι βαλε εσυ στην σακκουλα και αν κατι δεν πρεπει να το δωσουμε, θα σου το πω.'
Την γεμισε, πεταξα και γω μεσα κατι αυτοκινητακια.



"Μαμα!" αγανακτηση και ενα μουτρακι να με κοιταει ενω κρατουσε το ενα αυτοκινητακι στο χερι
"αυτο μου το εδωσε ο Αλεξανδρος για να γινω το κοριτσι του και αυτο μου το εδωσε ο Ιασωνας (το αγορι της τα 2 τελευταια προσχολικα χρονια)
Πανικοβλητη τα εβγαλα.

Δεν πεταμε τις αναμνησεις.
Τουλαχιστον σ αυτο το σπιτι, ποτε.