Saturday night και ηλιακη καταιγιδα

Το τηλεφωνο αρχισε να χτυπαει, και ο ενας μετα τον αλλον μαζευτηκανε γυρω μου, δινοντας μου την αισθηση οτι τελικα με αγαπανε πολλοι(υ).
Ο Νικος, πτωμα μετα την δουλεια με πηρε.
"Λιλικα; ερχομαι."
Μια αλλη κοπελλα που γνωριζω μονο διαδυκτιακα, 2-3 αλλοι, και το μονο που ηθελα να κλεισω τα ματια μου να κοιμηθω, εχω εβδομαδες να ξεκουραστω, αλλα παντα στην ζωη μου,η στεναχωρια με εκανε να θελω να αποτραβηχτω μεσω του υπνου.
Και εκει που μιλουσα φυσιολογικα στο τηλεφωνο αρχισα να κλαιω. Και απορουσα με τον εαυτο μου.
Τοσο πολυ με πειραζει? Τοσο πολυ? μα δεν ειναι λογικο.

Και δεν ηταν.
Κοιμηθηκα.
Ο Νικος διπλα μου με ειχε αγκαλια και περιμενε να παει 8 μιση για να με ξυπνησει.
Τον ειδα στον υπνο μου, αλλα οταν ξυπνησα ειχε φυγει αυτη η αγωνια ο πονος στο στομαχι η τραγωδια, και ολο αυτο το υπερβολικο.
Ευτυχως.
Ενιωσα ντροπη. Σκεφτηκα να του στειλω ενα μνμα να του πω οτι "χιλια συγγνωμη για ολη την ανακατωσουρα, για το πως το χειριστικα" αλλα θα φαινοταν σαν δικαιολογια να μιλησουμε και αποφασισα οτι θα μου δινοταν καποια στιγμη στο μελλον η ευκαιρια να του το πω.
Δεν ξερω γιατι τα πραγματα τα ειδα τοσο δραματικα πριν και αν εφταιγε η ελλειψη υπνου η αν εγω ειμαι τοσο παρορμητικη.
Σκεφτηκα οτι καλυτερα που το εκανα, γιατι η γνωση οτι ολο αυτο πρπει να τον ξενερωσε/κουρασε, οσο και να με πληγωνει, οσο ναναι με κραταει απο το να τον ενοχλησω.

Σηκωθηκα, εφαγα.
Εγραψα λιγο καποια μαιλ και ετοιμαζομαι να βγω.
Μαζευτηκε κοσμος γυρω μου να με βγαλει και ειμαι ευγνωμων που σε καθε μου κριση, απλωνω τα χερια και βρισκω. Χερια ποδια κεφαλια, χαμογελα, αγαπη. Ασχετα αν στο μυαλο τους μπορει να βρισκουν την αιτια χαζη, ειδανε οτι για μενα η αιτια ηταν σημαντικη και ως τετοια αντεδρασα, ως τετοια ηταν και η θλιψη μου εκεινη την ωρα.
Δεν αγοραζω επιτηδες μοναδες, γιατι δεν θελω να μπω στον πειρασμο να γραψω καποιο μνμα αργα το βραδυ.
Χασμουρηθηκα και το χερι μου εχει ακομα την μυρωδια του.
Προσπερναω.
Παω να πλυνω τα χερια μου.


Δεν θελω αλλα θα το κανω.
Με κοιταζω στο καθρεφτη. Ειναι η πρωτη φορα στην ζωη μου που εκανα κατι τετοιο.
Το εκανα πολυ αγαρμπα, πολυ το πετσοκοψα και το τραβηξα, αλλα ειμαι περηφανη που πρωτη φορα, ενω ελιωνα απο ποθο, παθος whatever, επιβληθηκα και τραβηξα τον διακοπτη.
Η σκεψη του να δω τον αλλον να απομακρυνεται σιγα σιγα απο μενα οσο εγω ερχομουν πιο κοντα, ηταν ο χειροτερος εφιαλτης μου.
Τον εχω ζησει στο παρελθον. Το μαθημα που ειχα βγαλει απο ολο αυτο ηταν οτι μολις δω 2-3 φορες οτι υπαρχει ανισσοροπια στο πως νιωθει ο ενας για τον αλλον, να φυγω, φυγω, φυγω, οσο και να με πονεσει, οσο και να λεει το μυαλο μου οτι "λιγο ακομα", οτι ειναι υπεροχος, για να μου μεινει κατι απο τον εαυτο μου να με στηριξει, την ωρα που θα ποναω.
Και τελικα it works.
Νιωθω πολυ καλυτερα.
Ο εαυτος μου εκανε καταληψη στις σκεψεις μου, εκει που υπο αλλες συνθηκες θα σκεφτομουν εκεινον, αν του λειπω κλπ.
Μου δινεται η ευκαιρια να ξαναβρω τις ισσοροπιες μου.



Παρ αυτα,
Μου πηρε 35 χρονια να γνωρισω καποιον που δεν ειναι καφρος.
Κραταω αυτο.
Πολυ σφιχτα.