To μωρο

Αφησα την κοιμισμενη μορφη στο μονό κρεβατι,τοσο αβολο για τον υπνο 2 ανθρωπων και τελικα,μαρτυρας οτι μια ερωτικη σχεση δεν ειναι στα σχεδια μου και σηκωθηκα.
Τα ματια μου τσουζουν, το σωμα μου ακομα ειναι κουρασμενο, αλλα νιωθω αρκετα ξεκουραστη, μεσα μου. Θελω να σηκωθω για να κοιμηθει.
Ντυνομαι γρηγορα μεσα στο κρυο και τον σκεπαζω.

Κοιταζομαι στον καθρεφτη.
Thats a happy face.
Απορω με τον εαυτο μου.
Περιμενα τοσες πολλες ωρες με εναν ανθρωπο να με ειχαν κουρασει, ξενερωσει. Περιμενα οτι ως συνηθως θα ανυπομονουσα να φυγει, να κανω μπανιο, να διαβασω, να δω τηλεοραση, να μεινω μονη.
Να αρχισει η ανεξαρτησια μου να πνιγεται.
Αντ αυτου δεν ενιωσα καθολου πιεση να τον προσεξω, ακομα και τωρα που σηκωθηκα το εκανα επειδη με γεμιζε το να του δωσω χωρο.
Ισως γιατι δεν ζηταει τιποτα, δεν λεει τιποτα.
Δεν κοιμοτανε 100% αλλα δεν ειπε τιποτα για να κοιμηθω εγω.
Οταν ενας ανθρωπος εχει τοση εσωτερικη ευγενεια και τρυφεροτητα, καταφερνει να διωξει τις δικες μου αμυνες, τα δικα μου τραχια κομματια.
Δεν μου προκαλει φοβο, δεν νιωθω οτι χρειαζεται να τον κρατησω σε αποσταση, ισως γιατι κρατιεται εκεινος σε αποσταση και εχω την ανεση να "αφηνομαι".
Το ποια ειμαι, μεσα μου.
Δεν βριζω, δεν υπαρχει λογος να ξενερωσω κανεναν.
Δεν το παιζω ανετη, ειμαι, και οταν δεν ειμαι, το δειχνω, γελαω αμηχανα.
Χαμογελαω, αγκαλιαζω, σφιγγω, χαιδευω.

Ειχα τοση τρυφεροτητα να δωσω και δεν εβρισκα που, και μετα ξεχασα και οτι την εχω.
Και μου βγηκε τωρα.
Αυτη η διαθεση να δωσω.
Και εμενα ακομα.

Σε λιγο καιρο τελειωνει, οπως ολα, κανει τον κυκλο του.
Φυσικα λυπαμαι, ποιος θελει να τελειωσει κατι που του δινει τετοια ψυχικη ευφορια.
Δεν το σκεφτομαι αυτην την στιγμη ομως.Μου φανταζει μακρυνο.
Επικεντρωνομαι στο γεγονος οτι μεσα στις απωλειες μου δεν συγκαταλεγεται ουτε η τρυφεροτητα, ουτε η διαθεση γενναιοδωριας, ουτε η αισθηση φροντιδας απεναντι σε εναν ενηλικα.
Επικεντρονωμαι στο γεγονος οτι μπορω να μεινω τελικα με καποιον 24 ωρες χωρις να θελω να τον χαστουκισω απο ενοχληση, αλλα αντιθετως να τον παρω αγκαλια και να του χαιδεψω τα μαλλια οσο βλεπουμε ταινια.
Το δευτερο πιο ευχαριστο πραγμα μετα την ανακαλυψη οτι μολις με κοιταξει με ενα συγκεκριμενο τροπο, θελω να σκισω τα ρουχα μας.

Τελικα,νιωθω και λιγο ανακουφιση που κανει τον κυκλο του.
Θα παθω overdose ζαχαρης.







(Το οτι εχω ρομαντικη διαθεση δεν σημαινει οτι επαψα να ειμαι και ρεαλιστρια, μη χε...)