Badabing

Πως μου τοπε;
"θαθελα, αλλα βαριεμαι να σε γδυνω"
και το ακουσα με ανακουφιση.
Εχω 2 πλυντηρια για σιδερο στην λεκανη εδω και 2 μηνες, μια κουζινα που ειναι αξιο αποριας πως δεν μαζεψε κατσαριδες, ενα παιδι που ζει σχεδον μονιμα στον πατερα του εδω και ουτε και γω ξερω ποσο καιρο, και εχω ξεχασει πως ειναι το να ζεις με τα ποδια στο πατωμα, και το στομα κλειστο.


Σημερα πηγα σε ενα στουντιο για προβα, και γνωρισα τον Ολλανδο που δουλευει εκει, τον Roger, και μιλησαμε για την διαφορα κουλτουρας και νοοτροπιας.
Η κοπελλα του ηταν ελληνιδα και καβγαδιζανε γιατι του καθαριζε το σπιτι και του ετοιμαζε φαγητο, κατι που καταλαβαινω εχοντας ζησει στην Ελλαδα, αλλα και που καταλαβαινα ποσο στραβο και παλαβο και μειωτικο φαινοταν στον Ολλανδο.
Ενιωθε οτι του φεροταν σαν μωρο παιδι.
Κουνουσα το κεφαλι μου με κατανοηση, πραγματικη.

Ημουν αρρωστη για πανω απο μια εβδομαδα, με αποτελεσμα να εχω μπουκωσει στο πισω μερος της μυτης και να ροχαλιζω.
Ε θα το πιστεψεις οτι μου το επισημανε και αγχωνομουν να μην ακουστω? μα την παναγια, με επιανε ο υπνος και πεταγομουν η ταλαιπωρημενη.
Στο μυαλο μου ερχοταν η εικονα της γιαγιας μου που οταν κοιμοταν, ανοιγαν τα χειλια της στο πλαι και εσκαγε προς τα εξω ο αερας. πφφφ
(ανασα) πφφφ
Ειμαι που ειμαι με μικροτερο το τελευταιο που χρειαζομαι ειναι τετοιες εικονες στο μυαλο μου.
Φυσικα οσο και να το παλεψα, δεν μπορεσα να το αποφυγω
Ροχαλισα.
και ροχαλισε και κεινος και ημουν εκστασιαζμενη σαν παιδι που εκανε σκανταλια.
δεν μπορουσε να μου πει τιποτα τωρα.


Οσο περναει ο καιρος δενομαι μαζι του.
βεβαια δεν εχω περασει ακομα τον σκοπελο του διμηνου.
Με μενα ειναι
στις 3 μερες ξενερωνω
στο διμηνο ηρεμω,δεν θελω πια τοσο φικι φικι, θελω λιγο πιο κουλ καταστασεις.
Και αυτο ειναι καλο, εκτος αν ο τυπος ειναι καφρος, γιατι σ αυτην την περιπτωση μου βγαινει η καφριλα του μπροστα στα ματια, και προσπαθω η ερμη να χωσω το κεφαλι μου στην αμμο, αλλα ειναι πιο δυσκολο απο πριν.
Εδω ομως δεν υπηρξα ποτε τυφλη-νομιζω- και δεν δοθηκα ποτε 100%.
Υπηρχαν και πολλοι παραγοντες.
η ηλικια, η διαφορα νοοτροπιας, εμπειριας, οι φιλοι απο το εξωτερικο...


Ομως οσο περναει ο καιρος εχω κατασταλαξει σε καποια πραγματα. Και το ενα ειναι οτι τον υπολογιζω και δεν θα εκανα κατι να τον πληγωσω. Ενω αν με ρωτουσε καποιος πριν ενα μηνα και, θα ελεγα κατι του στυλ " ε, τι? τελειωμενη ιστορια ειναι ετσι κιαλλιως δεν θα την βαλω στην εξισωση", τωρα ειναι μεσα στην εξισωση και εχω καθε καλη διαθεση να συνεχισει να υπαρχει.



Μονο ενα πραγμα μου την σπαει-περα οτι το σπιτι μου ειναι μπουρδελο και τρωω junk και ο κολλητος μου εχει εξαφανιστει- και αυτο ειναι οτι παρασυρομαι και κανω πραγματα που δεν πιστευω. (η που δεν εχω ξανακανει)
εγω το poster girl της υψιστης προφυλαξης,
εγω που πιστευω οτι χρειαζεται μεχρι και σελοφαν για γλυφομ*υνι
Που δεν βγαζω ποτε την μπλουζα μου
Που μιλαω παντα γλυκα και τρυφερα
που , που , που,...


Its the end of the world as we know it.










( Ο,τι και να σκεφτηκατε ειναι 1000χειροτερο απο αυτο που εννοουσα)