Δεν θελω να κοιταξω πια παλιες φωτογραφιες.

Το τηλεφωνο χτυπησε κατα τις 10 το πρωι.
"Κοιμασαι; Δεν μπορω να κοιμηθω"
"μχρφζζζ" το κεφαλι μου γυρνουσε "σου ειπα να μην πιεις εκεινο το εσπρεσσο,... δεν μ'ακους."Αναστεναξα.
Παυση.
"Θες να ερθω απο κει;"
"Θα το ηθελα πολυ"
" καλα σηκωνωμαι και ερχομαι"

Σηκωθηκα και ντυθηκα και οσο ετοιμαζομουν, σκεφτομουν. Ηξερα γιατι δεν μπορουσε να κοιμηθει.
Χτες ειχα κλαψει μονη μου στο κρεβατι μου, για λιγο.
Ειχα συγκινηθει.
Περασαμε την μερα ησυχα, και καταληξαμε στο lounge του ξενοδοχειου το βραδυ να μιλαμε.
Του ειπα με πολυ λιγα λογια τι ειχε συμβει με το διαζυγιο μου, με κρατουσε αγκαλια, και ενιωθα σαν να ειμασταν ενα παλιο ζευγαρι που ξεπερασε πια τον ποθο, τον ερωτα και απλα αγαπιεται.Του το ειπα.
Συμφωνησε αν και του φαινοταν περιεργο μετα απο τοσα χρονια.
Δεν νιωθαμε καθολου ξενοι, κι ας ειχαμε αλλαξει.
Με πειραζε οπως τοτε
"Θες σκαλα να κατεβεις το πεζοδρομιο;"
αλλα αντιθετως με τοτε, δεν το επαιρνα κατακαρδα, εβλεπα την τρυφεροτητα πισω απο το πειραγμα.

Πηγαμε στο μαγαζι που παω με το μικρο μου και οταν με πηρε αγκαλια και με φιλησε στο μαγουλο ειδα ενα δυο βλεμματα.
Δεν ενιωθα οτι εκανα κατι κακο, αλλα αναρωτηθηκα μηπως θα ενοχλιοταν ο μικρος μου. (σιχαινομαι να τον λεω "μικρο" αλλα δεν μ αφηνει να γραψω το ονομα του)
Που μοιραζομαι κατι συναισθηματικο με καποιον αλλον.


Ι got to do what i got to do.
Πηγα στο ξενοδοχειο μολις ετοιμαστηκα, και ξαπλωσα διπλα τον Κυρι.
(ντυμενη, μην αρχιζετε να οργιαζετε)
"πες μου" του ειπα " γιατι δεν μπορεις να κοιμηθεις;"
"σκεψεις, δεν εχουν λογικη" ηταν αναστατωμενος, φοβοτανε ισως...Δεν ειναι και μικρο πραγμα ολο αυτο που ζουμε.
"πες μου"
Ηξερα τι θα μου πει.


"σκεφτομουν οτι ειχα τοσες κοπελλες και τελικα μονο εσυ με αγαπησες, πως γινεται να μην εχει περασει μια μερα μεσα μας, πως γινεται να σου φερθηκα τοσο ασχημα.(σημ:παραλογιζεται, εγω τα απεδωσα στο νεαρο της ηλικιας και δεν κρατησα τιποτα μανιατικο)"
"απλα εσυ δεν εδωσες τον εαυτο σου τοσο στις αλλες, και γιαυτο δεν το "ενιωσες" οπως το νιωσες μαζι μου. Αλλωστε οι αγγλιδες δεν ειναι τοσο εκδηλωτικες."
Εβαζα την πραγματικοτητα στην θεση της. Παρηγορητικη λεξη με παρηγορητικη λεξη
"κοιτα στο κινητο μου" μου ειπε
"κοιτα τι κανω, δεν παω καλα" ελεγε ενω εβλεπα μια φωτογραφια που τραβηξαμε χτες σαν wall paper.


Tου χαιδεψα το μαγουλο.
Χαμογελασα.
"Οταν πας Λονδινο, για λιγες μερες θα νιωθεις αναστατωση αλλα σιγα σιγα θα σβυσει..."
Εδω ειναι ολα ευκολα, σκεφτηκα, ειναι διακοπες, ειναι οι αναμνησεις, ειναι πολλα που συμβαλλουν.
Σαν να διαβασε την σκεψη μου μου ειπε
"ειλικρινα δεν ξερω αν τελικα δεν θα τα καταφερναμε, αν δεν ειχαν ανακατευτει ολοι οσοι ανακατευτηκανε, τοτε."
" λες να ειχαμε μεινει μαζι μεχρι τωρα;"
"ποιος ξερει"
Βουρκωσα.

Εκλεισε τα ματια.
Με πηρε αγκαλια.
Ενιωσα την καρδια μου να φουσκωνει.
Τον αγαπω πολυ αυτον τον ανθρωπο.
Δεν τον ποθω, αυτο μου ειναι ξεκαθαρο, αυτο το κομματι του εαυτου μου, το ερωτικο, ειναι δοσμενο αλλου.
Και νομιζω ουτε και κεινος λειτουργει μαζι μου σ'αυτο το επιπεδο.Δεν υπηρξε πονηρο αγγιγμα, χαδι, ακουμπισμα, ...μια γυναικα καταλαβαινει ποτε το αγγιγμα ειναι φορτισμενο με σεξουαλικοτητα.
"θελω να σε δω την επομενη φορα με καποιον settled, ευτυχισμενη γιατι αν καποιος το αξιζει εισαι εσυ."
Ειμαι περηφανος για σενα", συνεχισε" περασες τοσα και συνεχιζεις να χαμογελας. Εισαι τοσο δυνατη, τωρα το ειδα. Ισως αυτο να ηταν και το προβλημα τοτε, δεν μπορουσα να ανταπεξελθω"
Σκεφτηκα οτι κανενας δεν μπορει, το εχω αποδεχτει.
"I know its in your nature to love people, its who you are. I am so lucky. You are so sweet."
Σκεφτηκα ποσοι θα διαφωνουσαν με τον χαρακτηρισμο. Του το ειπα γελωντας αλλα λιγο αναστατωμενη, ενιωθα τις αμυνες μου. συνειδητοποιουσα οτι ειχα αμυνες τωρα που ελιωναν σαν χιονι στον ηλιο.
Αυτος εδω με ηξερε, αν καποιος στην ζωη μου επιτελους με καταλαβαινε, και ηξερε τι ανθρωπος ημουν, ηταν αυτος εδω.
Ενιωσα να φευγει ενα απιστευτο βαρος απο πανω μου, να χαλαρωνω.
"Θελω να εισαι ευτυχισμενη"
"Ειμαι."
Τον εσφιξα στην αγκαλια μου ενω αποκοιμιοτανε, ηρεμος πια.
Σηκωθηκα και ηρθα σπιτι, με δακρυα στα ματια, κατω απο τον καταιγισμο τρυφεροτητας, στοργης και αγαπης που ελαβα.


Σκεφτομουν χτες την Μπαργουμαν που τον ρωτησε αν ειχε αλλες δουλειες στην Αθηνα και την ειλικρινη χωρις εμφαση απαντηση του
Ειναι ενας ανθρωπος που αστειευεται οταν συγκινειται, που δεν πιστευει σε φιλια αντρων και γυναικων, που ειναι αρκετα macho και πραγματιστης, μεσα στην νυχτα απο τα 16 του, σταθερος, λιγομιλητος και μετρημενος.
"Οχι, ηρθα 100% για κεινη."
Με χτυπησε η απλοτητα στην δηλωση του.
Η πραγματικοτητα της πραξης του.


Χτες, του εδειξα το αποτυπωμα απο κραγιον που ειχα αφησει σε μια χαρτοπετσετα, και χωρις πολλες φανφαρες, το πηρε, το διπλωσε με τα ματια καρφωμενα στον αγωνα της Αρσεναλ, και το εβαλε στην τσεπη του...



Η αγαπη ειναι στα μικρα απλα πραγματα, εκει που συνηθως δεν κοιτας.
Η αγαπη τελικα, ειχα δικιο, δεν φευγει ποτε, δεν εχει να κανει με ποθο,σεξ, κορμια, εγωισμοι, με θελω, με μαρτυριο, με επιθυμια... ουτε καν με παρουσια του αλλου.
Απλα υπαρχει,... περα απο χωρο και χρονο.