Το πρωι αθλητικα, το βραδυ γοβα στιλετο και γω θελω ξυπολητη να τρεξω

Και αφου ταξιδεψα 15 χρονια πριν και ειδα τον εαυτο μου μικρη, χαριτωμενη, ακουσα πραγματα που ειχα ξεχασει, ητθε η ωρα να αποχαιρετησω εκεινα τα παιδια.
Και δακρυσα και βουρκωσα και ειπα μεσα μου αντιο.
Και βρεθηκα με το διλλημα.
Τωρα τι;


Κοιταξα τον ανθρωπο απεναντι μου. Μου ηταν ξενος, και ομως τοσο αγαπητος. Μου χαμογελαει τρυφερα και να'τος! Το ξερω αυτο το χαμογελο, το εχω ξαναδει! και μετα θα γυρισει να μιλησει σε καποιον και πουφ! εξαφανιζεται.
Μες την σχιζοφρενεια ζω.


Το μικρο μου , υπομονετικο τοσες μερες, με κατανοηση, σε ενα θεμα που εγω δεν θα δεχομουν-για να ειμαι ειλικρινης, εφυγε για λιγες ωρες απο το μυαλο μου. Τα καταφερα να αφοσιωθω σ αυτα που ελεγα & εκανα, χωρις να νιωθω οτι πλαναται απο μεσα μου , διπλα μου.
Και τοτε ενιωσα ποσο πολυ μου λειπει.



Ο κυριακος με επανεφερε στο κοσμο των μεγαλων.
Στην ηρεμια, στο δε βαριεσαι, στο καλο φαγητο σε εστιατορια, σε κουβεντες σοβαρες,-ολα οσα αναπολουσα δλδ- και καπου, ολα οσα εκανα τους τελευταιους 10 μηνες μου φανηκαν wild.
Καραοκε, παρεα με φοιτητες...
Και ομως, ακομα και αν ενιωθα, πιο μεγαλη μεσα μου, δεν μπορω να μην παραδεχτω, οτι ειμαι τρελλη για τον μικρο.
Απο την ημερα που τα ξαναβρηκαμε, με παιρνει τηλεφωνο, μου μιλαει γλυκα στο μσν (αντι για δονησεις ), εδιωξε την ιδεα οτι ερωτευμενος = θυμα- με εμπιστευεται με τα συναισθηματα του, οτι δεν θα παιξω-, και κατι μικρο τετοια πραγματακια,( που ομως με καθε εκδηλωση με καθηλωνουν στο να μην θελω να παω πουθενα.)




"Μπουρδες, απλα νιωθει οτι υπαρχει αλλος."
"Ναι μωρε, εκδηλωσου, να δεις για ποτε θα βαρεθει."


Σκαστε σκυλεες.:P
Δεν με παρατατε λεω εγω;
Πρωτον εχω πει οτι μου μοιαζει σε πολλα, αρα θα μπορουσε να μου μοιαζει και σ 'αυτο.
Και δευτερον
Ποιος ο λογος να εισαι με καποιον?
Αμα ειναι να κρατιεσαι και να βγαζεις ικανοποιηση, απο το ποσο πολυ τον καταφερες να δειξει, να 'πεσει", τον εγωισμο σου θρεφεις.
Και αμα εκανες το λαθος να μπλεξεις με τετοιο τυπο, και εχεις κουραγιο, ναι οκ, knock yourself out.
Oμως εγω θελω να θρεψω την ψυχη μου, με αποδοχη, αγαπη, στοργη, τρυφεροτητα.
Στην σκεψη του, να γεμιζει η ψυχη μου τοσο, που να θελω να δωσω το περισσευμα, να τον λουσω με το συναισθημα που με πνιγει αν το κρατησω μεσα μου.
Να μην περιμενω να παρω, αλλα να μπορω να δωσω.
Και μπορω, αν ειναι mutual.
Χαμογελαστοι, ξαπλωμενοι, ευτυχισμενοι...δεν υπαρχει πιο ωραιο θεαμα απο τα ματια του αντρα που σε κοιταει ερωτευμενος, χαμογελαστος και ηρεμος.
Αυτο το βλεμμα, ειναι priceless.