Κατα βαθος, μ 'αγαπαει.

Ε και;

Ακομα κιαν αυτο ειναι αληθεια, που ειναι το οφελος εαν για δικους του λογους δεν θελει να το δει/παραδεχτει η απλα δεν θελει να σ'αγαπαει?
Ποιος ο λογος να προσπαθεις για μια σχεση που καταπολεμιεται επο εναν απο τους ενδιαφεροντες;


Αυτο το λεω σαν arguement, γιατι η εμπειρια μου και η σοφια μου και η ιστορια εχει δειξει, οτι οποτε ειπα για καποιον "καταβαθος μ΄αγαπαει αλλα δεν το ξερει/φοβαται/δεν μου το δειχνει", αποδειχτηκε οτι κοροιδευα τον εαυτο μου, οτι την δικη μου αγαπη εβλεπα στα δικα του ματια, οτι απλως επιβραδυνα εναν αργο συναισθηματικο θανατο.

Οταν καποιος σ'αγαπαει, ΦΑΙΝΕΤΑΙ.
Κανει μπαμ.
Δεν χρειαζεται εσυ να του το βγαλεις, να κανεις υπομονη, να ψαξεις για ενδειξεις, να τον κανεις να ζηλεψει, να φυγεις, να αναλυεις και να δικαιολογεις... δεν χρειαζεται τιποτα απο ολα αυτα.
Γιατι οταν καποιος αγαπαει, νιωθει τοσο ευτυχισμενος που ξεχειλιζει, ακομα και αν ειναι φοβισμενος, ακομα και αν την εχει πατησει, ακομα και αν ελεγχει τον αυθορμητισμο του.
Μεθαει απο σενα, την σχεση, και αφηνεται.

Ολοι λατρευουμε την συναισθηση του ερωτα.
Ολοι μπερδευουμε καποια στιγμη τον ερωτα, τον ποθο, την καψουρα, το πεισμα, την αγαπη.
Ο ποθος και ο ερωτας φαινονται.
Το ενδιαφερον και η αγπαη το ιδιο.

Οταν ερωτευεσαι ειναι οτι πιο υπεροχο μπορει να σου τυχει. Σε ανυψωνει, σου δινει αυτοπεποιθηση, σε 'φτιαχνει".
Οταν αγαπας και αγαπιεσαι, ειναι απο τα πιο σπανια δωρα που μπορει να σου δωσει η ζωη...ενα απο αυτα που δεν μπορει να σου τα παρει πισω ποτε πια.

Παντα ειχα ολες τις απαντησεις οσον αφορα τα ερωτικα και συναισθηματικα μου.
Φανταζομαι για ολα υπαρχει μια πρωτη φορα.


Περπατω στα τυφλα και παλα ακολουθω τον "μιτο" που ειχα πεταξει σε παλιοτερες στιγμες, ακολουθω βηματα αποφευγοντας λακκουβες του παρελθοντος σε μη χαρτο γραφημενο χαρτη.

Θυμαμαι τα λιγα ψηγματα και αληθειες που εμαθα ως τωρα.
Και ενα απο αυτα ειναι οτι οι γυναικες κανουν πολυ συχνα το λαθος να μην ακουν αυτα που ακουν και να μην βλεπουν αυτα που βλεπουν ερμηνευοντας τα αλλιως.
"α, δεν ειναι οτι δε με θελει, απλα οντως η μαμα του ειχε συναχι"
"α ,δεν ειναι οτι δε μ'αγαπαει, απλα εγω τον φοβιζω"
"α, δεν ειναι οτι δεν ενδιαφερεται, απλα ειναι πολυ εγωιστης και παιζει παιχνιδια."

Get over yourself, οποια και αν εισαι αν σκεφτεσαι ετσι.
Δεν ειναι δικη σου ευθυνη να τον βγαλεις απο το καβουκι του, δεν ειναι σωστο να δεχεσαι τιποτα λιγοτερο απο αυτα που χρειαζεσαι επειδη αυτος ειναι "εγωιστης", δεν ειναι λογικο να χτυπας πισω απο μια κλειστη πορτα.
Αν δεν παιρνεις αυτα που θα επρεπε να παρεις, πολυ απλα, δεν σε αγαπαει.

Δεξου το η φυγε.
Αλλα σταματα να του τα πρηζεις-ακομα και αν σου εχει πει ψεμματα, κανεις δεν σου χρωσταει την αληθεια-και σταματα να εμπλεκεσαι σε τετοιες καταστασεις. Ειναι ωραιο να σε αγαπανε χωρις προσπαθεια, χωρις ζορι και να σε αποδεχονται.
Το ξερω , γιατι το ενιωσα.
Για λιγο.
Και αυτο θελω.
Πανω απ ολα.