Δεν θελω να δω...

Οταν εβλεπα τον εκαστοτε γκομενο μου να ξυπναει κακοδιαθετος το επαιρνα προσωπικα...πως μπορει να ειναι γκρινιαρης αφου ειμαστε μαζι και αγαπιομαστε;
Καποια στιγμη απλα το απεδιδα στον χαρακτηρα τους, σε κατι που φαγανε το προηγουμενο βραδυ και δεν ασχοληθηκα παραπανω.


Ειμαι κακοκεφη.
Νιωθω πιεση, πιεση που βαζω εγω στον εαυτο μου κυριως.
ξαφνικα το μυαλο μου ειναι κατεκλυσμενο απο αναμνησεις ανθρωπων που με αγκαλιασανε, που με κοιτουσανε και το βλεμμα μερικων "καθαρισε" απο το μυστηριο.
Οταν εισαι με καποιον που ξερεις οτι σε αγαπαει πολυ, σου ταιριαζει, εισαι τυχερη. Αλλα...
αλλα...


Ποτε στην ζωη μου περα απο μια περιπτωση, δεν εχω μεταπηδησει απο την μια σχεση στην αλλη, ποτε δεν κουβαλουσα κανεναν μαζι μου.
Εμενα μονη καιρο, ξεκαθαριζα το ποια ημουν το τι ειχα αποκομησει, καθαριζα τις πληγες μου αν υπηρχαν, εβγαζα τα απωθημενα μου και εμπαινα σε μια σχεση ετοιμη να δωσω...
Απο το διαζυγιο μου και μετα αλλαξα. Δοκιμαζω καινουργια πραγματα, λειτουργω λιγο διαφορετικα απο πριν,σκεφτομαι λιγο περισσοτερο τα "θελω" μου και υπενθυμιζω στον εαυτο μου οτι δεν χρωσταω σε κανεναν τιποτα, αν δεν μου εχει δωσει δειγματα τουλαχιστον οτι η συμπεριφορα μου τον επηρρεαζει.
Οχι δεν εγινα κακια
θεωρω αστειο αυτους που μετα απο ενα ερωτικο χαστουκι αρχιζουν να αλλαζουν απο αντεκδικηση, απο πεισμα.
Ειναι ασκοπο, αδικο και τελειως παιδικο.

Απλα δεν δινω απεριοριστες ευκαιριες, και δεν δινω μονο και μονο για την χαρα του να δωσω.
Απο το "τωρα θα δειτε ολοι" μεχρι το "θυμησου ποσες φορες εβαλες τις αναγκες καποιου αλλου μπροστα απο τις δικες σου και τα αποτελεσματα" εχει διαφορα.
Ψαχνω να βρω αν τελικα αυτο που θελω ειναι η ησυχια μου, η συντροφικοτητα, το ερωτικο στοιχειο και το παθος, να αγαπω η να με αγαπανε.


Ξεσυνηθισα να εχω καποιον μεσα στα ποδια μου.(χμμ οχι δεν το λεω κυριολεκτικα, εννοω να ζω με καποιον στο ιδιο σπιτι...κιας ειναι καποιος με τον οποιο εχω ζησει 2 χρονια μαζι του στο παρελθον)
Ξεσυνηθισα και την αισθηση οτι καποιος με προστατευει.
Αυτο το τελευταιο με ελιωσε.
Εχω συνηθισει τοσο καιρο να τραβαω μπροστα και να μην εχω ασπιδα απο πουθενα, να περιμενω ακομα και απο τον διπλα να με πονεσει -ακομα και αθελα του- και να σκεφτεται τον εαυτο του πρωτα, που το να βρισκομαι με καποιον που σκεφτεται εμενα, που βαζει τον εαυτο του μπροστα απο οτιδηποτε θα μπορουσε να με αγγιξει, που μπαινει στην θεση μου, που με σκεπαζει με μια ομπρελλα αγαπης ειναι κατι τοσο γνωριμο, τοσο ξεχασμενο που νιωθω τον χρονο να εχει μπερδευτει και ναχει γινει σαλατα μεσα μου.
Νιωθω μικρη
Νιωθω κοριτσακι.
και μου αρεσει.

Και με λυπει που βλεπω οτι το εχω αναγκη.
Το παλευω.
ειμαι ολοκληρη γυναικα, εχω παιδι.


Ισως απλα φταιει οτι περιμενω την περιοδο μου, ισως φταιει οτι τελειωσε η στηλη μου στο pink woman, ισως φταινε πολλα που δεν θελω καν να τα πιασω και να τα αναλυσω, ισως ζηταω πολλα απο μενα.
Ο κολλητος μου με πηρε, αυτο το μετωπο λυθηκε, ολα καλα.
Το παιδι μου το βλεπω.
Δουλεια εχω-αν και λιγοτερη.


Τοτε γιατι ειμαι τοσο μελαγχολικη;