Οι κολλητοι μου και τα αιωνια παραπονα μου

Αυτες τις μερες τα εχω παρει με τους κολλητους μου, για διαφορετικους λογους.Η αληθεια ειναι οτι στις φιλιες μου ειμαι πιο απαιτητικη, πιο κτητικη...ισως γιατι θεωρω οτι οι φιλιες ειναι η επιλεγμενη οικογενεια σου.
Ο πρωτος ο μεγαλος, ειναι φιλος μου γυρω στα 20 χρονια.
Με βοηθησε τα 2 πρωτα χρονια του χωρισμου μου με το νοικι, με εστελνε να ψωνισω ρουχα, να παω κομμωτηριο και εχει κανει πραγματα που λιγοι θα εκαναν στην θεση του και τον ευγνομωνω. Και εκει ειναι και το προβλημα μου.
Οτι κατω απο συνθηκες τετοιες, νιωθω γαιδουρα αν αντιδρασω για το παραμικρο.

Αν πεινας και καποιος σου υποσχεθει πορτοκαλια, μετα αν δεν στα δωσει δεν μπορεις να πεις ΤΙΠΟΤΑ, γιατι 'δεν ηταν και υποχρεωμενος", ασχετα αν εσυ ειχες τραβηξει μια πορεια βασιζομενη οτι τα πορτοκαλια μπαινουν στην αποθηκη σου, καταγραφονται και μπορεις να κανεις καποια πραγματα με δαυτα.
Το χειροτερο δε, ειναι οταν σου λεει "μα δεν σου τα εβαλα, δε θυμασαι που μου ειπες να μην?"
και ξερεις οτι η συζητηση αυτη δεν εγινε ΠΟΤΕ και ξερεις μεσα σου οτι τα πορτοκαλια δεν μπηκανε ποτε, αλλα τι να πεις;
Αφηνεις τον αλλο να λεει οτι θελει και απλα θυμωνεις και παγωνεις.
Αλλα δεν μιλας γιατι τυπικα, δεν μπορεις να πεις τιποτα.
Και μετα θυμασαι ολα οσα εχει κανει για σενα και νιωθεις και ασχημα για τον εαυτο σου που εισαι τοσο αχαριστη.
Ξεχνωντας ομως οτι η σχεση σου με κεινον, αλλαξε πριν λιγα χρονια, αποκαλυφθηκαν τα αληθινα της χρωματα και οταν αρχισε να σε "βοηθαει" πειστηκες οτι τελικα, η φιλια αξιζε σωσιμο.
"Αφου σου στεκεται οσο κανείς ως τωρα...."


Στα ΚΑΛΑ μου θα ηθελα να τον δω, μονο.
Οποτε εχω γκομενο εξαφανιζεται. λες και για καποιο λογο δεν μπορουν να συνυπαρξουν στην ζωη μου.Το χειορτερο ειναι οτι εξαφανιζεται και οποτε εχει γκομενα. 17 χρονια φιλιας, και ξαφνικα το "αισθημα" εχει πιο πολυ βαρυτητα.
Και αυτο ειναι κατι που το βλεπω να γινεται πολυ συχνα στην Ελλαδα.
Λες και οι φιλιες ειναι ο πασατεμπος που τρως περιμενοντας να ζησεις την ζωη σου.


Εχω χασει αρκετους φιλους λογω των γκομενικων τους, και ειδικα αν ηταν το πρωτο τους.
Και δεν το καταλαβαινω. δεν μου αρεσει.
Τους βλεπεις, ξαφνικα, εχουν μια επαρση, λες και κατι τρεχει στα γυφτικα. Οκ, το να σε θελει καποιος σου δινει αυτοπεποιθηση αλλα πολλες φορες ξεπερνιουνται τα ορια.
Και δεν μιλαω μονο για αντρες φιλους που μπορει να ειχαν αισθηματα για σενα και να μην τα παραδεχονταν (σε σενα η) στον εαυτο τους. Το εχω δει και σε κοπελλες.
Λες και το αν αποκτησουν γκομενο ειναι η εκδικηση τους στον κοσμο.


Και φτανω στον κολλητο μου τον αλλο.
Με τον οποιο η σχεση μας υπηρξε παντα εγω να συμβουλευω/αναλυω/προλαβαινω τις καταστροφες που μπορει να κανει ενας 22 χρονος, οπως το να παρατησει το σχολειο για μαλακισμενους λογους.
Ακομα και οταν τσακονωμαστε μου το γυρναει στην αναλυση Του, κατι που εκεινη την στιγμη με εξοργιζει γιατι το τελευταιο πραγμα που θελω ειναι να εκμαιευει την προσοχη μου ενω ο καβγας εγινε ακριβως γιατι εκμαιευει την προσοχη μου με μη θεμιτους τροπους. :P
Λογω της ηλικιας, και λογω πολλων συγκυριων, εχω παραβλεψει πολλες χοντραδες που με εχουν πληγωσει στο παρελθον, και αυτο γιατι εβλεπα μια αγαπη που μας εδενε. Ετρεξε διπλα μου τον Σεπτεμβρη οταν ειχα το σοβαρο προβλημα με τον πρωην μου (οπως και ο αλλος κολλητος μου) και ειναι ο κολλητος της κορης μου.
Μου δινουν και τους δινω.
Στον μεγαλο άλλα, στον μικρο 'αλλα (κi aς γινομαι αντιπαθητικη με το υφος μου στους υπολοιπους που διαβαζουν, δεν θα ΑΛΛΑΞΩ για τους τριτους. )


Και τωρα επιασε γκομενα. Και το βλεπω να ερχεται, τα βλεπω τα προβληματα, βλεπω την σουπα, βλεπω την επαρση, βλεπω τις τριβες, ηδη βλεπω τις αλλαγες.
Αλλα δεν μπορω να πω τιποτα(ασχετα αν λεω, σταρχιδια μου).
Δενειμαι υπευθυνη για κανεναν τους και κανεις τους δεν ειναι υπευθυνος για μενα.
Γιατι οι φιλιες περνανε απο διακυμανσεις, γιατι φιλιες μεταξυ αντρων και γυναικων ΔΕΝ υπαρχουν ουσιαστικα-και το ξερω, και το σημαντικο ειναι οτι και οι δυο , στην ΚΡΙΣΗ, θα ειναι διπλα μου.


Θα ηθελα να χαιρονταν και να ηταν στις χαρες μου,( αλλα ειναι και οι δυο παρθενοι= γουσταρουν να βοηθανε και να σωζουν, ειμαι εγω ιχθυς= μ'αρεσει να με σωζουν) οποτε απλα γραφω εδω και ξεσπαω my frustrations, και παμε γι' αλλα.


Ετσι κιαλλιως, στα τοσα χρονια, τοσοι "χωρισμοι" επηλθαν και παλι μαζι καταληγαμε.
Απλα χρειαζομαι να οπλιστω με υπομονη, i guess.
Μηπως ζηταω πολλα;


Μηπως ειμαι γαιδουρα;
οποιος απαντησει σ αυτο το ερωτημα θετικα θα φαει κραξιμο.


Τους αγαπαω και νιωθω το φτυσιμο να με καιει. Η φιλιες δεν θα πρεπε να εχουν σχεση με την εξωτερικη σου εμφανιση, ουτε με το ποιον μοιραζεσαι το κρεβατιι σου εσυ, ουτε με το ποια το μοιραζονται εκεινοι, no?
Its about liking the person, not the woman, right?
And respecting eachother with truth, and time?