Δεν ειμαι εγω για τετοια, καμια ξεκωλη στο ακροατηριο υπαρχει;

Ηρθε, και εφερε μαζι του μια αυρα οικειοτητας, μια ανεση, ενα γελιο που ειχα ξεχασει.
Το τελευταιο βραδυ εμεινα στο δωματιο του(αν και με ειχε παρει ο υπνος και αλλες φορες μεσα στην διαρκεια της εβδομαδας και οταν ξυπναγα, ετρεχα σπιτι) διαβαζοντας του ενα βιβλιο και γελουσαμε τοσο δυνατα που ο διπλανος μας χτυπησε τον τοιχο, στελνοντας με στα ορια του νευρικου υστερικου γελιου.
Το προηγουμενο βραδυ, πηγαμε στο αγαπημενο μου εστιατοριο, και με σηκωσε να χορεψουμε ενα αργο κομματι.Οπως τοτε.
Το απογευμα χτενιζομουν στο μπανιο και κεινος εβαζε κερι στα μαλλια του,και ενιωσα περιεργα, φυσιολογικα, το ειχαμε κανει αυτο τοσες φορες. Το δερμα μου ειχε σκασει και εβαλε κρεμα στα χερια του για να μου βαλει στο προσωπο και εκεινη την στιγμη θυμηθηκαμε και οι δυο οτι καθε βραδυ, επι δυο χρονια, εβαζε κρεμα στα χερια του και μου την απλωνε στο προσωπο, γιατι εγω παντα αμελουσα. Ο τροπος του να με φροντιζει.Χαμογελασαμε ταυτοχρονα.Πως το ξεχασαμε;
Μερικα πραγματα σαν αυτο,ερχονταν μονα τους.
'Αλλα οχι, οπως ο χορος.
Προσπαθουσαμε να "ξαναπιασουμε" εκεινα τα παιδια αυτην την εβδομαδα.
Αλλα εκεινα τα παιδια ειμασταν εμεις.
Λιγο πιο γεματοι, λιγο πιο κουρασμενοι, αλλα εμεις.
Το ιδιο απογευμα ειχαμε ξαπλωσει και ειχαμε βαλει το ipod του στ'αυτια μας και ακουγαμε τραγουδια.Τραγουδια που ακουγαμε τοτε, η σχεση μας ηταν -δυστυχως -γεματη με μουσικη.
Ξεσπασα σε κλαμματα.

Για τα τι θα μπορουσε να ειχε γινει, για το ποσο πολυ η ζωη μας δεν ηταν καλυτερη απο τοτε που χωρισαμε, γιατι μου ειπε ποσο πολυ τον ειχε αλλαξει η φυγη μου τοτε, για το ποσο με αγαπουσε καποιος και το ενιωθα, (δεν μιλαω για ποθο, δεν υπηρχε τετοιο στοιχειο, και αν υπηρχε ηταν σε πολυ δευτερη μοιρα, δεν ασχοληθηκα καθολου μ αυτο το κομματι),για τον γαμο μου που ισως να μην ειχε γινει αν ειχα παρει εκεινο το τηλεφωνημα, γιατι με αγαπουσε και τον αγαπουσα, αυτο δεν αλλαξε.

Αποχαιρετιστηκαμε στο αεροδρομιο.
Ειχε ερθει ενας κουρασμενος, ταλαιπωρημενος, πρησμενος αντρας και εφευγε ξανανιωμενος,αδυνατισμενος, χαμογελαστος, ο ιδιος που ηξερα, με την ιδια λαμψη στα ματια.
Εκοψε το καπνισμα, εκοψε το βραδυνο φαι, εφευγε με καποιους στοχους, μου ειπε, ασχετα αν δεν επεκταθηκε. Χαρηκα που εδειχνε ευτυχισμενος.
Εγω ημουν ευτυχισμενη αλλα και παρα, μα παρα πολυ χαμενη.

Δεν ημουν καλα, δεν ηξερα τι μου γινοτανε. Νομιζα οτι με αυτην την επισκεψη καποια πραγματα θα ξεδιαλυνανε, αλλα δυστυχως, τιποτα δεν ξεδιαλυνε.
Επρεπε να νιωθω τυψεις;
Γιατι με απασχολουσε αυτο;
Ειχα κανει κατι κακο που μοιραστηκα συναισθηματα αγαπης;
Ηταν ιδιαιτερη περιπτωση.
Και ο αγγελος το ηξερε και παραδοξως το καταλαβαινε.Αυτο και αν με εκανε να τρελλαινομαι, γιατι ηξερα μονο ενα ατομο στον κοσμο που θα εκανε κατι τετοιο στην αντιστοιχη περιπτωση. Εμενα.Πριν πολλα χρονια, πριν τον αντρα μου, θα εκανα κατι τετοιο, τοτε που τα εβλεπα ολα αγνα.

Ευτυχως που ειχε κατανοηση γιατι δεν θα υπηρχε επιλογη. Ειχα "διωξει" τον Κυριακο μια φορα στο παρελθον -τοτε με το τηλεφωνημα- για χαρη του Αντιχριστου, και κοπαναγα το κεφαλι μου τα υπολοιπα χρονια, υποσχομενη οτι δεν θα εκανα ξανα το ιδιο λαθος.
Δεν αξιζε τον κοπο.
Ποτε δεν ξερεις αν ο αλλος αξιζε τον κοπο, παρα μονο οταν εχει τελειωσει κατι και το ποσο πολυ το αναπολεις, τι αισθηματα σου αφηνει μεσα σου.

Δεν οριζεις το πως νιωθεις, για καποιον, ειτε τοτε ειτε τωρα.Νιωθεις οπως νιωθεις.
Το τι επιλεγεις να κανεις με αυτα τα συναισθηματα ειναι το κομματι που ελεγχεις.
Σ αυτα εχεις ευθυνη, στις αποφασεις σου.
Ειχα παρει τωρα σωστες αποφασεις, αν και δυσκολες.Ζοριστηκα,.. δεν εχω συνηθισει να σκεφτομαι παρα μονο ενα ατομο, και μονο. Ολο αυτο με στρεσαρε.να το ονομασω, να το τοποθετησω μεσα μου να κινηθω "σωστα", να ισσοροπησω.

Το βραδυ πηγα στο στεκι μας, ακομα κατω απο την επηρρεια του παρελθοντος μου, και μολις ειδα τον μικρο μου να μπαινει με ενα χαμογελο μεχρι τ αυτια, η καρδια μου εχασε ενα χτυπο.




Ειπα καποια στιγμη στις αρχες τις εβδομαδας στον Κυρι, οποτε ερθει Αθηνα ξανα να μεινει σπιτι μου, δεν τιθεται θεμα. Το καλοκαιρι θα παω με το παιδι, σπιτι του στην Κυπρο.
Ολα αναλαφρα.

Ο Κυριακος θελει να ξαναερθει.

Συντομα.

Και αυτο το συντομα, με κανει να παιζω νευρικα με τα μαλλια μου, με αγχωνει, μου δημιουργει πονους στον αυχενα.

Γιατι τον αγαπαω, γιατι μ αγαπαει, γιατι νιωθω οτι περπαταω σε επικινδυνα χωραφια, γιατι υπαρχει παρελθον, αλλα δεν υπηρχε μελλον.

Γιατι νιωθω οτι-ισως- με το ταξιδι του θελει να εξερευνησει το αν υπαρχει τελικα μελλον, και η σκεψη αυτη με γεμιζει αγωνια,αγχος, και απιστευτα πολλα συναισθηματα.

Γιατι,

αν υπαρχει....

Τι κανω;