For my sisters

Περασα απο το μπλογκ του Χορχε.

Κλεινει γιατι ειχε "κλεισει". Εννοωντας οτι δεν εγραφε οσο παλια. Δεν ξερω τους δικους του λογους ξερω ομως τους δικους μου λογους που δεν γραφω τοσο συχνα.

Πρωτ απ ολα ειναι θεμα χρονου. Ζω. Πιο πολυ απο πριν;

Πιο εξω απο το μυαλο μου.

Με αλλους. Εκανα πιο πολλες βολτες, πιο πολλες προβες, πιο πολυ ερωτα και ο κυνισμος μου εσβησε.

Δευτερον, δεν εχω πολλες αλλες ιστοριες να πω, τις βασικες τις ειπα και τις εβγαλα απο μεσα μου, σχεδον ξεθωριασανε απο το μυαλο μου.

Τριτον, ο εξω κοσμος μπερδευτηκε με τον μεσα κοσμο. Με διαβαζε ο Αγγελος, με διαβαζε οπως μπορουσε ο Κυρι, με διαβαζουν οι κολλητοι μου.

Τεταρτον, αρχισα να εργαζομαι σε περιοδικα, κατι που μου επιτρεπει να δουλευω στο σπιτι κοντα στο παιδι, και οι περισσοτερες ιδεες μου πλεον περνανε απο τα γραναζια των εκδοσεων, και αγχωνομαι γιατι σαν εξωτερικη συνεργατης δεν εχω και τις αστειρευτες ιδεες.

Πεμπτον εχω προσωπικα προβληματα που δεν θελω και δεν μπορω να γραψω εδω, οικογενειακης φυσεως που δεν θελω να φερνω στην επιφανεια, προτιμω να τα ξεχναω.

Εκτον, εχω ανωνυμα τηλεφωνηματα κοντα ενα χρονο.

Μπορει να ειναι τυχαιο, μπορει να ειναι απο δω, δεν με απασχολει και πολυ αλλα με κανει να ειμαι λιγο πιο προσεκτικη, και σαν συνεπεια του κομεντ μοντερεισιον, εχουν μειωθει οι πλουσιοι διαλογοι που γινοταν στο παρελθον.

Ξεκινησα να γραφω για να βρω τον εαυτο μου.

και νομιζα οτι τον βρηκα.

και εγραφα μετα για να διασκεδασω τον εαυτο μου και τους αλλους.

ομως

Τον εαυτο μας ποτε δεν τον βρισκουμε τελικα ολοκληρωτικα γιατι αλλαζουμε με καθε γεγονος, με καθε εμπειρια, με καθε σημαντικο ανθρωπο που ερχεται στην ζωη μας.

Το μπλογκ μου δεν θα το κλεισω, κι ας μην γραφω καθημερινα.

Θαρθουν παλι αυτες οι μερες της συνεχομενης γραφης, αν και δεν ανυπομονω γιατι αυτο σημαινει οτι θα παψω να συλλεγω εμπειριες και θα αρχισω να αναλυω και να θυμαμαι, παλι.

Για την ωρα, ζω, ερωτευομαι, αγχωνομαι, νιωθω ενοχες που ανοιγομαι σε λαθος ανθρωπους, νιωθε ενοχες σαν μανα, νιωθω ενοχες που σταματησα την σχολη κωφων, ελπιζω σε ενα καλυτερο αυριο, φοβαμαι τα προβληματα υγειας μου, φοβαμαι τα προβληματα της κορης μου, φοβαμαι την προσκολληση του πρωην μου, κουραζομαι να μην πληρωνομαι οσο μου αξιζει, κουραζομαι να δουλευω σκληρα και να μην εχω σιγουρια, πληγωνομαι οταν νιωθω σπανιως καποιον διπλα μου για ολες τις φορες που καποιος δεν ηταν, με ανακαλυπτω και με εκθετω, με αναλυω και με μαθαινω, βοηθωντας αθελα μου και αλλους να σκεφτουν για τον εαυτο τους, μεσα απο μια ιστορια μιας γυναικας στην πολη, οπως τοσες γυναικες γυρω μας, χαμογελαστες, πονεμενες, λυπημενες, θυμωμενες, τρυφερες, με λαμψη στα ματια και ετοιμες να σ αγκαλιασουν , να σε χαιδεψουν, να σε νιωσουν.

Η γυναικα σου, η μανα σου, η κορη σου, η αδελφη σου.

Κοιτα τες.

Αν καταφερα εστω για ενα δευτερολεπτο να σε κανω να νιωσεις τρυφεροτητα γι αυτες, για την γυναικα, αν την συμπονεσες, αν εστω για λιγο την καταλαβες, την συναισθανθηκες, αυτην που σου χαμογελα μολις σε βλεπει, αυτην που γελαει στην αγκαλια σου, αυτην που σου χτυπαει το ποδι γιατι δεν την αφηνεις να παει εκδρομη, αυτην που σου χαιδευε το μαγουλο παιδι, ολες αυτες που πονανε τα παιδια τους και τους αγαπημενους τους, λυγοντας πολλες φορες κατω απο την πιεση, την καταπιεση, την κοινωνια, τους πολεμους και τα δρωμενα, αν η καρδια σου ζεσταθηκε εστω και φευγαλεα....τοτε μολις κατακτησα το δικο μου Εβερεστ.