Επεσε το φρουτο στη γη απ την βροχη...

Ειναι λυπηρο να βλεπεις εναν ανθρωπο που σ'αγαπαει και τον αγαπας να μην καταλαβαινει οτι ο τροπος που σε αγαπαει σε διωχνει.
Οπως καθε τι στην ζωη ολα θελουν χρονο, χωρο να αναπνευσουν, σε σωστες δοσεις.
Οσο μεγαλωνεις τοσο λιγοτερο διατεθειμενος εισαι να παιξεις παιχνιδια εξουσιας, να περιμενεις πανω απο ενα τηλεφωνο, να σου λεει ο αλλος τι κανεις λαθος, να τσακωνεσαι για το βασικο δικαιωμα να υπαρχεις ετσι ακριβως οπως εισαι.
Οταν πιανεις τον εαυτο σου να εξηγει τι εννοουσες πανω απο μια φορα την ημερα, οταν ακους ποσο αναισθητη υπηρξες γιατι δεν σκεφτηκες τι εχει κανει ο αλλος για σενα, οταν ολο αυτο σε στρεσαρει και χανεις τις ισσοροπιες σου...δεν εχει σημασια ποσο πολυ αγαπη υπαρχει.
Γιατι η αγαπη δεν φτανει.
Η αγαπη για τον εαυτο σου θα σε ταμπουρωσει πισω απο πεισμα και φωνες, οι τυψεις θα εξαφανιστουν μετα απο την τεταρτη αναφορα, και θα ξεχασεις ποσο πολυ ηθελες να πετυχει ολο αυτο και το μονο που θα σκεφτεσαι ειναι να βρεις την πορτα της εξοδου.
Και κλεινοντας την θα στεναχωριεσαι που θα ακους "δεν μ'αγαπας, δεν μ' αγαπησες" αλλα πως να εξηγησεις οτι δεν υπαρχεις σ αυτην την ζωη για να διαβεβαιωνεις, οτι οσο κιαν αγαπας, δεν θα φτασει, και η προσφορα αγαπης στην προκειμενη περιπτωση, ηρθε με ψιλα γραμματα οπου επρπε να την αποδειξεις ξανα και ξανα και να αλλαξεις και να παραδωσεις τον εαυτο σου στον αλλον.
Ναι, ισως δεν αγαπαω ετσι.
Εγω αγαπαω με αυτα που προσφερω. Που θελω να δωσω.
Και σε μερικες περιπτωσεις, δεν φτανουν, δεν προλαβε να ωριμασει το πραγμα και το πνιξαμε...