Αρνητικοι ανθρωποι

Ο πατερας μου ειναι αρνητικος σαν ανθρωπος, παντα βλεπει το στραβο, παντα λειτουργει σαν τροχοπεδη. Οσον αφορα ομως τα δικα του ονειρα, περα απο τελειως ανυποστατα και unfounded ειναι και μη λειτουργικα. θα μου πεις σε ολα εχει δυο μετρα και δυο σταθμα. Εγω μπορει να υποφερω απο τον αυχενα μου και να μην θελησει να με παει μεχρι το μαγαζι με τα ορθοπεδικα να παρω κολλαρο γιατι "που θα παρκαρει μετα?", και να αγνοησει το γεγονος οτι δεν μπορω να περπατησω, αλλα αν κανει βαβα το χερι του , φερνει τον πανικο. Μπορει να λεει "ελα μωρε πως κανεις ετσι" οταν καποιος με ταπεινωσει, αλλα αν ο ιδιος καποιος απλα βηξει προς την μερια του, δεν του το συγχωρει ποτε.
Δεν ξερω πως λεγεται αυτι το ελλατωμα, εγω για την αρνητικοτητα ξεκινησα να μιλαω.
Ο πρωην μου ηταν επισης πολυ αρνητικος.
Δεν υπηρχε λογος να κανεις σχεδια, ονειρα, αν τα παντα δεν ηταν τελεια απλα τα παρατουσε και περιμενε αλλος να τα φερει ετοιμα. Και τελεια.

Προσφατα εμαθα οτι εψαχνα καποιον και τον βρηκα μεσα στον γαμο μου, και σιγα σιγα θα ανακαλυψω φανταζομαι οτι και αυτος ο καποιος ηταν καθρεφτισμα του πατερα μου. Ετσι "φευγουν" τελειωτικα απο μεσα μου, οταν γυρναω στην ριζα του προβληματος. Οχι επειδη το θελω να δω τις ομοιοτητες, αλλα επειδη ξαφνικα ο ¨μεγαλος ερωτας¨" σβυνει και στην θεση του "γιατι δεν μ' αγαπησες, μητσο , μπαμπη, Χαρλαμπη.." μπαινει το "γιατι δεν μ 'αγαπησες μπαμπα"

Μεγαλωσα πια και ξερω οτι δεν ειναι προσωπικο. Οι ανθρωποι εχουν τοσες δυνατοτητες και μεχρι ενα σημειο παει το μυαλο και το χερι τους.
Ο πατερας και η αμαν μου ηταν και οι δυο πολυ καλομαθημενοι και ξερω ποσο δυσκολο ειναι να βαζεις τον εαυτο σου σε δευτερη μοιρα για ενα παιδι.
Ειναι δυσκολο.

Αλλου με παει η κουβεντα ενω το θεμα που ηθελα να γραψω ηταν η αρνητικοτητα.
Εχω 3 χρονια που χωρισα, ασχημα. Εχω 5 χρονια που ειμαι μαμα και σε πολλα δεν ξερω τι να κανω, γιατι ποτε δεν τα κανανε σε μενα, παλεψα με νυχια και με δοντια να αποκτησω μια οποια αυτοπεποιθηση και να ξαναπιστεψω στον εαυτο μου.
σε μενα ειναι πολυ ρευστη αυτη η κατασταση, συνεχεια με αυτο αμφισβητω, ενα ριφλεξ που ανεπτυξα γιατι δεν ηθελα να μοιασω στους δικους μου παντα ειχαν δικιο-και οι αλλοι αδικο.
Δεν ηθελα νααδικησω αλλα να ειμαι και το ανεκδοτο ολων, στην κοσμαρα μου, οπως τους εχω δει εγω κατα καιρους.

Γαμηθηκα να πιστεψω ξανα σε μενα, ειδικα στον τομεα που υποτιθεται ειμαι πολυ καλη.
Και ερχεται καποιος που υποτιθεται με αγαπαει και μου πεταει την γνωμη του αραια και που.
Μονο που δεν λεει κατι constructive.
Σημερα, στο τηλεφωνο, ακουσα οτι η φωνη μου δεν ειναι πολυ δυνατη.
Μπορει και να μην ειναι, μπορει να εχει χιλια δυο κακα.
Τα ξερω.
Ομως αν δεν πεις ενα δυο θετικα you dont get to vote.
Παλια θα το επαιρνα κατακαρδα.
Σημερα απλα ειπα οτι θελω να κλεισω.
Ο ιδιος καποτε μου ειπε οτι δεν εχω πολυ αυτοπεποιθηση.
Καποτε συνεβαλλε και αυτος σ αυτο, σημερα απλα αρνουμαι να ξανανοιξω αυτην την πορτα.
Με ενοχλει ο ανθρωπος ο αρνητικος, που εγω τον βλεπω καλοπροαιρετα.
με ενοχλει να αμυνομαι "εντος"
Εχω να αμυνθω "εκτος" στην ζουγκλα..στα ενδοτερα, θελω ανθρωπους με τους οποιους θα ταιριαξουμε δυναμεις σαν μαγνητες και θα πλεξουμε σχεσεις στηρικτικες και ευχαριστες.
Do I make any sence?

Σημερα ειδικα που ειχα προβλημα, που ειμαι πτωμα, που εχω τραβηξει μανικι ατελειωτο τοσες μερες, θυμισα στον εαυτο τμου οτι κατι τετοιες στιγμες ειμαι μονη μου, δεν μπορω να περιμενω τιποτα απο κανεναν.
Και επειδη πρπει να κανω οικονομια στις δυναμεις και τις αντοχες μου...κλεινω την πορτα σε οσους πατανε πανω μου ακομα και κατα λαθος.
Οσους αντι να βρουνε κατι ευχάριστο που θα μου δωσει αερα κατω απο τα φτερα μου, μου ρουφανε και την τελευταια ανασα.
Δεν ειναι προσωπικο, το ξερω.


Αλλα δεν εχει σημασια.
Το κλεισιμο της πορτας μου δεν ειναι προσωπικο either. Its a necessity, its what I want αφου εχουν ετσι τα πραγματα.

Και μακαρι να ηταν αλλιως.