Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P


Monday, April 09, 2007

Ειμαι ενα μεγαλο μωρο (εγω ομως δεν κανω diaper duty)

Περιστατικο εν δυο , πεντε, 8, 11, 12, 15 κλπ κλπ
Ξερεις πως,..οταν μιλας με καποιον και ξαφνικα συνειδητοποιεις οτι εισαι μες την ενταση και αυτο γιατι η δεν σ αφηνει ποτε να τελειωσεις την προταση σου και μιλαει μαζι σου, η γιατι στο backround το απιδι σου τσιριζει?
Ε, να προσπαθει το παιδι να μου πει μια δυο προτασεις, και εκεινη την στιγμη-ολο τυχαια- να μου μιλαει στο backround o kyri και ν μπερδευονται οι δυο φωνες και να του ζηταω να περιμενει να τελειωσει το παιδι που ηδη νιωθει αδυναμο μπροστα στις αγριοφωναρες μας, αλλα, οχι. Πρεπει να το πω 3 φορες, 4. Οπως ακριβως και με τα παιδια.
(higlight στο μετρο οπου η μικρη με εχει παρει αγκλαι και κατι μου λεει και αρχιζει να μου λεει κατι απο απεναντι, του κανω σημα με το χερι, αλλα συνεχισε και συνεχισε μεχρι που απυηδυσμενη γυρισα τον αγριοκοιταξα και του ειπα "ΤΙ?". Φυσικα γελασε χαριτωμενα.
"δεν μπορουσες να περιμενεις ε?"συνεχισα τσατισμενη.
"ειμαι ενα μεγαλο παιδι, τι να πω?"

Περιστατικο 2
Εβαλε ζεστη και στεναχωριεμαι που δεν εχω ρουχα να βαλω μιας και τα 13 παραπανισια κιλα μου εμποδιζουν την προσβαση στην γκαρνταρομπα μου. Τον χειμωνα καθαρισα με 2 μακρυα πουλοβερ και κολαν. Τωρα?
διακρινω στο βαθος της ντουλαπας το μαυρο λινο φορεμα που με κολακευει κιολας. Γιουπι!!
Ντυνομαι χαρουμενη.
Μπαινει μεσα.
"θα φορεσεις ΑΥΤΟ?"
τον αγνοω
"θα φορεσεις Αυτο?"
Δεν θελω να βγω πια. In fact θελω να του σπασω τα μουτρα.
"δεν εχω τιποταλλο να φορεσω" λεω και τα λογια μου καθονται στο λαιμο.
"τιποτα?"
Ειμαι εξω φρενων, ο καβγας ξεφευγει με κεινον να με κοιταει λες και κατεβηκα απο τον Αρη.
Ωρες αργοτερα του εξηγω κλαιγοντας οτι δεν θελω να εξηγω τι και γιατι, οτι ανακατευεται σε πραγματα πολυ δικα μου. οτι δεν μου αρεσει που μενει εδω γιατι δεν εχω λεπτο ησυχιας για μενα. Οτι ηθελα να βγαινουμε να ειμαστε αλλιως, τωρα μπαινει πολυ στα χωραφια μου και δεν ηθελα να του πω οτι δεν εχω λεφτα η ποσα βγαζω.
Πηγα στην κουζινα και την καθαρισα να νιωσω αυτοεκτιμηση ξανα.
Γυρναω στο σαλονι και μου δηλωνει οτι την Τριτη θα παει να μου παρει ρουχα.
Εβαλα τα κλαμματα.
Πως γινεται καποιος να ειναι ταυτοχρονα τοσο καλος και τοσο αξεστος μαζι?
ξανα μανα εξηγησεις.
Μην μου κλεβεις την αυτο εκτιμηση μου , την περηφανεια μου, ασε μου χωρο, ασε με.

Περιστατικο τριτο
Επομενη μερα.
Παω στην τουαλετα, καθομαι πανω της και βλεπω το προσωπο του κολλημενο στο τζαμι να μου κανει "κουκου". Ντυθηκα στα γρηγορα ντροπιασμενη.
"τι μυγα σε τσιμπισε παλι?"
Εκει τα πηρα.
Εγω σε ενοχλω βρε πουλακι μου?
Εσυ βρισκεις αστειο το χιουμορ αδελφοτητας και οταν αντιδρω γιατι το κανεις πανω μου, τοτε ειμαι σκυλα, σφιγγμενη, δυσκοιλια, προβληματικη. Και φυσικα θελω να σου ξεριζωσω το κεφαλι.
"Μου κλεβεις την αξιοπρπεπεια μου" μουρμουρισα και προχωρησα.


Περιστατικο τεταρτο
Ανεβαινει στο πατινι του παιδιου που αντεχει μονο 50 κιλα.
"ΜΗ!"
"αρχισες παλι?" (γελαει) και αρχιζει να μου λεει πως οι ελληνες δεν εχουν χιουμορ ( και συμφωνω αλλα το θεμα ειναι οτι με βαζει στο ιδιο σακι και ΞΕΡΕΙ ποσο με ενοχλει αυτο, σαν να μου λεει εισαι ιδια η μανα σου ενα πραγμα) και να μην τα πολυλογω με επιασε το στομαχι μου σε βαθμο να θελω να κανω εμετο.
Συνειδητοποιεω οτι ξαναζω τα ιδια που ζουσα με τον πρωην μου. Φιμωνεται η αντιδραση μου -η γελοιοποιειται-πανω σε κατι που καποιος μου κανει.
Φαντασματα ξυπνησαν και δεν ειχα καμια διαθεση πλεον παρα μονο να κλαψω.
Παει να παρει κατι να φαει και γυρναει με πατατες τηγανητες που παει να προσφερει στο παιδι. "δεν τρωει τετοια ωρα τετοια"του υπενθυμιζω
"ε τοτε δεν θα φαει", απαντα τραβωντας τις πατατες προς το μερος του κατεβαζωντας μια χουφτα απο δαυτες αμασητες.
Αναστεναξα. Σηκωθηκα.
"κατσε να φας τις πατατες σου, παμε σπιτι"


Περιστατικο ο ( απο τα πρωτα), 9, 13, 18, 19, 8 κλπ
"Τι παλι στο κομπιουτερ σου θα πας?"
"Μα εχω να γραψω ενα αρθρο"
"ναι αλλα εγω ηρθα για σενα απο το Λονδινο!"
(μετα την 1242387509384764568- φορα που μου το ειπε, του απαντησα εκνευρισμενη " Ηρθες γιατι το ηθελες σταματα να με χρεωνεις.'
Μιλησαμε, του ειπα οτι με πνιγει, οτι πρπει να απασχοληθει και με κατι αλλο( να διαβασει ενα βιοβλιο, κατι), οτι χρειαζομαι να πηγαινω με μικροτερα βηματα, οτι εγω εχω ζησει και γαμο και ολα, δεν ειμαι οπως εκεινος που ξαφνικα βρηκε 'οικογενειακη θαλπωρη και τα περιμενει ολα ετοιμα και ειδυλλιακα")


περιστατικο 7
Εφτιαξα σαντουιτς για την μικρη γιατι θα πηγαιναμε στο αλλου, και σκεφτηκα να βαλω και 2 για κεινον.
Οταν ειδε οτι ειχα βαλει μονο τυρι μεσα εκανε πλακα.
"τι μονο αυτο βρηκες να βαλεις?"
το ακουσα 3 φορες, 8 η ωρα, μολις ειχαμε γυρισει απο μια απαισια μερα στο λουνα παρκ (ποιος μαλακας εχει πει οτι τα παιδια και οι γονεις παιρνανε καλα στο λουνα παρκ? παπαριες. Ολα κλαψιαρικα ειναι με γονεις στα προθυρα νευτικης κρισης) και με ενα πιτσιρικι να παλευει να μην μπει για μπανιο.
Τα νευρα μου τσαταλια.
ενα ευχαριστω δεν περιμενα-σιγα το θεμα πια, αλλα οχι και σποντα γιατι δεν του ειχα φτιαξει τιποτα καλυτερο.

Περιστατικο Χ
"Νυσταζω, παω για υπνο"
Μετα απο λιγο ανοιγει την πορτα μου, κοιταει την τηλεοραση.
"νομιζα οτι νυσταζες."
"νυσταζω." η "μου περασε"
Γιατι πρπει παντα να εξηγω τον εαυτο μου??

Περιστατικο 8
Το παιδι δεν θελει να παει για υπνο, εχω γυρισει απο προβες, ειναι 10 η ωρα και πρπει να παει για υπνο. Εκεινος αντι να παει μοναστηρακι η ερμου ολη μερα κοιμηθηκε και δεν εφαγε, με αποτελεσμα τωρα να πειναει.
"πεινας?" μου λεει πλαγια.
"ασε με να ασχοληθω με το παιδι και μετα θα μαγειρεψω αν ειναι."Μεσα μου η προο πτικη του μαγειρεματος μου σηκωνει την τριχα αλλα δε γαμιεται, αφου μου δωσε λεφτα και ψωνισα θα μαγειρεψω, δεν μπορει να μου πληρωνει το εστιατοριο συνεχεια.
δυο λεπτα μετα
"Πεινας? νομιζω πρπει να φας" ενω κυνηγαω το παιδι να βαλει πυτζαμα με κλαμματα.
Ζω στο φακιν τουαλαιτ ζοουν.
"Αν πεινας πηγαινε φαε, ασε με να ασχοληθω με το παιδι σε παρακαλω"
Τρια λεπτα μετα και ενω τσακωνομαι εντονως με το παιδι για το κατα ποσο θα παιξει γκειμ μπου η θα πεσει ΤΩΡΑ για υπνο, με σκουνταει.
" Πεινας?"
@#$$^#%$^%^&%&(%^^&^&*(^&*^
" Βαλε τα παπουτσια σου και φυγε. Πηγαινε να φας και μην γυρισεις πριν περασει μια ωρα."

Φυσικα καθε φορα που χανω την ψυχραιμια μου μετα το μετανιωνω και νιωθω ποσο σκυλα ειμαι. Και στεναχωριεμαι γιατι νομιζα οτι αυτην την τυπισσα την ειχα ξορκισει.
Αλλα τελικα ειναι εδω.
Δεν αντεχω να βλεπω αντρες να παιδιαριζουν.
Δεν το αντεχω ρε παιδι μου πραγματικα θελω να τους φτυσω.
Το βρισκω αντισεξουαλικο, και ξενερωνω.

" ειμαι ενα μεγαλο παιδι" μου ειπε σημερα, αυταρεσκα
" Εχω ενα παιδι ηδη" του απαντησα ψυχρα.
" τα παιρνεις ολα πολυ στα σοβαρα, χαλαρωσε" μου ειπε
"αν εσυ εισαι παιδι 24 ωρες την ημερα, αναγκαστικα αναλαμβανω εγω τον ρολο της σπαζαρχιδως" του απαντησα.
"υπαρχει ενα παιδι μαζι μας, δεν μπορω να μαλακιζομαι ουτε να προσεχω και σενα. Και ουτε το θελω."
"ενταξει ειμαι απαισιος ανθρωπος, εγω φταιω για ολα.(αρχισε το μελοδραμα) Ειναι τοσο τρομερο που ηθελα να σε πειραξω λιγο? Τι το τοσο τρομερο εχει το να σου χτυπησω χαιδευτικα τον κωλο στο εστιατοριο ( περα απο το κακογουστο, ηταν στην γειτονια, και το παιδι μαζι μας- ασχετα αν δεν το ειδε) ας πουμε, και τρελλαθηκες τις προαλλες?Ττι το τοσο τρομερο κανω που πρπει να μου φερεσαι ετσι και να μου φωναζεις? καταλαβαινω οτι εχεις αγχη και στρες αλλα δεν ειναι σωστο να ξεσπας επανω μου σαν να ειμαι ο αποδιοπομπαιος τραγος. Δεν εχεις χιουμορ και φερνεις την καταστροφη η γινεσαι ασεβης οπως χτες που μου πεταξες σκουπιδια ( σημειωση, του πεταξα το χαρτι απο το γλυφιτζουρι της μικρης παιριπαιχτικα στο τελος της διενεξης).
Τι το τοσο τρομερο εκανα πια?"
Ενιωσα την ψυχη μου να βουλιαζει.
δεν υπηρχε περιπτωση να συννενοηθουμε αν το επαιζε και μαρτυρας απο πανω.
"Δεν ειμαι το φιλαρακι σου, ειμαι γυναικα.
Και οταν αποφασισειςνα παρεις μια σχετικη ευθυνη γιαυτα που συμβαινουν και να αφησεις τον Αντρα μεσα σου να βγει, πες του οτι πρεπει να μιλησουμε."


Σου ειπα οτι δεν ειμαι ερωτευμενη πια, σου ειπα οτι δεν ειναι θεμα σφαλματος αλλα οτι δεν ταιριαζουμε, σαν λαδι με ξυδι, σου ειπα οτι εχουμε αλλα βιωματα, τι αλλο να κανω για να ακουσεις τι λεω και να με παρεις υποψη σου?
Να σε αγνοησω?

Ειμαι πολυ στεναχωρημενη.
Μ αγαπαει.
Πολυ.
Τοσο πολυ.
Και τον αγαπω τοσο πολυ και γω, αλλα με τρελλαινει.

1 comments:

Σίσσυ said...

"Γιατι πρεπει παντα να εξηγω τον εαυτο μου??"
Είναι κάποιοι άνθρωποι (δεν αναφέρομαι ειδικά στους άντρες) που απλά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μερικά πράγματα ΕΣΥ που τα κάνεις δεν χρειάζεται να τα σκεφτείς...Τα κάνεις επειδή έτσι σου ήρθε βρε αδερφέ...Αντιθέτως κάθονται και ψάχνουν αιτιολογίες και τυραννάνε το κεφάλι τους αναρωτόμενοι ας πούμε γιατί σου αρέσει ένα τραγούδι, γιατί δεν έχεις όρεξη να πας σινεμά ή ακόμα γιατί φοράς το μαύρο βρακί και όχι το κόκκινο! Οι λύσεις είναι δύο...ή μάλλον τρεις...ή στρίβεις διακριτικά προς διαφορετική κατεύθυνση, ή αντιστρέφεις τους ρόλους μέχρι να καταλάβουν πόσο ενοχλητικοί γίνονται, ή τέλος απλά κάθε φορά που αναρωτιούνται τους δίνεις την τελευταία απάντηση που ήθελαν ν'ακούσουν...Όχι πως πιάνει πάντα βέβαια...όλα εξαρτώνται από τον ασθενή!

My first book

My first book
A funny Homebirth