Update

Εχω περασει κατα πολυ τα 70 κιλα.
Πλεον βαρεθηκα.
Πηγα στον γυναικολογο οπως ειχα γραψει πριν λιγο καιρο. Οντως, η περιοδος μου ηρθε την Κυριακη, και μαλλον αναπληρωνει για τον χαμενο χρονο γιατι εχω γεμισει παλι το σπιτι κοκκινες σταμπες.
Τωρα κοιταω να δω πως θα γινει να παω σε ορμονολογο, γιατι κατι δεν παει καλα.


Χτες κοιταζα τα βιντεο με το παιδι μωρο.
Γλυκοπικρα.
Ηταν τοσο ξεκαθαρες οι εκφρασεις της, μονο που τοτε δεν την ηξερα καλα για να τις ξεχωρισω. Εβλεπα τωρα το τρεμουλο of excitement μολις ακουγε την φωνη του πατερα της, το ποσο προσπαθουσε να γυρισει το λαιμο της για να τον δει, το ιχνος απογοητευσης στο βλεμμα που δεν της μιλησε και βγηκε απο το δωματιο.
Επαιζε μονο του πανω σε ενα κρεβατι, γελουσε, εβγαζε φωνουλες, και γω στο τηλεφωνο μιλουσα, αλλοτε για σημαντικα πραγματα, αλλοτε για ασημαντα.
Δεν ημουν συγκεντρωμενη.
Το μεγαλυτερο λαθος μου.Μεγαλωσε εν ριπη οφθαλμου.
Και εβλεπα χτες το προσωπακι που ξυπνουσε μεσα στο χαμογελο, και νιωθω ασχημα που δεν της προσφεραμε σιγουρια στον εαυτο της αλλα μια μονιμη ανασφαλεια απο το που θα παει να κοιμηθει το επομενο βραδυ, μεχρι το ποτε η μαμα θα ξεσπασει σε φωνες.
Δεν εχω υπομονη.
Ειδικα το πρωι που την πιανει η γκρινια γιατι δεν φοραμε τις ροζ καλτσες αντι για τις μπλε, i m losing it.
Μην μου πει κανεις οτι ολοι οι γονεις φωναζουν, δεν με ενδιαφερει, το παιδι μου φοβαται οταν φωναζω και αυτο εμενα με γαμαει.
Ναι, μεγαλωσα σε ενα σπιτι οπου οι δικοι μου φωναζαν μεταξυ τους, Ναι η μανα μου ουρλιαζε με αφρους για να περασει το δικο της, ναι βλεπω τα ελφρυντικα μου, το ποσο εμαθα να εκφραζω τον θυμο μου ετσι.
Ομως δεν θελω να το κανω πια.
Το τελευταιο διαστημα, την πλησιασα παλι οπως παλια, παιξαμε, αγκαλιαστηκαμε, και οι φωνες σβυσανε.
Εβλεπα λοιπον το βιντεο χτες και θυμηθηκα ποση αδυναμια ειχε στον πατερα της.
Ποση λατρεια.
Εγω δεν εχω πειστει για την αγαπη του σε κεινη. Απο μικροπραγματα οπως οτι δεν ακουμπουσε την κοιλια μου εως και οτι την εχει κανει πολλες φορες δεκτη και αποδεκτη και μοχλο των εχθρικων συναισθηματων του απεναντι μου.
Κι ας εχουν περασει τοσα χρονια.
Οταν σου λεει ο αλλος
"Και συ εχεις κανει λαθη επανω της, ας κανω και γω"- του ειπα να μην παρει σκυλο γιατι οταν πελαγωσει και το δωσει μετα θα πληγωθει το παιδι και μου υπενθυμισε οτι ο γατος της μικρης βρισκεται στο εξοχικο μας-, σαν να ανταγωνιζεται τα δικαιωματα, και να μην συνειδητοποιει οτι τα λαθη τα δικα μου και τα δικα του, τα πληρωνει εκεινη ουσιαστικα...

Βαρεθηκα την φτωχεια μου.
Δεν εχω βγαλει μπλοκακι, και οι αμοιβες μου καθονται και με περιμενουν.
Αλλα δεν φτανουν για να κανω εναρξη-ακομα.


Ξεκιναω προβες αυτην την εβδομαδα, επιτελους να ερθω λιγο στα ισα μου. Τωρα που σταματησα να πηγαινω στο καραοκε και σταματησα την συνεργασια μου εκει που το παρουσιαζα, μου ελειψε το τραγουδι.

Κοντευουν να λεισουν ουτε και γω ξερω ποσοι μηνες που δεχομαι ανωνυμα τηλεφωνηματα. Θα θελα ναξερα, οποιος και να ειναι, δεν βαρεθηκε;


Χτες ειδα στις ειδησεις αυτο που εγινε στην Βιρτζινια.
Πως γινεται ο κοσμος να μην κανει τον συσχετισμο της τρελλας με τα οσα βαζουμε στο σωμα μας;
Οταν η μικρη θα φαει πιτσα, ολο το απογευμα και την αλλη μερα ειναι κακοδιαθετη, και η εξηγηση που δινουν οι εναλλακτικοι ειναι οτι το σωμα γεμιζει τοξινες και προσπαθει να τις αποβαλλει.
Οταν τρωει ζαχαρη ειναι υπερκινητικη, γκρινιαρα και τσαντιλω.
Εγω οταν τρωω μαλακιες, νιωθω ακεφη, οταν πιω 2 μπυρες ξυπναω λυπημενη.
Πριν καιρο εκανα νηστειοθεραπεια και ο γιατρος με ειχε προειδοποιησει οτι Ο,ΤΙ εβαλα στο σωμα μου, θα εβγαινε.
Περιμενα να κοιμαμαι πολυ, οταν αποτοξινωνεσαι αυτο συμβαινει και οντως, εβγαλα ολο το τσαι που ειχε απωθησει τον υπνο...Αλλα εβγαλα και αλλα πραγματα. Μελαγχολια, λυπη, στεναχωρια.... αλλα "γνωριμη" Ειχε "ταυτοτητα", την ειχα ξανανιωσει την συγκεκριμενη λυπη.Κι ας ειχα ξεπερασει τον πρωην μου, η στεναχωρια που ειχα βιωσει και απωθησει, υπηρχε μεσα μου σαν κομπος που τωρα λυνοταν και εφευγε.
Και καταλαβα οτι το σωμα μου εβγαζε οχι μονο τα διατροφικα σκουπιδια αλλα και τα συναισθηματικα.
Κοντεψα να πεθανω απο την μελαγχολια.
Και μετα καθαρισα.

Οταν τρωμε λαδια χημικα, ψημενα πραγματα (δωσε βρασμενο γαλα σε βοδι να δεις ΠΟΣΟ θα ζησει και σε τι κατασταση), καπνιζουμε ( οταν χωρισα δεν καπνιζα και μολις επιασα τσιγαρο την αλλη μερα δεν ηθελα να σηκωθω απο το κρεβατι και σκεφτομουν παραλογα πραγματα σε αντιθεση με τα προηγουμενα πρωινα που ηθελα να πεθανω αλλα το εκανα ορθια και μαγειρευοντας για το παιδι μου), οταν μεγαλωνουμε με γονεις στην πιεση και οι ιδιοι, που μας φωναζουν, που μας κακομαθαινουν, οταν οτι βλεπουμε στην τιβι δεν εχει κανενα ηθικο διδαγμα(το προσεξατε? μετα την 9/11, ολα οσα εγω νομιζα οτι θα υπηρχαν για παντα στους δεκτες, εξαφανιστηκαν..πχ το μικρο σπιτι στο λιβαδι, μετα απο 30 χρονια, εξαφανιστηκε), οταν μεγαλωνεις σε εναν κοσμο τοσο σκληρο που σε ψηφιζει να βγεις απο ενα παιχνιδι κανοντας την απορριψη διασκεδαση σαν αλλη αρενα με λιονταρια, σε εναν κοσμο οπου καποιος μπορει να στειλει αεροπλανο σε ενα κτιριο, σε εναν κοσμο σκληρο οπου ουσιαστικα δεν εισαι πια παιδι γιατι το να εισαι παιδι δεν ειναι πια προστατευομενο ειδος (αν ηταν ποτε), ειναι τελικα τοσο ακαταλαβιστικο γιατι μερικα απο αυτα, ελλειψη εσωτερικου οδηγου, ξεσπανε με τον πιο ηλιθιο, καταστροφικο τροπο;

Δεν ποναει η ψυχη σας; Νιωθετε την απωλεια η εχει σημασια οτι ειναι γεωγραφικα μακρυα απο μας;


Εχει ωραια μερα εξω, ενεργοποιω το συστημα αμυνας να μην τα σκεφτομαι,...αλλωστε ποση δυναμη εχω;
Θα παω να αγορασω 3 καδους μικρους σημερα, το σκεφτομουν καιρο, ευκαιρια να κανω κατι θετικο που θα με κανει να νιωσω καλυτερα, που θα μου δωσει την αισθηση οτι κανω κατι καλο για το γενικο συνολο.
Θα αρχισω ανακυκλωση. Θα προσπαθησω να θυμηθω να μην πεταω τα σκουπιδια μου ολα μαζι, θα βρω τον χρονο να τα πηγαινω 3 τετραγωνα πιο περα.
Ειναι δυσκολο να σπασεις μι απαλια συνηθεια, αλλα νομιζω οτι θα νιωσω καλα με τον εαυτο μου μαυτο και θα μαθω στην κορη μου κατι πολυτιμο.
Και που ξερεις, ισως αν το κανουμε αρκετοι, ισως ενεργοποιηθει λιγο λιγο με πραξεις σαν κι αυτες, η εσωτερικη πυξιδα μας,(www.femail.gr, σχεσεις και σεξ) και δυναμωσει η συνειδηση μας, και καταφερουμε απο μικρα μικρα πραγματακια να κανουμε τον κοσμο μας καλυτερο.
και να γυρισουν τα παιδια μας να μας πουν.
"Τελικα μου αρεσει εδω."*



*Οπως το ακουσα απο τον Dennis Leary.