Επαναληψη

Chi-ki-lee-dee -glong!

Κάπου εκεί στα 17 μου, είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό μια ερευνά για τα "ερωτικά βοηθήματα".
Τα μάτια μου είχαν ανοίξει διάπλατα στα "θαύματα" που είχε κατασκευάσει ο ανθρώπινος νους.
Φαγώσιμα εσώρουχα, πλαστικές κούκλες, δονητές απλοί, δονητές διπλοί, δονητές άσπροι, μαύροι, με γκλίτερ, δονητές για άντρες, μπαλίτσες για τον ποπό, μαστίγια, χειροπέδες και ένα σωρό αλλά που μου φέρανε γέλιο, αλλά και απορία.
Ένα πράγμα είχε διεγείρει κυρίως την περιέργεια μου.
Κινέζικες μπάλες.

Της έβαζες μέσα, λέει,...σαν ταμπόν και αυτές χάρη στο υλικό που είχανε, δημιουργούσανε μια δόνηση καθώς περπατούσες.
Ουάου!
Σαν ιδέα και μόνο ακουγόταν φανταστικό.

Περάσανε τα χρόνια και ενω βρέθηκα αρκετές φορές σε σεξ σοπ να αγοράσω "γαμήλια" δώρα σε φίλες, δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να αγοράσω τις μπάλες.
Ώσπου ήρθε η μέρα που ένιωσα τολμηρή και αποφάσισα να ζήσω επικίνδυνα.
Ήταν και φτηνές, σκέφτηκα "δε γαμιέται" και τις πήρα.


Θα παραλείψω λεπτομέρειες ως προς την κρύα αίσθηση και σε τι συνθήκες αποφάσισα να τις βάλω.
Θα φτάσω στο ζητούμενο.
Για λόγους που δεν θέλω να αποκαλύψω, βρέθηκα για λίγο εκτός σπιτιού και λόγω συγκυριών, τις είχα ξεχάσει προς στιγμή.
(αυτό λέει πολλά για "την αίσθηση απέραντης ηδονής που θα σας χαρίσει".
Τρίχες.
Μια πίεση ένιωθα.)


Το τραγικό όμως ειναι ότι κουδουνίζανε οι γαμημένες.

-"Τα ρέστα σας!"
-"ευχαριστώ" -Τσικιντιγκλόνγκ.-
Απορημένο ύφος πωλήτριας.
Απο που να ερχόταν ο ήχος ΑΡΑΓΕ???


Περπατούσα στο δρόμο, με όσο πιο μικρά βήματα γινόταν, σαν τις κωλο-γκέισες.
(γιαπωνέζες, κινέζες εκείνη την ωρα όλη η Ασία άκουσε τα σχολιανά της)

Τσικιντιγκλονγκ!
Τσικιντιγκλονγκ!


"Ρε συ τι κανείς, καιρό έχω να σε δω."
"Καλά είσαι;"- τσικιντιγκλονγκ
''Η οικογένεια; όλα καλά;"
''Ε...ναι." -τσικιντιγκλονγκ
"Να πάμε για κανά καφέ να τα πούμε, χαθήκαμε."
τσικιντιγκλονγκ
"τι ειναι αυτό που ακούγεται?"
"γεια σου, βιάζο- τσικιντιγκλονγκ-μαι."
Τσικιντιγκλονγκ
Τσικιντιγκλονγκ
Τσικιντιγκλονγκ...



Μετά απο λίγο άρχισε να με πιάνει το κεφάλι μου και θυμήθηκα ότι ο κύριος λόγος
που δεν φοράω ταμπόν ειναι ότι έχω αλλεργικό πρόβλημα με το υλικό, που μου δημιουργεί τρομερούς πονοκέφαλους.
Η φαντασία μου άρχιζε να οργιάζει.
Θα με επεφτα ξερη πουθενά και ο ιατροδικαστής θα έβρισκε τα γαμημένα μπαλάκια.
Φαντάζομαι το απορημένο ύφος και τα γέλια που θα'ριχνε με τον βοηθό του.

Είδα τις Κιτρινοφυλλάδες με μεγάλα γράμματα να γράφουν:
«Μετά τα φονικά σιδερά από την Κίνα…οι φονικές μπάλες»
"Η απειλή απο την ανατολή. Σε κίνδυνο οι νοικοκυρές» (οι κακογαμημένες)


Γάμησε τα.


Μπήκα στο σπίτι και κλειδώθηκα στην τουαλέτα.
Εκεί, φρίκη, δεν έβρισκα το κορδονάκι!
Μα μ’νι ειναι αυτό , ή το φαράγγι της Σαμαριας επιτέλους?

Κάπου εκεί με έπιασε γέλιο.
Ήταν πολύ αστείο.
Ευτυχώς χάρη στο γέλιο, γλίστρησαν έξω, πρώτα η μια και μετά η άλλη, σαν 2 αυγουλάκια.
Σαν κότα, τα κοίταξα μέσα στην παλάμη μου, τα αποχαιρέτησα, και τα πέταξα στα σκουπίδια.
Τσικιντιγκλονγκ!




Προχτές το παιδί μου ήρθε στο σπίτι με τον πατέρα της φορτωμένη με διάφορα, ως συνήθως.
Σηκώθηκα να την αγκαλιάσω.
Τσικιντιγκλόνγκ!

Προς λεπτό πάγωσα.
"Κοιτά μαμά τι μου έδωσε ο μπαμπάς!"
Στο χέρι της κρατούσε 1 ζευγάρι νορμάλ κινέζικες μπάλες χεριού, απ’ αυτές που πουλάνε για χαλάρωση.
Τον κοιταξα.
Τα μάτια του γυαλίζανε σκανταλιάρικα.....


Λέω να αγοράσω φαγώσιμα εσώρουχα την άλλη εβδομάδα, και να γράψω τις εντυπώσεις μου.