Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P


Thursday, May 17, 2007

Οι συντεταγμενες μου ειναι 123, 4567, 345. Φτυστε.

Μονο σε μενα συμβαινουν αυτα.


Σημερα, αποφασισμενη ξοδευα τα τελευταια μου δηναρια σε επανεγγραφες στο κωλο Τεβε, εφοριες και λοιπα, με νεα αποφασιστικη πνοη, να κανω κατι, να παρω μια αποφαση βρε παιδι μου, και τελικα κατεληξα στο συμπερασμα οτι τελικα εγω, κατουρησα στο πηγαδι.


Ξυπναω απο τις 6 σημερα, ντυνω την μικρη, την παω σχολειο,κανω τις δουλειες μου, παω στον ψυχολογο μου, με μια γυαλαδα στο ματι που βοηθησε να βγαλω το "πορισμα": Ισως εχει δικαιωματα πανω στο παιδι αλλα δεν εχει επανω μου, ψωνιζω 100 ευρω βιβλια να δουλεψουμε μαζι,μενω με 10 αλλα χαλαλι και γυρναω σπιτι, πτωμα.


Παω να ανοιξω το παντζουρι και δεν λειτουργει το συστημα επαναφορας.

Δεν αντεχω τα σκοταδια , φρικαρω.

Ο λογος που μισω το ισογειο ειναι ακριβως το γεγονος οτι δεν μπορω να κοιμηθω κοιτωντας τον ουρανο, (οταν ζουσα στο ρετιρε τα παντζουρια ειχαν σκουριασει απο την αχρηστια).


Και τωρα;


Τωρα θα παω και θα παρακαλεσω τον μαστορα που μενει στην γωνια να ερθει να μου το φτιαξει και να τον πληρωσω στο τελος του μηνα.


Οκ?


Οκ.


Ηρθε. Τακανε ολα χαλια, τον τοιχο, την μοκετα, με ξεχεσε και για τον μηχανισμο που ηταν βαλμενος αναποδα (λες και επρεπε να το γνωριζω), αλλα μουβαλε ενα ολοκαινουργιο ιμαντα που εφερνε σε αντιθεση τον φρεσκοσκαμμενο τοιχο μου.




















Του δειχνω στην συνεχεια το τζαμι της κουζινας που μου σπασανε οι υδραυλικοι πριν 10 μερες οταν αλλαζανε τους σωληνες της αποχετευσης.


"να πεις στους υδραυλικους να στο αλλαξουν."

μενω λιγο μαλακας. Να ζητησω απο τους υδραυλικους να αλλαξουν τζαμι;

Τι φαεινη ιδεα, πως δεν το σκεφτηκα και μονη μου;

Γιατι να μην ζητησω και απο εναν ουρολογο να μου φτιαξει ενα σαντουιτς;

" ειναι δυσκολο, αυτο το τζαμι, θα το φτιαξω αλλη μερα ενταξει;"

Ενταξει μαστορα, σου χαλαω εγω χατηρι;

Που να βρω αλλον αλλωστε;
Ολα ωραια και καλα, καθαριζω, καθομαι με το παιδι και κανουμε λεξεις, χανω λιγο το κουραγιο μου μπροστα στον ογκο της δουλειας που εχουμε να καλυψουμε, αλλα δεν πτοουμαι. Καπου πρπει να ψαξω και αυτο που ειπε ο ψυχολογος μου, οτι καποιος Στεινερ ειπε οτι το παιδι δεν ειναι ετοιμο να μπει σχολειο πριν χασει το πρωτο του δοντι.(μενταλ νοουτ, να το ψαξω σημερα)

Ερχεται η ωρα του υπνου(της) οπου με σηκωνει 3-4 φορες για νερο, πιπι, και διαφορα. Παω στο παντζουρι (στο αλλο δωματιο ειμαστε τωρα) και με ενα κρακ αντικρυζω αυτο το θεαμα.






Τα λογια νομιζω ειναι περριτα, μπορειτε να με φτυσετε, να μου κανετε ξεματιασματα απο μακρυα. Η μικρη μπροστα στην εκπληξη μου και στο αγχος μου να προλαβω τον μαστορα φοβηθηκε, την ντυνω γρηγορα γρηγορα και τρεχουμε να τον προλαβουμε γιατι δεν ξερω αν θα πεσει απο στιγμη σε στιγμη στο κεφαλι κανενος ανυποψιαστου.


' δεν μπορω τωρα, αυριο"

"βρε καλε μου βρε χρυσε μου, ειμαι εκτεθειμενη νυχτιατικα, ελα να το δεις εστω μην γινει κανα δυστυχημα"
Εντωμεταξυ δεν του χω πει οτι ειναι το αλλο παντζουρι, που να μπαινω σε εξηγησεις;

" ειναι πολυ δουλεια, αυριο."

Η μικρη πλανταζει στο κλαμμα.

"δεν θα μας βοηθησει; τι θα παθουμε τωρα;"


"Τιποτα αγαπη μου δεν θα παθεις, οσο ειναι η μαμα διπλα δε θελω εσυ να ανυσηχεις, δεν ειναι δικο σου προβλημα, θα το λυσω."
"μα γιατι δεν μας βοηθαει;"
Τ ο μυαλο μου παιρνει στροφες πως να το γυρισω σε "μαθημα"
"γιατι ξερει οτι η μαμα σου θα σε προσεχει και δεν ειναι κατι το σοβαρο"
Δεν μου αρεσει που επωμιζεται ευθυνες που δεν τις ανλογουν και προσπαθω να της περασω οτι το βαρος πεφτει σε μενα και οτι περα απο το αρχικο ξαφνιασμα και βιασυνη, δεν εχει λογους να ανησυχει.

Ηρεμει, γυρναμε σπιτι και το μυαλο μου τρεχει.

Ποιον να φερω να με βοηθησει να το κατεβασουμε εστω;

Τον πρωην μου;

Χα!

Παιρνω την σπιτονοικοκυρα μου, ο γιος της ειναι εκει.

Του εξηγω τι εγινε.

Ερχεται.

Το ταρακουναει το σπρωχνει, και ηρεμω οτι δεν θα σκωτωσω αθελα μου κανα περαστικο.

Η μικρη να γελαει και να λεει οτι ενας κλεφτης ηρθε με ενα πριονακι και εκοψε το σχοινι οσο ημουν στην δουλεια μου, αντικατοπτριζοντας τις φευγαλεες τρελλοσκεψεις που μου περασαν απο το μυαλο στην αρχη.

Ο γιος και σπιτονοικοκυρης μου πηγε στον μαστορα, τον πληρωσε για τον ιμαντα και του ειπε να ερθει το πρωι να το φτιαξει οπωσδηποτε.

'Το σπιτι ειναι δικο μου και εφοσον δεν ηταν σε αριστη κατασταση, δεν επιβαρυνεσαι εσυ."


Ειμαι τυχερη μες την γκαντεμια μου.

Και εχω για σημερα το βραδυ, το δικο μου "αιθριο" .




Ωραριο επισκεψεων: Κλεφτες 23:00- 24:00
Δολοφονοι 24:00-01:00
Βαλτοι απο τον πρωην 01:00 - 02;00
Επιδοξοι βιαστες: Μην κουραζεστε , απλα χτυπηστε το κουδουνι.


6 comments:

Anonymous said...

καλησπερα! τελος καλο ολα καλα...κι εγω αυτα τα παντζουρια τα ξυλινα με τους ιμαντες τα εχω φαει στη μαπα. καποτε ενα απο αυτα εμεινε για 2 χρονια κολημενο πανω.

Adomiel said...

Δεν παιζω με τον πόνο σου αλλά το ωράριο είνα "όλα τα λεφτά"... σου στέλνω το σχόλιο μόλις κατάφερα -μετά από ώρα- να σταματήσω τα γέλια...! ;-)

gsatelite said...

Αν αυτο σε κανει καλυτερα,μεσα σε δεκαπεντε χρονια,εχω πλυμμηρησει απο θερμοσιφωνο τεσσερις φορες,παντα βραδυ,παντα χειμωνα(αρα στρωμενες μοκετες κτλ) και παντα Σαββατο:-)
(big,fuckin' space..μας χωραει ολους..)
..κατα τα αλλα....βγαλε βιβλιο,θα γινεις πλουσια..
Καλημερες:-)

Goldbird said...

ΧΜΜΜΜ.....θα μπορούσα να σκεφτώ να γράψω κάτι κι Εγώ (με το "Ε" κεφαλαίο, πάντα), αλλά, δε με βοηθάει πολύ το 'μυαλό' μου!!!
Και ,βασικά, νομίζω ότι τα δηνάρια έχουν καταργηθεί! ΑΡΦ!

Eleste said...

Ο νόμος του Murphy δεν ξεχνά κανένα αγαπημένη Λίλη. Γράψτα όλα και απόλαυσε το αεράκι που μπάζει :)


/elinor

diastimata said...

Κοίτα τώρα...

Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που ο Θεός τους δείχνει με το δάχτυλο και λέει: Εσύ θα έχεις αυτήν την τεράστια γκαντεμιά κι αυτήν την τεράστια ευτυχία. Και υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που τους δείχνει και λέει: Εσύ θα έχεις αυτές τις άπειρες μικρογκαντεμιές κι αυτές τις άπειρες στιγμές μικροευτυχίας.

Για πες.. Τι θες;

My first book

My first book
A funny Homebirth